Τα έργα της Ουγγαρέζας Ρίτα Ακερμαν είχε εγκαινιάσει το 1995 η γκαλερί της Ρεβέκκας Καμχή στη Σωκράτους. Τότε η Ακερμαν αποτελούσε ήδη αναπόσπαστο μέρος της καλλιτεχνικής σκηνής της Νέας Υόρκης. Της ντάουν τάουν εκδοχής της, εκεί όπου στο ίδιο σταυροδρόμι μπορούσε κάλλιστα να συναντήσει κανείς τζάνκι, αστέγους και τον επόμενο Μπασκιά. Η Ακερμαν είχε γίνει ήδη γνωστή για τα λεπτεπίλεπτα, εύθραυστα και σεξουαλικά φορτισμένα κορίτσια που, εκτός καμβά, ξετρύπωναν πάνω σε εξώφυλλα μουσικών άλμπουμ, σε ρούχα, ακόμα και στη βιτρίνα ενός μπαρ της περιοχής.
Η γυάλινη εκείνη βιτρίνα είχε γίνει και η αφορμή για τις πρώτες συστάσεις με πολλούς μετέπειτα φίλους, γνωστούς και θαυμαστές της. Δεκαπέντε χρόνια μετά, η Ακερμαν παρουσιάζει την πιο πρόσφατη δουλειά της στην αίθουσα τέχνης της Ρεβέκκας Καμχή στο Μεταξουργείο (Λεωνίδου 9). Σήμερα, οι νύμφες που την έκαναν τόσο γνωστή την περασμένη δεκαετία, δεν είναι πια οι πρωταγωνίστριες. Παρόλο που κάποιος που έχει παρακολουθήσει τη δουλειά της από τις αρχές του ’90 μάλλον θα ανακαλύψει τα κορίτσια κρυμμένα έξυπνα μέσα στις μεγάλες καμπύλες και στα οικεία περιγράμματα. «Η δουλειά μου έχει νόημα μόνο αν τη δεις μέσα στον χρόνο», λέει στην «Κ».
Εδώ θα δείτε μια Ακερμαν πιο αφηρημένη, παρόλο που η ίδια επιμένει ότι παραμένει «παραστατική». Και δεν αργούμε να την πιστέψουμε. Τα έργα της φιλοξενούν μία μορφή που δύσκολα μπορούμε να αγνοήσουμε. Οι νύμφες κάνουν πέρα για τον έναν και μοναδικό Μάικλ Τζάκσον. «Ο θάνατός του μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Πώς όταν πέθανε, οι άνθρωποι άρχισαν να λένε την ιστορία του. Πώς στη ζωή του, ενώ ήταν τόσο ισχυρός, ήθελε να κρυφτεί. Με ενδιέφερε πολύ αυτή η αυτο-εξάλειψη και αυτή η αισθητική της εξαφάνισης».
Η Ακερμαν μας εξηγεί τη θέση αυτών των δύο φαινομένων στα έργα της. «Εγινα γνωστή για τις ζωγραφιές αυτών των γυναικείων μορφών, για τις οποίες όλοι με ρωτάνε. Επρεπε κάποια στιγμή να βρω έναν τρόπο να τις αποβάλω. Από την άλλη, είναι ενδιαφέρον το πόσο βίαιοι μπορούμε να γίνουμε με κάποιον που λατρεύουμε τόσο, μόνο και μόνο για να τον λατρέψουμε ακόμη πιο πολύ».
Η Ακερμαν διαβάζει ταμπλόιντ. Και δεν αντλεί από αυτά μόνον εικόνες αλλά και λέξεις, τις οποίες έχει χρησιμοποιήσει άλλοτε και σε τίτλους έργων της. «Ολοι έχουμε αυτή τη λαχτάρα για το σκουπίδι. Εχει να κάνει με τον σοκαριστικό παράγοντα, τον γρήγορο ενθουσιασμό». Αλλά είναι και κάτι γυναικείο; «Ο χρόνος των γυναικών είναι πολύ διαφορετικός από τον χρόνο των ανδρών. Ενστικτωδώς και σωματικά, είναι φτιαγμένες για να περνούν πολύ περισσότερο χρόνο περιμένοντας. Για τους άνδρες είναι διαφορετικά τα πράγματα, πιο άμεσα, πιο στο τώρα»…