ΚΡΙΤΙΚΗ ΧΟΡΟΥ. Να έπρεπε ένας Γάλλος χορογράφος να αναλογιστεί και να τιμήσει στην Αθήνα δύο παγκόσμιες προσωπικότητες με ένα αφιέρωμα στη συνθετική τους προσφορά; Προφανώς. Ο Ντανιέλ Λομέλ αφιέρωσε την τελευταία του χορογραφική δημιουργία στη μεγαλειώδη συνθετική προσωπικότητα του Γκούσταφ Μάλερ (100 χρόνια φέτος από τον θάνατό του) και στη σεμνή, αρκετά άγνωστη, αντίστοιχη του μεγάλου μας διεθνούς αρχιμουσικού Δημήτρη Μητρόπουλου (που πέρυσι είχαμε τα 50 χρόνια από τον δικό του θάνατο, προβάροντας ακριβώς την 3η Συμφωνία του Μάλερ). «Μ, όπως…» τιτλοφορεί ο Ντανιέλ τη μονόπρακτη χορευτική του σύνθεση βασισμένη στο 4ο μέρος (το περίφημο αντατζέτο) της 5ης Συμφωνίας του Μάλερ, όπως και στο 6ο μέρος (το επίσης γνωστό εκείνο με τίτλο «Ο,τι μου λέει η Αγάπη») της 3ης Συμφωνίας του συνθέτη. Παρεμπιπτόντως και τα δύο έχουν χορογραφηθεί έξοχα από τον μεγάλο δάσκαλο και μέντορα του Λομέλ, Μορίς Μπεζάρ.
Ομως και άλλοι πολλοί ασχολήθηκαν με τη μουσική του Μάλερ, ξεκινώντας το 1937 από τον «χορογράφο της ανθρώπινης θλίψης» Αντονι Τιούντορ, που μεταμόρφωσε τα «Τραγούδια για τα νεκρά παιδιά» σε «Σκοτεινές ελεγείες», μέχρι τον Τζον Νοϊμάγερ που χορογράφησε όλες σχεδόν(!) τις Συμφωνίες του Γκούσταφ. Αλλά τώρα η αποκάλυψη ήταν οι εμβόλιμες συνθέσεις του Μητρόπουλου, που παρέμβαιναν ή ανέτρεπαν εκείνες του Μάλερ με εξαιρετικά collages. «Ο χορός των Φαύνων» για κουαρτέτο εγχόρδων και οι «10 invenzioni» για φωνή και πιάνο σε ποίηση Καβάφη. Δύο άνδρες, ένας στα λευκά, ένας στα μαύρα, απέδιδαν προφανώς τον συνθέτη (και αρχιμουσικό) και τον αρχιμουσικό (και συνθέτη). Η σχέση ήταν σχεδόν ερωτική. Ο πανύψηλος, δραματικός, πάντα έντονης προσωπικότητας Θανάσης Σολωμός και ο μέσου ύψους, νεαρός, καλοδεχούμενος (προβλέπω μέλλον λαμπρό) Κώστας Παπαματθαιάκης, που είχα ήδη ξεχωρίσει στην παράσταση του Φ. Διαμαντόπουλου («Κ», 10/6/11). Εδώ, στα ντουέτα τους, βρισκόταν η μεγαλύτερη έμπνευση, ενώ ο 8μελής γυναικείος χορός λειτουργούσε, με τις καρέκλες του, ως η «αγάπη»(;) καταλήγοντας στην αποδόμηση – όχι στην έκσταση της μουσικής της 3ης Συμφωνίας.
Εξαιρετικό το έντυπο πρόγραμμα -παράδειγμα προς μίμησιν- και η απορία παραμένει: γιατί όχι το ΑΕΝΑΟΝ Χοροθέατρο στο Φεστιβάλ Αθηνών; (Θέατρο Αργώ, 14/7).