ΘΕΑΤΡΟ. Υστερα από 12 ώρες παράσταση όλα είναι διαφορετικά: οι θεατές, οι ηθοποιοί, η Πειραιώς 260. Ενα αίσθημα οικειότητας έχει εγκατασταθεί ανάμεσα σε κοινό και ερμηνευτές -και οι δυο εξάλλου διεκδικούν ισότιμο χειροκρότημα για τις αντοχές τους! – ανάμεσα στους συνταξιδιώτες αυτής της θεατρικής εμπειρίας αλλά και στον χώρο.
Στις 11.10 π. μ. άρχισε η οδύσσεια των «Δαιμονισμένων», στην κατά Πίτερ Στάιν εκδοχή τους, με τον ίδιο τον σκηνοθέτη σε ρόλο οικοδεσπότη και ηθοποιού, και τελείωσε στις 11 μ. μ. Μεσολάβησαν έξι συνολικά διαλείμματα, δύο ωριαία για γεύμα. Επτακόσιοι περίπου θεατές σε κάθε μία από τις δυο παραστάσεις (ήταν sold out) ξεκίνησαν το πρωί με εκδρομική διάθεση και κατέληξαν το βράδυ εξουθενωμένοι και πλήρεις. Ο, τι έζησαν ήταν κυρίως μια θεατρική εμπειρία, ένα event. Είκοσι έξι ηθοποιοί αφηγήθηκαν ένα έργο κορυφαίο και κολοσσιαίο.
Ο Στάιν (ασκημένος σε παρόμοια γεγονότα – ας θυμηθούμε τον, 22 ωρών, «Φάουστ») αναδημιούργησε σκηνικά μια πόλη από χαρακτήρες που συναντιούνται, με παράλληλες σκηνές. «Επιδίωξα να αναμεταδώσω τον συμφωνικό χαρακτήρα του έργου», σημειώνει ο ίδιος. Ο Στεπάν Τροφίμοβιτς, η Βαρβάρα Πετρόβνα, ο Νικολάι Σταυρόγκιν, ο Ιβάν Σάτοφ, ο Αλεξέι Κιρίλοφ, τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα αυτού του προφητικού μυθιστορήματος, συνυπήρξαν στον θεατρικό χρόνο και χώρο χωρίς να χάσουν το μέγεθος και την πολυπλοκότητά τους. Ο Στάιν έκανε μια σοφή επιλογή σκηνών, μοντάροντας το σύνολο πάνω στη λεπτή ισορροπία του κλαυσίγελου. Οι μεγάλες συγκρούσεις στα τέλη του 19ου αιώνα, ο ιδεολογικός πυρετός, η θρησκεία, η φιλοσοφία, ο φόβος, ο θάνατος, ο πόνος, η αγάπη, η συγχώρεση, όλα βρήκαν τη θέση τους σε αυτήν τη λιτή σκηνική ανάγνωση, σαν μια πρόβα σε εξέλιξη. Στοιχειώδη κοστούμια, ενδεικτικά σκηνικά (μια καρέκλα, ένας καναπές, ένα τραπέζι), ένα θηριώδες κείμενο, οι θεατές και αναγνώστες παράλληλα. Ηρωες που παλεύουν με δαίμονες.
Στο τέλος, η «λύτρωση», το ανταποδοτικό χειροκρότημα, το βιβλίο ανέπαφο στα χέρια μας. Ηταν το δώρο του Στάιν. Να μας συνδέσει και πάλι με τα λεπτότερα φίλτρα της ψυχής.