Γνωστός και αγαπητός στους Ελληνες μουσικόφιλους, ο Ιταλός τενόρος Αντρέα Μποτσέλι, ερμηνευτής που ουδέποτε περιορίστηκε στη σφαίρα του λυρικού τραγουδιού, αλλά ανοίχτηκε άφοβα και στην ποπ, επανέρχεται στη χώρα μας για ένα ακόμα ρεσιτάλ. Στις 7 Σεπτεμβρίου, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, ο Μποτσέλι, προσκεκλημένος του Ιδρύματος Δράσης κατά του Καρκίνου του Μαστού, θα ερμηνεύσει αγαπημένες άριες και τραγούδια, καθώς και το ειδικά γραμμένο για το Ιδρυμα τραγούδι «For a New Sun», του συνθέτη Πιερπάολο Γκουερίνι.
Ο τενόρος με την παγκόσμια αναγνώριση και τις πωλήσεις των 70 εκατομμυρίων άλμπουμ διεθνώς, είναι εξάλλου πολύ γνωστός και για τη συμμετοχή του σε εκδηλώσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Υπενθυμίζουμε ότι πριν από τρία χρόνια είχε δώσει συναυλία στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο υπέρ των θυμάτων των καταστροφικών πυρκαγιών του Αυγούστου του 2007. Σήμερα, μας μιλάει για τη σχέση του με τη μουσική και την όπερα, αλλά και για το κοινωνικό έργο του ως καλλιτέχνη, το οποίο θεωρεί «ηθική υποχρέωση».
– Ολοι γνωρίζουμε τον Αντρέα Μποτσέλι από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Ωστόσο, η μουσική σας πορεία ξεκίνησε είκοσι πέντε χρόνια πριν. Από πότε χρονολογείται η τριβή σας με τη μουσική και το λυρικό τραγούδι;
– Θα έλεγα ότι η αγάπη μου για την όπερα ξεκίνησε από ένα μεγάλο πάθος που έχω για την ανθρώπινη φωνή. Οταν ήμουν επτά ή οκτώ χρονών, μέσα σε δευτερόλεπτα αναγνώριζα όλες τις μεγάλες φωνές της εποχής, τον Μάριο ντελ Μόνακο, τον Καρούσο, τον Κορέλι, ο οποίος ήταν σταθμός για μένα, καθόρισε τη μοίρα μου κατά κάποιο τρόπο. Με καθήλωνε ο ήχος αυτών των θαυμάσιων φυσικών οργάνων και άρχισα να ακούω και να απομνημονεύω τις μεγάλες άριες και σταδιακά διεύρυνα το ενδιαφέρον μου, οπότε, με την πάροδο του χρόνου ήξερα απ’ έξω ολόκληρες όπερες.
Πιστεύω απόλυτα ότι ένας τραγουδιστής δεν αποφασίζει να γίνει τραγουδιστής, άλλοι το αποφασίζουν γι’ αυτόν, γίνεσαι τραγουδιστής όταν οι άλλοι γύρω σου σού ζητάνε να τους τραγουδήσεις και θυμάμαι η πρώτη μου σκηνή ήταν το τζάκι στην κουζίνα όπου η καμινάδα είχε δύο σκαλοπάτια. Πήγαινα και στεκόμουν στο κορυφαίο διότι πάντα μού ζητούσαν να τους τραγουδήσω τις άριες που είχα απομνημονεύσει. Επειτα, μου ζητήθηκε να τραγουδήσω στην εκκλησία τις Κυριακές ή σε γάμους φίλων. Σε κάθε περίσταση μου ζητούσαν να τραγουδήσω, σε βαθμό που κάποια στιγμή σκεφτόμουν πολύ φυσικά ότι αυτό ήταν το πεπρωμένο μου.
– Πόσο δύσκολο είναι για έναν λυρικό τραγουδιστή να προστατεύσει τη φωνή του, ώστε να διατηρηθεί ακμαία για μεγάλο χρονικό διάστημα;
– Η φωνή είναι και αυτή ένα όργανο σαν τα άλλα, η μόνη διαφορά είναι πως αποτελείται από σάρκα και αίμα. Που σημαίνει ότι απαιτεί καθημερινή εξάσκηση. Δύο ώρες φωνητικών ασκήσεων κάθε μέρα είναι απολύτως αναγκαίες. Επειτα, πρέπει να σπαταλήσεις πολύ χρόνο για να μελετήσεις το ρεπερτόριο. Και δεν πρέπει να λησμονείς τη φροντίδα του τρόπου ζωής σου, κάθε μέρα, όπως χοντρικά αυτό απαιτείται και από έναν αθλητή. Πολλά είναι που πρέπει να κάνεις, πάντα όμως με ένα αίσθημα ευχαρίστησης και εφοδιασμένος με πολύ πάθος.
Υπόσχεση ευτυχίας
– Υπάρχει κάποιος μυθικός ήρωας από τον κόσμο της όπερας στον οποίο να έχετε ιδιαίτερη αδυναμία;
– Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω έναν, εξαρτάται πολύ και από τη στιγμή και από τη διάθεση της στιγμής… Μπορώ να πω, όμως, ότι όταν υποδύθηκα τον Καβανταρόσι, από την «Τόσκα», πραγματικά ταυτίστηκα μαζί του, με την προσωπικότητά του, ως άνδρα, εραστή, ως ευαισθητοποιημένου πολίτη.
– Ξεχωρίζετε τις ζωντανές σας εμφανίσεις από τις ηχογραφήσεις σας;
– Η μουσική είναι μια υπόσχεση ευτυχίας, απαραίτητο συστατικό του ρήματος «ζω». Η μουσική μπορεί να αγγίξει τα πιο αγνά και πρωτόγονα μέρη της ύπαρξής μας, δεν χρειάζεται μεσολαβητής, δίνει σάρκα και οστά στις ελπίδες μας με λίγες και απλές κινήσεις, μας προσφέρει απλόχερα μια όαση ισορροπίας. Το πάθος μου για την όπερα γεννήθηκε όταν άκουγα δίσκους, γι’ αυτό και πάντα ονειρευόμουν να ηχογραφήσω μια ολόκληρη όπερα, και το όνειρο αυτό έγινε πραγματικότητα. Επίσης, πάντα πίστευα ότι ένας τραγουδιστής που μπορεί να σταθεί επάξια και στη σκηνή σε κάθε γωνιά του κόσμου είναι πιο αξιόπιστος… γι’ αυτό έβαλα τα δυνατά μου σε αυτό, και δεν ήταν εύκολο. Ηταν μια εμπειρία πολύ σημαντική για μένα.
– Δεν έχετε ερμηνεύσει μόνον κλασικό τραγούδι και φαίνεται να φοβάστε την ποπ και τη μαζική κουλτούρα.
– Ειλικρινά, πιστεύω ότι το να είσαι σνομπ έχει στοιχειώσει τον κόσμο της όπερας. Δόξα τω Θεώ, η όπερα λάμπει μέσα στο δικό της φως, ένα φως που φτάνει στους νέους ανθρώπους, αλλά και στα παιδιά, αρκεί να βρίσκονται σε οικογένειες που τους δίνουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με ωραίες μουσικές στο θέατρο.
Ηθικό καθήκον
– Πόσο σημαντικό είναι για έναν καλλιτέχνη, πέρα από την ίδια την τέχνη του, να αισθάνεται χρήσιμος στους άλλους ανθρώπους;
– Εχω ξεκινήσει μια περιπέτεια, προκειμένου να προσφέρω στους άλλους και στην κοινωνία μέσα στην οποία ζω. Ο καθένας από εμάς, έχουμε κληθεί να κάνουμε κάτι ώστε να αφήσουμε στα παιδιά μας έναν κόσμο λίγο καλύτερο από εκείνον που βρήκαμε εμείς και δεν έχω σκοπό να αποκλίνω από αυτό το σκοπό, τον οποίο θεωρώ ηθική μου υποχρέωση. Τραγουδώ με ένα βαθύ αίσθημα καθήκοντος και ταπεινοφροσύνης, τραγουδώ για τα παιδιά, τους άνδρες και τις γυναίκες, για ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετικές κουλτούρες και θρησκείες, που ζουν σε πολλά και διαφορετικά μέρη του κόσμου, φέρνοντας ένα μήνυμα ειρήνης και ανοχής. Αυτό αισθάνομαι ότι πρέπει να κάνω και θα το κάνω με όλη μου τη δύναμη. Νιώθω ιδιαίτερα κοντά στα προβλήματα των παιδιών και των ηλικιωμένων, οι οποίοι κατά καιρούς λησμονούνται και αγνοούνται. Εκπροσωπούν το παρελθόν και το μέλλον, και καθώς οδεύουμε μπροστά στη ζωή μας δεν είναι δυνατόν να μην επηρεαστούμε από όλα όσα βιώσαμε ξεκινώντας αυτή τη ζωή.
Θα ήθελα επίσης να τονίσω ότι με την ιδιότητά μου ως Πρέσβη Καλής Θελήσεως του Ιδρύματος Δράσης κατά του Καρκίνου του Μαστού θα ήθελα να ενώσω τις δυνάμεις μου με εκείνες της φίλης μου και προέδρου Ασπασίας Λεβέντη, του κοινού μας φίλου, Patron του Ιδρύματος Franco Zeffirelli και του επιστημονικού διευθυντού του Ιδρύματος ογκολόγου χειρουργού δρος Σταύρου Γεωργιάννου, για την ιατρική του φροντίδα στους ασθενείς, ώστε να συμβάλλουμε όλοι μαζί στο έργο ζωής του Ιδρύματος.
Στο Βιβλίο Γκίνες
Ο Αντρέα Μποτσέλι γεννήθηκε στην Τοσκάνη το 1958. Αρχισε να μαθαίνει πιάνο από τα έξι του χρόνια, καθώς και φλάουτο και σαξόφωνο. Ομως ήταν η φωνή του, την οποία ανακάλυψε ως το ιδανικό μουσικό όργανο.
Σπούδασε Νομικά, αφού άσκησε όμως για έναν χρόνο τη δικηγορία, αφιερώθηκε στο τραγούδι. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στη σκηνή το 1994 στον «Μακμπέθ» του Βέρντι. Τα Χριστούγεννα του ίδιου χρόνου προσκλήθηκε για να τραγουδήσει στο Βατικανό, παρουσία του Πάπα.
Η πρώτη του «κλασική» ηχογράφηση ήταν το 1997, με τίτλο «Viaggio Italiano». Το 1998, ξεκίνησε τη συνεργασία του με τον μαέστρο Ζούμπιν Μέτα.
Η αυγή της νέας χιλιετίας σημαδεύθηκε με την κυκλοφορία ενός CD με τίτλο «Ιερές Αριες», κερδίζοντας μια θέση στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες, καταλαμβάνοντας την πρώτη, τη δεύτερη και την τρίτη θέση στα αμερικανικά κλασικά μουσικά charts.
Το 2009, πραγματοποιήθηκε θριαμβευτικό ντεμπούτο στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης, ενώ συμπρωταγωνίστησε με τη Μόνικα Μπελούτσι στην ταινία μικρού μήκους του Φράνκο Τζεφιρέλι, «Ωδή στη Ρώμη».
Ακολουθώντας την παράδοση των Παβαρότι, Ντομίνγκο και Καρέρας, ο Μποτσέλι, φανατικός λάτρης του ποδοσφαίρου, τραγούδησε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, στη Νότια Αφρική.
Από τoν Μάρτιο του 2010 ένα ακόμα Αστέρι λάμπει στον διάσημο Δρόμο της Δόξας του Hollywood, αφιερωμένο στον Τοσκανό τενόρο και Πρέσβη Καλής Θέλησης του Ιδρύματος Δράσης κατά του Καρκίνου του Μαστού.
Στις 7 Σεπτεμβρίου, ο Ιταλός τενόρος Αντρέα Μποτσέλι θα ερμηνεύσει αγαπημένες άριες και τραγούδια. Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν στο Ιδρυμα Δράσης κατά του Καρκίνου του Μαστού.