Προκειμένου να ξεπεράσω την «εθνο-κατάθλιψή» μου, έκανα δύο πράγματα: έτρεξα πέρυσι στον Μαραθώνιο της Αθήνας και έφτιαξα φέτος ένα μικρό λαχανόκηπο 10 μ. επί 2. Φαινομενικά, οι δύο αυτές «λύσεις – θεραπείες» είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Ομως, έχουν τουλάχιστον δύο κοινά: Πρώτον, ότι και στις δύο η επιτυχία εξαρτάται αποκλειστικά από την προσπάθεια που είναι κάποιος διατεθειμένος να κάνει. Δεύτερον, ότι και οι δύο αφήνουν ελεύθερο χρόνο για σκέψη.
Εκεί λοιπόν που έβγαζα τα ζιζάνια από το μποστάνι, σκεφτόμουν πώς θα ήταν η πατρίδα μας σήμερα (και πώς θα μας αντιμετώπιζαν οι ξένοι) αν, στη θέση της -εν πολλοίς δικαιολογημένης- καθημερινής αγανάκτησης, του φόβου, της καταστροφολογίας και της διαμάχης μεταξύ μας, μπορούσαμε να προβάλουμε την κοινή προσπάθεια, τη δημιουργία, την ελπίδα, τον εθελοντισμό και το όραμα.
Η εποχή των γιαγιάδων
Ηδη δημιουργούνται πολλές μικρές και μεγάλες ομάδες προς αυτήν την κατεύθυνση – ομάδες θεάτρου, μουσικής, εθελοντές, οι «Ατενίστας», οι ποδηλάτες… Στο νέο βιβλιοπωλείο μας, για παράδειγμα, δημιουργήσαμε παρέες χειροτεχνίας, ανάγνωσης και πλεξίματος όπου ανακαλύπτουμε, μεταξύ άλλων, την «εναλλακτική» ψυχοθεραπεία. Ετσι μαζεύονταν και οι γιαγιάδες μας κάποτε και τα λέγανε μεταξύ τους, χωρίς την ανάγκη ψυχολόγων και αντικαταθλιπτικών…
«Νησίδες μακροζωίας»
Σκεφτόμουν επίσης το πολύ ενδιαφέρον συνέδριο που παρακολούθησα πρόσφατα, το Greek Summit, όπου άκουσα μεταξύ άλλων τη γνωστή Ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφο/μαγείρισσα Diane Kochylas να μιλάει με ενθουσιασμό για την ελληνική διατροφή και την ανάγκη που υπάρχει στο εξωτερικό για ελληνικά προϊόντα. Μας έλεγε για την πιλοτική εφαρμογή, σε αμερικανικά σούπερ μάρκετ, των «νησίδων μακροζωίας», όπου παρουσιάζονται προϊόντα των μακροβιότερων λαών του κόσμου. Οι ξένοι μας περιμένουν, εμείς θα διακρίνουμε την ευκαιρία;
Διαβάζοντας μετά τις ιστορίες των ανθρώπων των βραβείων του «Γαστρονόμου», συγκινήθηκα. Επιχειρηματίες νεώτεροι και παλαιότεροι, με νέες ι δέες, με όραμα, με διάθεση για σκληρή δουλειά, αψήφησαν δυσκολίες και εξοντωτική γραφειοκρατία για να δημιουργήσουν εξαιρετικά προϊόντα.
Ζήστε ξανά την Αθήνα
Προσθέτω και μία πρόσφατη εμπειρία: Φεύγοντας τις προάλλες από το γραφείο μου, εν μέσω δακρυγόνων, μολότοφ και… μουντζών, αναζητούσα τρόπο να γυρίσω σπίτι μου. Στρίβοντας από τη Ναυάρχου Νικοδήμου, ξαφνικά, μαγικά, βρέθηκα «αλλού». Ησυχία, καθαρός αέρας, κόσμος χαμογελαστός. Ο ήλιος ήταν στη δύση του, με αυτό το μοναδικά ελληνικό χρώμα του λυκόφωτος να πέφτει πάνω στα πλακιώτικα σπίτια, μουσική να ακούγεται από έναν πλανόδιο μουσικό και μακριά, λουσμένος σ’ ένα μοβ/κίτρινο χρώμα, ο Παρθενώνας.
Φίλοι μου, γνωστοί και άγνωστοι, εσείς που μου λέτε ότι έχετε χρόνια να βρεθείτε στο κέντρο της Αθήνας, ελάτε ένα Σάββατο μεσημεράκι να δείτε την καθημερινότητά του από κοντά. Παρακαλώ, μη βιαστείτε να απογοητευθείτε από την περαστική πορεία, τα γκράφιτι, τη χαρτούρα, τις σκηνές, τις ντουντούκες, τους πλανόδιους πωλητές των «μαϊμούδων»… Περπατήστε προς την Πλάκα, εισπνεύστε το άρωμα των ανθισμένων νεραντζιών έξω από την Καθολική Εκκλησία, πηγαίνετε στην αγορά, στου Ψυρρή, περπατήστε γύρω από την Ακρόπολη… Επιτρέψτε στον εαυτό σας να χαθεί στα μικρά δρομάκια και προσπαθήστε να ανακαλύψετε ξανά την πόλη μας. Θα με θυμηθείτε.
Οσο για εσάς, τους άλλους, που περνάτε υποχρεωτικά τον χρόνο σας στο κέντρο της Αθήνας, προσπαθείτε να φτάσετε στις δουλειές σας εν μέσω πορειών, απεργιών και λοιπών εμποδίων, απογοητεύεστε, θυμώνετε… ένα μπορώ να σας πω: φτιάξτε ένα λαχανόκηπο, έστω και σε γλάστρες στο μπαλκόνι σας. Είναι αγχολυτικό.
* Η κ. Σοφίκα Ελευθερουδάκη είναι διευθύνουσα σύμβουλος της «Γ. Κ. Ελευθερουδάκης» Α. Ε.