Ούτε η δεύτερη συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ) μπορεί να θεωρηθεί πρόταση προς το κοινό. Μετά τη γιορτή των Αζέρων με την οποία εγκαινίασε τη φετινή της καλλιτεχνική περίοδο, η ΚΟΑ συνέχισε στις 8 Οκτωβρίου στην Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» παρουσιάζοντας πέντε νέους σολίστες.
Στην αναμφίβολα αξιέπαινη πρωτοβουλία προβολής νέων καλλιτεχνών έχει δοθεί από την ΚΟΑ μορφή μαθητικών επιδείξεων, καθώς σε κάθε σχετική συναυλία παρουσιάζονται τουλάχιστον πέντε (!) νέοι σολίστες. Αναπόφευκτα, το πρόγραμμα αποτελείται από σύντομα και μεταξύ τους ετερόκλητα έργα. Εκτός από τη δικαιολογημένη χαρά συγγενών και φίλων, τι άλλο προσφέρουν τέτοιες βραδιές;
Η συγκεκριμένη συναυλία, την οποία διεύθυνε ο Βύρων Φιδετζής, ξεκίνησε θετικά με το έργο 22 του Σοπέν. Το ερμήνευσε πολύ καλά στο πιάνο η Νεφέλη Μούσουρα, που απέδωσε το αρχικό ήπιο αργό μέρος με ευαισθησία και τρυφερότητα. Τίποτε δεν πρόδιδε τη δύναμη, τη λαμπρότητα και τη σιγουριά με την οποία η νεαρή πιανίστρια θα ερμήνευε στη συνέχεια τη μεγάλη πολωνέζα, δηλαδή τη δεύτερη ενότητα του έργου. Δίκαιο το θερμό χειροκρότημα.
Ακολούθησε ο γεννημένος στην Αλβανία Λεονίντα Κόζε αποδίδοντας το Κοντσέρτο για βιολί έργο 14 του Σάμιουελ Μπάρμπερ. Ο ήχος του ήταν γεμάτος και ομοιογενής. Ξεπερνώντας την αγωνία του, στο λυρικό δεύτερο μέρος διαμόρφωσε με εκφραστικότητα και χαρακτηριστικούς τονισμούς τις φράσεις, ενώ στη συνέχεια ανταποκρίθηκε με ασφάλεια στις δεξιοτεχνικές απαιτήσεις του τελευταίου μέρους.
Εξαιρετικός Ντεμπισί
Το τρακ ήταν αναμφίβολα ο λόγος που δεν επέτρεψε στον κιθαριστή Ιωάννη Ανδρόγλου να είναι όσο καλός θα το ήθελε. Σε κάθε περίπτωση έδειξε τις ικανότητές του στο Κοντσέρτο «του Αρανχουέθ» του Χοακίν Ροντρίγκο και γοήτευσε το ακροατήριο με το ιδιαίτερα δημοφιλές δεύτερο μέρος.
Σίγουρη και αποφασισμένη φάνηκε, αντίθετα, η αρπίστρια Σίσσυ Μακροπούλου, που ερμήνευσε εξαιρετικά το έργο «Ιερός και κοσμικός χορός» του Κλοντ Ντεμπισί. Απέδωσε τόσο τον αρχαϊκό χαρακτήρα του πρώτου όσο και τον αισθαντικό, ζωηρό «ισπανικό» χαρακτήρα του δεύτερου χορού με καθαρότητα και ακρίβεια. Οι απρόσμενες αποχρώσεις προσέθεταν εκφραστικότητα.
Η «Γαλάζια ραψωδία» του Γκέρσουιν επελέγη προφανώς ως τελευταίο έργο, προκειμένου να οδηγήσει τη βραδιά σε εντυπωσιακό κλείσιμο. Δεν συνέβη, όχι λόγω του σολίστα, αλλά λόγω της ορχήστρας, που δεν διέθετε ούτε το απαραίτητο «σουίνγκ» για τη συμφωνική αυτή τζαζ, ούτε όμως -αυτή τη φορά- τις απαραίτητες ξεχωριστές συνεισφορές από τους σολίστες, ξεκινώντας από τα εισαγωγικά μέτρα του κλαρινέτου. Στο πιάνο ο Δημήτρης Μαρίνος με σίγουρο και καθαρό ήχο έκανε τη δουλειά του καλά, δίνοντας στη γραφή του Γκέρσουιν αποχρώσεις και παλμό.