Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι μια εκκολαπτόμενη σταρ της έντεχνης σκηνής. Η αναγνωρίσιμη φωνή της, η θεατρικότητα στην ερμηνεία, το «μοιραίο» physique που παρά τη μικρή ηλικία (γεν. 1983) παραπέμπει σε ωριμότερες γυναίκες, κι ένα ήδη πυκνό ρεπερτόριο τριών δίσκων και πολύ περισσότερων επιτυχιών έχουν καλλιεργήσει έναν μικρό μύθο γύρω από το λαμπερό αυτό κορίτσι.
Την περασμένη εβδομάδα, η Μποφίλιου εγκαινίασε έναν κύκλο εμφανίσεων στο «Μετρό» (Γκύζη και Κάλβου 83, Γκύζη) κάθε Παρασκευή και Σάββατο, λίγες μόνο ημέρες μετά την κυκλοφορία της τελευταίας της δισκογραφικής δουλειάς («Εισιτήρια διπλά»). Επί σκηνής βρίσκεται σχεδόν όλη η «ομάδα Μποφίλιου» (προεξάρχοντος του μουσικού της Θέμη Καραμουρατίδη, ο οποίος έχει επιμεληθεί τις ενορχηστρώσεις), με εξαίρεση τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, τον στιχουργό των δίσκων της, που υπογράφει καλλιτεχνικά το πρόγραμμα στο «Μετρό» και παρακολουθούσε εξ αποστάσεως. Απαντες κάτω των 30.
Η έναρξη έγινε με το ίδιο τραγούδι που ανοίγει το νέο δίσκο, τις «Ομπρέλες του Demy». Ελαφρώς τρακαρισμένη στο πρώτο μισό του πρώτου μέρους, η Νατάσσα Μποφίλιου άρχισε να ξεδιπλώνει τραγούδι με τραγούδι τις αρετές της περίπτωσής της. Από τα 15 κομμάτια του πρώτου μέρους, τα 12 ήταν δικά της. Και τα περισσότερα είναι πολύ καλά τραγούδια («Σ’ αυτόν τον κόσμο», Εκκρεμότητα», «Το αστέρι μου», «Το μέτρημα», «Ασπιρίνη», κ.ά.). Από αυτήν την άποψη η 27χρονη Μποφίλιου «παίζει» μόνη της στη «νέα» σκηνή του έντεχνου. Σε αυτήν την ηλικία να έχει την πολυτέλεια να αφήνει εκτός προγράμματος πολυπαιγμένα ραδιοφωνικά χιτ όπως το «Με τσιγάρα βαριά». Καλοδεχούμενες εξαιρέσεις σε αυτό το καλειδοσκόπιο της προσωπικής της δισκογραφίας, δύο «τζαζιές», το «Windmills of your mind» του Μισέλ Λεγκράν και το «So in love» του Κόουλ Πόρτερ, καθώς και μια διασκευή του «Ακρογιαλιές-Δειλινά» του Βασίλη Τσιτσάνη.
Αντλώντας αυτοπεποίθηση από την ανταπόκριση του κοινού, στο δεύτερο μέρος η Νατάσσα Μποφίλιου «πέταγε». Εδώ το πρόγραμμα έγινε πιο μοιρασμένο ανάμεσα στα δικά της τραγούδια και «στα άλλα». Στις πολύ καλές στιγμές το «μπλέξιμο» του «Βang-bang» του Σόνι Μπόνο με τον «Αρχηγό» του Μάνου Λοΐζου, η ερμηνεία της στο «Νυν και αεί» του Σταύρου Ξαρχάκου και η αποθέωση των μεγάλων της σουξέ («Σε ξεχώρισα», «Εν λευκώ», κ.ά.). Είναι ωραίο να παρακολουθείς έναν νέο άνθρωπο και τους εξίσου νέους συνεργάτες της να παίρνουν αυτό που δικαιούνται ύστερα από πολλή και σκληρή δουλειά. Οσοι μιλάνε για κρίση στο ελληνικό τραγούδι, ας κάνουν μια βόλτα από το «Μετρό».