Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου, μέρος 2ο***1/2
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ (2011)
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γέιτς
Ερμηνείες: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Εμα Γουότσον, Ρούπερτ Γκριντ, Ρέιφ Φάινς, Αλαν Ρίκμαν, Μάγκι Σμιθ, Μάικλ Γκάμπον.
ΚΡΙΤΙΚΗ. Ενα κοινό εκατομμυρίων φανατικών οπαδών ακολούθησε για δέκα χρόνια με πίστη και θαυμασμό τις κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ. Το δεύτερο μέρος των «Κλήρων του θανάτου» ολοκληρώνει τη σειρά με μια θεαματική περιπέτεια, γεμάτη δράση, ένταση και σκοτεινό κλίμα. Εχει περάσει πολύς καιρός από την πρώτη περιπέτεια του Χάρι Πότερ, μια ταινία πιο χαρούμενη, κυρίως για το παιδικό κοινό. Τώρα πια ο Χάρι και οι σύντροφοί του έχουν μεγαλώσει, έχουν ζήσει ακραίες καταστάσεις, έχουν χάσει ανθρώπους από κοντά τους. Και η τελευταία τους περιπέτεια έχει μια ιδιαίτερα ενήλικη ατμόσφαιρα.
Ο Ντέιβιντ Γέιτς, που έχει σκηνοθετήσει τις τέσσερις τελευταίες ταινίες, δεν φαίνεται να προσπαθεί να συμβιβαστεί και να αλλάξει το κλίμα για χάρη του διευρυμένου οικογενειακού κοινού. Το δεύτερο μέρος της ταινίας «Κλήροι του θανάτου» έχει έντονες, άγριες και εντυπωσιακές μάχες και σε πολλές σκηνές είναι αρκετά τρομακτικό για τις μικρές ηλικίες.
Στο φινάλε έρχεται η οριστική αναμέτρηση καλού-κακού, ανάμεσα στον Χάρι και τον άρχοντα του κακού Βόλντεμορτ. Πίσω από τους δυο τους οργανώνονται στρατόπεδα συμμάχων και με όλες τους τις μαγικές δυνάμεις προσπαθούν να επικρατήσουν.
Το κομμάτι της μάχης, όπως είναι λογικό, καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Είναι εντυπωσιακά γυρισμένο και χωρίς επαναλήψεις. Με την έντονη δράση, η ταινία συμπληρώνει το πιο ατμοσφαιρικό πρώτο μέρος που προηγήθηκε πριν από λίγους μήνες.
Ομως, παρ’ όλα αυτά, το δεύτερο μέρος των «Κλήρων του θανάτου» σε κάποια σημεία δίνει την εντύπωση ότι η δράση έχει «τραβηχτεί», ώστε από το ίδιο τελευταίο βιβλίο να βγουν δύο ταινίες. Ωστόσο και πάλι, κάποιοι από τους αμέτρητους ήρωες της ιστορίας έχουν λιγότερο χρόνο απ’ όσο θα χρειάζονταν στο φινάλε.
Τα τρία παιδιά έχουν ωριμάσει ερμηνευτικά και στέκονται ισάξια δίπλα στους εξαιρετικούς Βρετανούς ηθοποιούς που παίζουν τους υπόλοιπους ρόλους. Παρά τις κάποιες ελλείψεις, το τελευταίο μέρος του «Χάρι Πότερ» είναι ένας ικανοποιητικός αποχαιρετισμός του ήρωα προς το κοινό που τον ακολούθησε τόσο πιστά.
Οι άλλες ταινίες
Περισσότερο σε μια αίθουσα μουσείου παρά κινηματογράφου ταιριάζει το «Film Socialisme» (**) του Ζαν Λικ Γκοντάρ, ο οποίος άλλωστε έχει δηλώσει ότι ο κινηματογράφος είναι πια νεκρός. Με μια φόρμα πέρα από τη μυθοπλασία, ο Γκοντάρ «αφηγείται» με αφηρημένο τρόπο ένα δοκίμιο για την τύχη της Ευρώπης και της δημοκρατίας, μέσα από φράσεις που βγαίνουν από τα στόματα ταξιδιωτών. Δεν χρειάζεται να προσποιηθεί κανείς ότι καταλαβαίνει ακριβώς ό, τι συμβαίνει στην οθόνη. Στο «Film Socialisme» η ατμόσφαιρα είναι και το περιεχόμενο. Και για να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο το κοινό, ο Γκοντάρ μεταφράζει επάνω στην οθόνη, επιλεγμένες μόνο λέξεις απ’ όσα ακούγονται.
Προβάλλεται τέλος και η «Sagan» της Ντιάν Κιρίς, μια κινηματογραφική βιογραφία της Φρανσουάζ Σαγκάν, με την Σιλβί Τεστό στον κεντρικό ρόλο. Γυρισμένη αρχικά ως μίνι σειρά, η ταινία παρακολουθεί την ιστορία της διάσημης συγγραφέως από τη στιγμή που έγινε γνωστή με το «Καλημέρα θλίψη» και σε όλη τη διάρκεια της ζωής της, που ήταν γεμάτη συντρόφους, καταχρήσεις, σπατάλες και πάθη.