Η συνέντευξη με ηθοποιό του Χόλιγουντ ακολουθεί κατά κανόνα τη φόρμα μιας συναλλαγής. Ο ηθοποιός θέλει να προωθήσει την ταινία του και συνήθως δεν μιλάει για τίποτε άλλο – ιδίως για προσωπικά θέματα. Η εφημερίδα ενδιαφέρεται για την καινούργια ταινία, αλλά ελπίζει ότι ο ηθοποιός θα παρασυρθεί να μιλήσει και για την ιδιωτική του ζωή. Στην περίπτωση του Ρόμπιν Ουίλιαμς, όμως, η σύμβαση αυτή γύρισε ανάποδα.
Η καινούργια ταινία του, «World’s Greatest Dad» («Ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου»), είναι εξαιρετική. Εχοντας τελευταία πρωταγωνιστήσει σε πολλά ρηχά συναισθηματικά φιλμ, να που επιτέλους τον βλέπουμε σε κάτι έξυπνο και στοχαστικό: μια σκοτεινή, ελαφρώς παράδοξη κομεντί, που αγγίζει ενδιαφέροντα θέματα και που ελπίζω ότι θα μου μιλήσει γι’ αυτά. Ο Ρόμπιν Ουίλιαμς, όμως, είναι αόριστος, ενίοτε ακατανόητος – έως ότου η συζήτηση στρέφεται σε πιο προσωπικά θέματα. Θέλει να συζητήσει για την υποτροπή του αλκοολισμού του, την αποτοξίνωση και την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς που έκανε.
Δυστυχώς, άργησα να το αντιληφθώ και συνέχισα να ρωτάω για τον «Καλύτερο μπαμπά». Ο Ουίλιαμς παίζει τον Λανς, έναν αποτυχημένο συγγραφέα, μοναχικό πατέρα του πιο αντιπαθητικού κι ενοχλητικού εφήβου που έχει ποτέ εμφανιστεί στην οθόνη. Ο γιος του, ο Κάιλ, είναι εθισμένος στη διαδικτυακή πορνογραφία και σχεδόν όλοι τον απεχθάνονται – έως ότου πεθαίνει σε ατύχημα. Ο πατέρας του επινοεί μια επιστολή αυτοκτονίας και όταν αυτή «διαρρέει», το σπαρακτικό περιεχόμενό της προκαλεί μια μεταθανάτια αναθεώρηση της αντιπάθειας που υπήρχε για το παιδί. Γρήγορα, ο ποταμός συμπονετικής θλίψης ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Ανίκανος να αντισταθεί σ’ αυτή τη δημοτικότητα, ο Λανς επινοεί ένα ολόκληρο ημερολόγιο του γιου του. Εκδοτικοί οίκοι καβγαδίζουν για τα δικαιώματα και το ημερολόγιο γίνεται μπεστ σέλερ. Ο Λανς αποκτά τηλεοπτικό σόου, κάνοντας γνωστή την τραγωδία του γιου του σε όλη τη χώρα.
Η ταινία είναι μια σπαρακτικά αστεία καταδίκη της σύγχρονης βιομηχανίας της θλίψης, όταν όμως ρωτάω τον Ουίλιαμς τη γνώμη του, λέει με μετριοπάθεια: «Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος το έχει ανάγκη. Μ’ ένα παράξενο τρόπο, διατηρεί ζωντανή την ελπίδα». Δεν συμμερίζεται, λοιπόν, την κριτική της ταινίας για τον κάλπικο συναισθηματισμό; Συμφωνεί ότι στην Αμερική τείνουν να μυθοποιούν τους ανθρώπους όταν πεθαίνουν – κατόπιν, όμως, το ρίχνει στην πλάκα και λέει με τη φωνή του Ρόναλντ Ρέιγκαν αλλά μιλώντας γι’ αυτόν: «Ισως ήταν καλός και αξιαγάπητος, όμως καταλάβαμε στα μισά της διακυβέρνησής του ότι δεν ήξερε και πολύ καλά πού βρισκόταν». Δοκιμάζω το πρόβλημα της διαδικτυακής πορνογραφίας. Τα τρία παιδιά του Ουίλιαμς έχουν μεγαλώσει στην εποχή του Ιντερνετ και είμαι περίεργη για την άποψή του πάνω στην επιρροή της πορνογραφίας στους εφήβους. «Είναι όπως όλα τα άλλα που συμβαίνουν στο Διαδίκτυο», λέει. Πιστεύει όμως ότι είναι κάτι απελευθερωτικό ή βλαβερό; «Είναι πολύ παλιά ιστορία», λέει σηκώνοντας τους ώμους. «Δείτε τις τοιχογραφίες της Πομπηίας. Ηταν το Ιντερνετ της εποχής».
Η άρνησή του να μιλήσει σοβαρά υποχωρεί όταν η συζήτηση προχωράει στο προσωπικό πεδίο. Ο Ουίλιαμς ήταν αλκοολικός και συστηματικός χρήστης κοκαΐνης, αλλά τα έκοψε και τα δύο πριν από τη γέννηση του πρώτου γιου του, το 1983. Παρέμεινε νηφάλιος επί 20 χρόνια, αλλά το 2003, ενώ γύριζε μια ταινία στην Αλάσκα, ξανάρχισε να πίνει.
«Ενιωθα πολύ κουρασμένος και μόνος και σκέφτηκα ότι το ποτό μπορεί να με βοηθούσε. Και ήταν το χειρότερο πράγμα στον κόσμο». Τον ρωτάω αν ο θάνατος του Κρίστοφερ Ριβ, που ήταν στενός φίλος του, έπαιξε κάποιο ρόλο. «Οχι», λέει ήρεμα, «ήταν κάτι πιο εγωιστικό. Είχε να κάνει με τον φόβο. Νιώθεις φόβο και νομίζεις ότι αυτό θα τον απαλύνει». Τι φοβόταν: «Τα πάντα. Είναι ένα γενικό αίσθημα άγχους και αγωνίας».
Δεν ξαναπήρε κοκαΐνη γιατί «ήξερα πως θα με σκοτώσει». Καθόλου; Ούτε για πλάκα; «Ποια πλάκα – μόνο παράνοια και ανικανότητα φέρνει. Να περνάς τη νύχτα άγρυπνος και να κυκλοφορείς τη μέρα σαν ζόμπι». Με το αλκοόλ, όμως, δεν ξεμπέρδεψε εύκολα. Πέρασαν τρία χρόνια μέχρι να αποφασίσει να καταφύγει σε θεραπεία. Παρακολουθεί ακόμα συναντήσεις των Ανωνύμων Αλκοολικών.
Τώρα περνάει από τη «ζεν» γαλήνη σε συναισθηματικά ξεσπάσματα. Αποδίδει το δεύτερο στην εγχείρηση καρδιάς που έκανε, όπου του αντικατέστησαν την αορτική βαλβίδα με βαλβίδα από χοίρο. «Είναι σαν να σου έχουν σπάσει την πανοπλία. Νιώθεις τελείως θνητός, ευάλωτος, και αυτό δεν είναι καθόλου κακό».
Σε χαλαρούς ρυθμούς
Τώρα, λέει ο Ρόμπιν Ουίλιαμς, ακολουθεί πιο χαλαρούς και αργούς ρυθμούς στη ζωή του. Ο δεύτερος γάμος του, με μια κινηματογραφική παραγωγό, τελείωσε το 2008. Ηταν 19 χρόνια μαζί και απέκτησαν δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, ενώ έχει έναν ακόμη γιο από τον πρώτο του γάμο. Τώρα συζεί με μια γραφίστρια, που την γνώρισε μετά την εγχείρηση καρδιάς και μένουν στο Σαν Φρανσίσκο. «Μπορεί κάποια μέρα να παντρευτούμε, αλλά δεν βιαζόμαστε. Είναι καλό να ζεις χαλαρά, χωρίς βιασύνη».
Στα 59 του, ακολουθεί αργούς ρυθμούς και στο επαγγελματικό πεδίο τώρα. Υπήρξε, εκτός των άλλων, εργασιομανής και επαγγελματικά πληθωρικός. Εγινε γνωστός αρχικά ως κωμικός stand-up, αλλά η μεγάλη δημοτικότητα ήρθε με την εκπληκτική ερμηνεία του στο «Good Morning Vietnam», που του χάρισε μια υποψηφιότητα για Οσκαρ το 1988, για να ακολουθήσουν άλλες δύο για τη «Λέσχη των χαμένων ποιητών» και τον «Βασιλιά της μοναξιάς». Η «Κυρία Νταμπφάιρ», όπου τον έσπρωξαν να παίξει μια γκουβερνάντα, είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία και το 1998, με τον ρόλο του στο «Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ», κέρδισε τελικά ένα Οσκαρ.
Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, έκανε μια πλειάδα ταινιών που επιεικώς μπορούν να χαρακτηριστούν «μέτριας κριτικής αποδοχής». Η καινούργια ταινία του φαίνεται να θέτει τέλος σ’ αυτήν την περίοδο κινηματογραφικής μετριότητας κι αυτό είναι μια πολύ καλή είδηση.
Τον ρωτάω αν αισθάνεται πιο ευτυχισμένος τώρα και απαντάει με σιγανή φωνή: «Ετσι νομίζω.
Αλλά δεν φοβάμαι να νιώσω δυστυχισμένος. Κι αυτό είναι ΟΚ. Γιατί όταν περνάει, όλα φαίνονται καλύτερα. Σαν να σου κάνουν ένα δώρο».