Επιτυχημένη ήταν η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ) που παρουσιάστηκε στις 28 Ιανουαρίου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής. Ο Σλοβάκος αρχιμουσικός Μάριο Κόζικ κατόρθωσε να δαμάσει τον ήχο της ορχήστρας και να αποδώσει με επιτυχία έργα, μεταξύ τους τόσο διαφορετικά όσο η καθαρόαιμα ρομαντική εισαγωγή «Στη φύση» του Ντβόρζακ, η μεγάλων χειρονομιών 3η Συμφωνία του Ραχμάνινοφ και το ιμπρεσιονιστικό Κοντσέρτο για σαξόφωνο και ορχήστρα του Ανρί Τομαζί.
Εχοντας τον έλεγχο των εγχόρδων, ο Μάριο Κόζικ απέδωσε το πάθος και τον παλμό της μουσικής του Αντονίν Ντβόρζακ εξίσου επιτυχημένα με τις πλατιές μελωδικές φράσεις του πρώτου μέρους της Συμφωνίας του Σεργκέι Ραχμάνινοφ και τον γαλήνιο τόνο του μεσαίου μέρους. Ειδικά σε αυτό είχε την τύχη να παίξουν εξαίρετα όλα τα σολιστικά πνευστά της ορχήστρας, το κόρνο (Σίσκος), το φλάουτο (Πιλαφτσή), το κλαρινέτο (Μουρίκης), το μπάσο κλαρινέτο (Τζέκος), αλλά και το πρώτο βιολί (Τζουμάνης).
Στο έργο του Τομαζί σολίστ ήταν ο Θόδωρος Κερκέζος, εξαιρετικός όπως το συνηθίζει: ο ωραίος, καλλιεργημένος ήχος, η μουσικότητα και η εκφραστικότητά του ανέδειξαν το ενδιαφέρον έργο. Ιδιαίτερα επιτυχημένος ήταν ο διάλογος με την άρπα (Κρουτσέρου) στο αυτοσχεδιαστικό μέρος.
Στη συνέχεια ο Κερκέζος επέλεξε να ερμηνεύσει τον «Ορχηστρικό τσάρντας» του Ιτουράλδε, προφανώς προκειμένου να επιδείξει τη δεξιοτεχνία του, τον απόλυτο τρόπο με τον οποίο ορίζει το όργανο.
Πιανιστικές πιρουέτες
Εργα Μπετόβεν, Προκόφιεφ, Σούμαν και Μπαχ σε μεταγραφή του Μπουζόνι έπαιξε ο Αυστριακός Στέφαν Βλάνταρ στο ρεσιτάλ που έδωσε, στις 21 Ιανουαρίου, στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης». Πιανίστας με αδιαμφισβήτητες δεξιοτεχνικές ευκολίες αφέθηκε σε μανιερισμούς και στον εντυπωσιασμό που προκύπτει ως αποτέλεσμα των ανέσεών του. Συχνά οι ταχύτητες που επέλεγε ο Βλάνταρ ήταν τόσο εξωφρενικές ώστε δεν προλάβαινε κανείς να ακούσει, πολύ δε λιγότερο να απολαύσει τη μουσική. Σοβαρά έργα όπως η Σονάτα «Απασιονάτα» του Μπετόβεν δεν έχουν γραφεί με στόχο να προκαλέσουν θαυμασμό, αλλά συγκίνηση. Ο Βλάνταρ επέλεξε μυώδες παίξιμο με έντονες αντιθέσεις δυναμικής και ιλιγγιώδεις ταχύτητες στα περιβάλλοντα μέρη, ενώ υπήρξε αταίριαστα συμβατικός στο μεσαίο.
Η βραδιά ξεκίνησε με τη Σακόν από την Παρτίτα για σόλο βιολί αρ. 2 σε ρε ελάσσονα του Μπαχ σε μεταγραφή του Μπουζόνι, όπου η υπερβολική χρήση του ποδόπληκτρου θόλωνε την ηχητική εικόνα. Καλύτερα απ’ όλα τα έργα οι επιλογές του Βλάνταρ ταίριαξαν στους «Σαρκασμούς» του Προκόφιεφ, όπου η ταχύτητα, η νευρικότητα και η αξιοποίηση του πιάνου ως κρουστού οργάνου είναι έως και επιθυμητές. Το ρεσιτάλ ολοκληρώθηκε με το «Καρναβάλι» του Σούμαν, του οποίου η γοητεία επισκιάστηκε από τη διάθεση για εντυπωσιασμό.