ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Του Μακη Πανωριου
Θανάσης Τριαρίδης, «Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα», μυθιστόρημα, Εκδόσεις «Δήγμα», Θεσσαλονίκη 2009, σελ.: 464
Η στρατευμένη λογοτεχνία, είναι η πλέον ύποπτη και επικίνδυνη παράμετρος της πεζογραφίας. Διότι σκοπεύει στη νοηματική, πνευματική και κοινωνικοπολιτική χειραγώγηση του ανθρώπου. Η αυθεντική δημιουργική γραφή οφείλει να σχεδιάζει το μυστήριο = Ανθρωπος και τους αναρχικούς κυματισμούς της σκέψης του. Αυτό επιχειρεί ο Θανάσης Τριαρίδης (Θεσσαλονίκη 1970), που έκανε τη θριαμβευτική του είσοδο στον χώρο της λογοτεχνίας, με το ανά χείρας μυθιστόρημα, το 2000, το παρόν είναι η τελική μορφή του. Το επαναστατικό κείμενό του απορρίπτει και την προαναφερθείσα στρατευμένη λογοτεχνία και το πομπώδες «νόημά» του. Ισως επειδή πιθανώς έχει συνειδητοποιήσει, φαντάζομαι, τη βαθύτερη σημασία της ύπαρξης. Δηλαδή την έλλειψη «νοήματός» της. Είναι απλώς μια τυχαιότητα. Δεν διερμηνεύεται. Δεν εξηγείται. Δεν αποκαλύπτεται. Υφίσταται μόνο. Το «νόημα» που της έχει προσδώσει η «ανθρώπινη σκέψη» είναι απλώς ένα ιδεολόγημα, η αποφλοίωση του οποίου αποκαλύπτει αν όχι την κενότητά του, τουλάχιστον ένα μάλλον, τραγικών διαστάσεων, αίνιγμα. Πιθανώς η θρησκειολογία και ο διανοουμενισμός να της προσδίνουν «περιεχόμενο», όμως ο «ποιητής-δημιουργός» που αφουγκράζεται τον «ήχο» του Χάους, προτιμά να καταθέσει τον ανεξήγητο εαυτό του και τους κυματισμούς της φαντασίας, καθώς δέχεται την επίθεση του προαναφερθέντος αινίγματος, παρά να αποδεχτεί ανεδαφικές θεωρίες. Το κάνει ο Θ.Τ. και οι επισημάνσεις του μας ενδιαφέρουν, για να τις καταθέσει επιλέγει τη γοητεία του παραμυθιού μέσω του οποίου η πραγματικότητα-καθημερινότητα μεταστοιχειώνεται σε παράδοξες σκηνές και εικόνες που εκ του μακρόθεν παραπέμπουν στην πριμιτίφ ζωγραφική του Θεόφιλου.
Στο κέντρο της ιστορίας, την οποία ο Θ.Τ. αφηγείται με τη γοητεία του αρχαίου παραμυθά, εκφραστής οπωσδήποτε της υπαρξιακής αγωνίας του συγγραφέα, η δασκάλα Δομένικα Φραντζή, η οποία, υπερβαίνοντας τον γήινο εαυτό της, υψώνεται σε σύμβολο καθοδήγησης και αυτογνωσίας. Μυεί τους μαθητές της στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου, αναθέτοντας στον εαυτό της τον ρόλο του υπαρξιακού πειραματόζωου. Θεά, ξωτικό, νεράιδα, μάγισσα, αλλά και σπαραχτικά γήινη, αρθρώνει τον Λόγο της ως ποίημα και τραγούδι, πράττει ως σκεπτόμενη σάρκα, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό, και αναχωρεί αφήνοντας πίσω της μια απόχρωση ονείρου και την τραγική βεβαιότητα του θανάτου.
Το μυθιστόρημα του Θ.Τ. λειτουργεί ως ένα μαγικό παλίμψηστο, αφηγείται ένα γοητευτικό, ονειρικό, αλλά κολασμένο, εφιαλτικό παράδεισο, αντανάκλαση του κόσμου μας. Που αναζητεί νόημα σε ένα άδειο υπαρξιακό τοπίο. Αυτή είναι και η τραγική ωραιότητά του.