Με τα χρήματα, τις ιδέες και τον κόπο που ξοδεύονται γι’ αυτές, οι διαφημίσεις συχνά καταφέρνουν να γίνονται μεγαλύτερα γεγονότα από το ίδιο το πρόγραμμα της τηλεόρασης. Δύο σποτ ξεχωρίζουν αυτήν τη σεζόν, τόσο επειδή είναι επιτυχημένα σε σχέση με τον στόχο τους όσο και επειδή κατάφεραν να γίνουν μεγαλύτερα γεγονότα από τον στενά εμπορικό τους ρόλο. Τα δύο αυτά σποτ αξίζει να παρατηρηθούν, καθώς προκάλεσαν στο κοινό μαζική υστερία, αλλά και υστερικές αντιδράσεις. Το διάσημο πλέον αρκουδάκι που διαφημίζει το λιπαρό παριζάκι, τραγουδώντας eurotrash ποπ με vocoder, έχει γίνει σούπερ σταρ των σχολείων, το τραγούδι του έχει φτάσει στο νούμερο ένα του ελληνικού iTunes, γνώρισε βλάσφημες παραλλαγές που το παρωδούν στο YouTube και συγκεντρώνει πλήθη στις «ζωντανές» του εμφανίσεις. Σε εμπορικό κέντρο οι διάδρομοι έφραξαν, ενώ σε κεντρικό πολυκατάστημα συγκεντρώθηκαν περίπου 1.200 άτομα και το cd πούλησε 200 αντίτυπα μέσα σε είκοσι λεπτά.
Οπως εξάλλου διαπίστωσαν κάποιοι έντρομοι γονείς, μια εταιρεία που μανατζάρει το αρκουδάκι (όσο γελοίο και αν ακούγεται αυτό) ζητάει 1.200 ευρώ για μια εμφάνιση είκοσι λεπτών σε παιδικά πάρτι. Το παριζάκι δεν περιλαμβάνεται… Μερικές φορές η σαχλαμάρα είναι διασκεδαστική και τελικά δεν κάνει και τόση ζημιά. Τα περισσότερα από τα παιδιά που σήμερα ζητούν επίμονα το cd του Gummy Bear, σε λίγα χρόνια θα γελάνε με τις παιδικές τους εμμονές. Την ανοησία όπως φαίνεται δεν έχουν ξεπεράσει οι μαχητικοί και έμμονοι πολέμιοι μιας άλλης διαφήμισης, του πανέξυπνου σποτ κινητής τηλεφωνίας με τους στρατιώτες να τραγουδούν παραλλαγμένο το κιτς «Copacabana» του Μπάρι Μάνιλοου. Με ξέφρενο blogging («διασύρει τον ελληνικό στρατό» είναι το πιο ήπιο σχόλιο) καλούν για λογοκρισία. «Ναι στην λογοκρισία όταν προσβάλλονται κατά βάναυσο τρόπο τα ιερά και όσια. Αρκετά πια με την ελευθερία που εξευτελίζει την ανθρώπινη υπόσταση και τους θεσμούς μιας χώρας», γράφτηκε από κάποιους που προφανώς δεν τραγούδησαν ποτέ τζινγκλάκια στην παιδική τους ηλικία και δεν απέκτησαν χιούμορ ως ενήλικες.