Ξαναζεσταμένο φαγητό σερβίρουν τα περισσότερα -αν όχι όλα- τα κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης στο μπαϊλντισμένο κοινό που αναζητάει απεγνωσμένα μικρές τηλεοπτικές οάσεις. Ξενόφερτες σειρές και τηλεπαιχνίδια, διασκευασμένα σενάρια, αμερικανικά ρίαλ λάιφ σόου και ριάλιτι στην ελληνική εκδοχή τους, τουρκικά σίριαλ περιλαμβάνονται στο καθημερινό ανούσιο μενού. Η απουσία έμπνευσης και δημιουργικότητας συμπληρώνει το παζλ της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης. Με εξαίρεση τα ντοκιμαντέρ, τις πολιτιστικές εκπομπές και τις εκπομπές δημοσιογραφικής έρευνας, μετρημένα στα δάχτυλα είναι πλέον τα προγράμματα που ξεχωρίζουν, αν μη τι άλλο, για την πρωτότυπη θεματολογία τους. Ωστόσο, μια ιδέα αρκεί για να γίνει η αρχή. Οπως συμβαίνει με την εκπομπή «Αυτοί που πήραν τα βουνά», που παρουσιάζει η Γιούλη Επτακοίλη στην ΕΤ1. Πρωταγωνιστούν άνθρωποι που επέλεξαν να αφήσουν πίσω τους τη ζωή στην πόλη και να μετακομίσουν στην επαρχία, υιοθετώντας ένα τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής. Ενα τρόπο ζωής που πολλοί έχουν ονειρευθεί, πολλοί έχουν ζηλέψει, αλλά λίγοι τόλμησαν τελικά να υιοθετήσουν. Η εκπομπή προβάλλεται κάθε Σάββατο, ιδανική μέρα για «αποδράσεις».
Θετικές εντυπώσεις άφησε φέτος και το «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», η πρώτη ελληνική animation σειρά που απευθύνεται σε μεγάλα «και ολίγον παρμένα παιδιά», όπως χαρακτηριστικά λένε οι δημιουργοί της. Με έντονο το στοιχείο της σάτιρας, η σειρά ξεχώρισε μεταξύ άλλων για τις έξυπνες αβανταδόρικες ατάκες, όπως αυτή του Ιούδα «Ολος ο κόσμος παίρνει μίζες. 2.000 χρόνια μετά, μόνο τη δική μου θυμούνται». Ο νέος κύκλος επεισοδίων έχει ήδη ξεκινήσει στο Μega. Σταθερό κοινό έχει αποκτήσει και το «Εco News» του ΣΚΑΪ. Το μοναδικό περιβαλλοντικό δελτίο της ελληνικής τηλεόρασης με την Κατερίνα Χριστοφιλίδου, που κατάφερε να φέρει το περιβαλλοντικό ρεπορτάζ στην πρώτη γραμμή και τους τηλεθεατές σε άμεση επαφή με την κλιματική αλλαγή και την πράσινη ανάπτυξη.
Μήπως, τελικά, ζητάμε πολλά όταν θέλουμε προγράμματα και όχι τηλε-σκουπίδια, που να πατούν στην ελληνική πραγματικότητα ικανά να αγγίξουν τον σύγχρονο τηλεθεατή;