Ο Roger Waters, ηγέτης ενός πλήθους, μαέστρος ενός συγκροτήματος, έδειχνε τον τοίχο που μαινόταν. «Tear down the wall, Tear down the wall». Φώναζε, απαιτούσε. Το πλήθος απαιτούσε το ίδιο. «Tear down the wall», φώναζε ρυθμικά. Ενιωθες την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή. Και ο τοίχος γκρεμίστηκε και επήλθε η κάθαρση. Κάποιοι δάκρυσαν.
Για τρία βράδια ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ έζησε μια οπτικοακουστική εμπειρία πέρα από κάθε φαντασία, πέρα από κάθε προσδοκία. Μπροστά στα μάτια μας χτίστηκε ένας τοίχος, η σύγχρονη εκδοχή του «The Wall» με τα σημερινά προβλήματα, άγχη και ανασφάλειες που μας βασανίζουν και θέτουν φραγμούς -τοίχους- στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο γιγάντιος τοίχος της απομόνωσης ήταν ο πραγματικός πρωταγωνιστής του θεάματος. Ειδικά οπτικά εφέ τον ζωντάνεψαν, τον έκαναν να μοιάζει απειλητικός. Ο τοίχος μάς έκανε να θυμώσουμε, επειδή μας χώριζε από όσα αγαπάμε, επειδή μας κλέβει την ελευθερία.
Τα τραγούδια του θρυλικού «The Wall», τα τρία μέρη του «Another Brick in the Wall», το «Comfortably Numb», το συναισθηματικό «Hey You», με την ακούραστη φωνή του Roger Waters και την τέλεια ακουστική, οι τεράστιες μισητές μαριονέτες της καταπιεστικής μητέρας και του σαρκαστικού και κακιασμένου καθηγητή φούντωσαν την ατμόσφαιρα. Ο τοίχος πια σε έπνιγε. Επρεπε να πέσει. Και νιώσαμε ότι τον ρίξαμε εμείς. Με τις φωνές μας, το χειροκρότημα, το τραγούδι μας που συνόδευε αυτό του Waters.
Ηταν ένα μοναδικό θέαμα που θα θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή όσοι παρευρεθήκαμε και που θα κυκλοφορήσει σε DVD. Ο Waters θέλησε να βιντεοσκοπηθεί στην Αθήνα το ροκ μιούζικαλ του για δύο βασικούς λόγους. «Ο πρώτος παράγοντας είναι ο εξαιρετικός χώρος του σταδίου. Συνεργάτες μας επισκέφτηκαν την Αθήνα για να δουν το στάδιο και μοιάζει ιδανικό. Και ο δεύτερος λόγος είναι ότι επιθυμούμε ένα ενθουσιώδες κοινό και αυτό που θυμάμαι από το ελληνικό κοινό στην περιοδεία του «Dark Side of the Moon» είναι ότι οι θεατές ήταν υπερβολικά ενθουσιώδεις και κατανοούσαν αυτό που έβλεπαν», λέει ο Roger Waters. Ασφαλώς, ο ενθουσιασμός ήταν αμείωτος και στο «The Wall».