Η λογοτεχνία -λένε- είναι μια ιδιωτική απόλαυση. Είναι η σχέση των τυπωμένων σελίδων και του αναγνώστη. Φαίνεται όμως ότι τη λογοτεχνία μπορούν να απολαύσουν ταυτόχρονα πολλοί άνθρωποι. Οχι, δεν εννοώ τις δημόσιες αναγνώσεις – ίσως αυτές να χαλούν την ατμόσφαιρα. Εννοώ τη λογοτεχνία που θεατροποιείται, τη λογοτεχνία που δίνει το υλικό της για τη σκηνή του θεάτρου. Οπως αυτό που άντλησε ο Νίκος Χατζόπουλος και η Σοφία Σεϊρλή από τα κείμενα της Μέλπως Αξιώτη.
Στη σκηνή του Χώρου Ε της Πειραιώς 260 στις αρχές της εβδομάδας που τελειώνει στήθηκαν πολλές καρέκλες και έπιπλα, σκεπασμένα με άσπρα σεντόνια, όπως στα σπίτια που οι ένοικοί τους πρόκειται να λείψουν για πολύ καιρό. Στη σκηνή μόνη της η Σοφία Σεϊρλή, επί μιάμιση ώρα υποδύθηκε τη Μέλπω Αξιώτη μέσα από τις φωνές που εκείνη είχε πλάσει στα μυθιστορήματά της. Στήνοντας έναν διάλογο με το νεανικό της μυθιστόρημα «Δύσκολες νύχτες» και το τελευταίο έργο της «Κάδμω», κατάφεραν να ζωντανέψουν πολλές από τις στιγμές της. Με μόνο υλικό τα κείμενα της Μέλπως Αξιώτη και με μόνο εργαλείο την ευαίσθητη προσέγγιση της γλώσσας της: «Η πόρτα του έχει ρόπτρο. Και είναι ξεθωριασμένη. Από τον τοίχο κρέμεται ένα γρουσούζικο κομμάτι σα δέντρο, σα φυτό. Σαν ανθρωπάκι απαγχονισμένο και ξεψυχισμένο. Ο τελευταίος του ιδιοχτήτης είναι παλαιοημερολογίτης. Οι τελευταίοι του ενοικιαστές, δεν ξέρω. Βρίσκεται στην ουρά της πόλης κι έχει μπρος του χαντάκι. Ανάβαθο». Κάπως έτσι, μέσα από μικρές προτάσεις, συχνά μονολεκτικές, παρακολουθήσαμε στιγμές της δικής της ζωής και στιγμές από τη ζωή μιας χώρας.
Επειτα από πολλά χρόνια, ήταν σαν να επιστρέφαμε στο σπίτι που τα έπιπλά του ήταν σκεπασμένα με σεντόνια. Σηκώσαμε τα σεντόνια και δεν είχε καθόλου σκόνη από κάτω. Τα κείμενα της Μέλπως Αξιώτη ήταν ζωντανά και τρυφερά. Και ίσως ποτέ της να μην είχε φανταστεί ότι η μοναξιά που έζησε στα παιδικά, στα νεανικά, στα ενήλικα και στα ώριμα χρόνια της θα ακουγόταν τόσο δυνατά και τόσο καθαρά, μετά από τόσα χρόνια…