Τις νύχτες που το Berliner Ensemble παίζει το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Η άνοδος και πτώση του Αρτούρο Ούι», o ηθοποιός Μάρτιν Βούτκε βγαίνει στο μπαλκόνι περίπου μισή ώρα πριν από την παράσταση και εκφωνεί λόγο. Τα μαύρα μαλλιά του είναι κολλημένα στο μέτωπό του -στραβή φράντζα στο πλάι-, το χιτλερικό μουστάκι του ανεβοκατεβαίνει με πάθος καθώς μιλάει. Η φωνή του, ίδια του Αδόλφου, αντηχεί από τον παγωμένο Σπρέε μέχρι τον κοντινό σταθμό του μετρό, Φρίντριχστρασε. Οι περαστικοί δεν δίνουν σημασία. Εχουν συνηθίσει, τόσα χρόνια παίζεται πια το έργο. Οσοι δεν γνωρίζουν, όμως, ότι ο «Φύρερ» είναι πρελούδιο της παράστασης δεν μπορούν παρά να αισθανθούν, για μερικά δευτερόλεπτα, ένα σφίξιμο στο στομάχι. Το σήμα του Berliner Ensemble περιστρέφεται με φούξια χρώματα νέον πάνω από το εντυπωσιακό κτίριο, στο οποίο στεγάζεται το θέατρο του Μπρεχτ. Μεταφέρθηκε εκεί, σε ένα θέατρο κατασκευασμένο το 1892, κατά τη δεκαετία του ’50. Πολλοί είπαν ότι μετά τον θάνατό του η χήρα του, Χελένε Βάιγκελ, μετέτρεψε το Berliner Ensemble σε έναν αρτηριοσκληρωτικό οργανισμό που αναμασούσε πιστά τις οδηγίες του Μπρεχτ. Σήμερα, δεκάδες νέοι κατακλύζουν κάθε βράδυ το φουαγιέ του θεάτρου. Δίπλα στην αναβίωση παραστάσεων του Χάινερ Μίλερ, ανεβαίνουν έργα του 45άρη Αγγλου Μαρκ Ρέιβενχιλ και της Γιασμίνα Ρεζά, ανοιχτές πρόβες, σύγχρονες σκηνοθετικές προσεγγίσεις της Οπερας της Πεντάρας μέσα από την ενδιαφέρουσα ματιά του Αμερικανού Ρόμπερτ Ουίλσον και αναγνώσεις έργων του Τόμας Μπέρνχαρντ, επί τη ευκαιρία των 80 ετών από τη γέννηση του Αυστριακού συγγραφέα.
Στη μικρή πλατεία μπροστά από το θέατρο, βρίσκεται καθιστό το άγαλμα του Μπερτόδουλου (για τους φίλους). Θεατής πλέον και ο ίδιος, κοιτάζει το κοινό να μασουλάει πρέτσελ και να καπνίζει στα διαλείμματα. Στο φουαγιέ πουλούν μαύρα μπλουζάκια με τσιτάτα του Μπρεχτ, όπως «Πρώτα η μάσα και μετά η ηθική».