ΕΚΘΕΣΗ. Την έκτακτη, όπως απέδειξε η ιστορία, δημιουργική εικαστική περιπέτεια που έζησε το Παρίσι γύρω στα 1900, από τον νατουραλισμό του 1880 μέχρι το μεγάλο κίνημα του μοντερνισμού τις παραμονές του πρώτου μεγάλου πολέμου, φιλοδοξεί να παρουσιάσει η έκθεση «Παρίσι 1900. Αρ Νουβό και Μοντερνισμός. Θησαυροί από το Petit Palais» που πραγματοποιείται στην Εθνική Πινακοθήκη σε συνεργασία με το ομώνυμο μουσείο του Παρισιού.
«Η έκθεση παρουσιάζει το melting pot του Παρισιού της εποχής. Το Παρίσι ήταν τότε πραγματικά η πρωτεύουσα των τεχνών, όπου συναντιούνταν καλλιτέχνες με παραδοσιακή παιδεία, με νεωτεριστές καλλιτέχνες όπως οι ιμπρεσιονιστές και οι μετα-ιμπρεσιονιστές και νέους καλλιτέχνες που συρρέουν από παντού, γοητεύονται από τους νεωτεριστές και προσπαθούν να συνεχίσουν σε αυτή την πορεία, όπως ο Σεζάν, ο Πικάσο, ο Ματίς και πολλοί άλλοι», σχολιάζει ο διευθυντής του Μουσείου Καλών Τεχνών της πόλης του Παρισιού, κ. Ζιλ Σαζάλ. Η συζήτηση έγινε το πρωί των εγκαινίων στην Πινακοθήκη με μουσική υπόκρουση την ατονική μουσική των εργατών που έστηναν τα έργα.
«Η εποχή σημαδεύεται από τον πλούτο των μουσείων και των γκαλερί, των καλλιτεχνικών σαλονιών και όλων αυτών των ταλέντων διαφορετικών γενεών, που επινοούν διαφορετικές εικαστικές γλώσσες, όπως ο κυβισμός ή ο φωβισμός. Αυτό όμως δεν αφορά αποκλειστικά τη ζωγραφική, αλλά όλες τις διακοσμητικές τέχνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα σχέδια κοσμημάτων του εν πολλοίς άγνωστου Σαρλ Ζακό, ενός καλλιτέχνη που ζει στον τομέα της τέχνης του κοσμήματος τις ίδιες περιπέτειες που έζησαν οι Φωβ ή οι Κυβιστές στη ζωγραφική. Αυτή η εικαστική επανάσταση που συντελείται στο Παρίσι αφορά τη ζωγραφική, την αρχιτεκτονική και τις διακοσμητικές τέχνες», συνεχίζει ανταλλάσσοντας χαμόγελα με την κομψή του σύζυγο που του παραστέκεται ακόμα και στη μίνι συνέντευξη.
Το τυπικότατο γαλλικό ζεύγος που μοιάζει σε κάθε του κίνηση να ακολουθεί την ετικέτα, εκφράζει με πάθος τον φιλελληνισμό του αναγγέλλοντας με αφορμή την ανακαίνιση του μουσείου το 2005 την απόκτηση δύο σπάνιων συλλογών βυζαντινών εικόνων και αρχαιοελληνικών βάζων.
«Στόχος της ανακαίνισης ήταν η ανάδειξη της ποιότητας του κτιρίου του 1900. Ο επισκέπτης που εισέρχεται σήμερα στο Μουσείο Καλών Τεχνών του Παρισιού έχει την αίσθηση ότι μπαίνει σ’ ένα παλάτι, ένα παλάτι της δημοκρατίας. Πριν από την ανακαίνιση το μουσείο ήταν γνωστό για τις περιοδικές του εκθέσεις, ελάχιστα για τις μόνιμες συλλογές του. Τώρα οι συλλογές αυτές εκτίθενται όπως τους αρμόζει σε ένα χώρο 5.000 τ.μ.», προσθέτει χαρούμενος.
«Η έκθεση αναδεικνύει την ποικιλομορφία. Εξ ου και παρουσιάζονται παραδοσιακοί καλλιτέχνες και νέες γενιές πολύ ρηξικέλευθων καλλιτεχνών, όπως ο Ντιφί, ο Ζακό, ο Λαλίκ με κεντρικό πρόσωπο, το οποίο φιγουράρει στην αφίσα, τη Σάρα Μπερνάρ και έναν πίνακα του Κλερέν αρκετά εντυπωσιακό, καθώς νομίζουμε ότι πρόκειται για έργο του 1900 με τις χαρακτηριστικές καμπύλες και την προτίμηση στα φυτά, ενώ ο πίνακας είναι του 1876. Πρόκειται λοιπόν για ένα εμβληματικό έργο της εποχής και ταυτόχρονα πολύ ριζοσπαστικό για το 1876, κάτι που συμβαδίζει με τον νεωτερισμό της Σάρα Μπερνάρ».