Το 1746, ο Ιταλός θεατρικός συγγραφέας Κάρλο Γκολντόνι έγραψε μια κωμωδία με τίτλο «Υπηρέτης δύο αφεντάδων», η οποία έγινε πολύ δημοφιλής και έχει δει έκτοτε τα φώτα της σκηνής αμέτρητες φορές σε όλο τον κόσμο. Φέτος, ο Ρίτσαρντ Μπιν τη χρησιμοποιεί ως βάση για μια πληθωρική φάρσα («One Man, Two Guvnors»), που συνδυάζει τη δομή του πρωτότυπου έργου με ένα ιδιαίτερα αγγλοσαξονικό λεκτικό και σωματικό χιούμορ. Το αποτέλεσμα είναι μια κωμωδία από τις πιο ξεκαρδιστικές στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου.
Σκηνοθέτης, ο Νίκολας Χάιτνερ, ένα από τα επιφανέστερα ονόματα του βρετανικού θεάτρου, με πλήθος επιτυχίες στο ενεργητικό του, ιδιαίτερα σε έργα του Σαίξπηρ, και λαμπρή θητεία στο Εθνικό Θέατρο. Με τον Ρίτσαρντ Μπιν έχει συνεργαστεί και άλλη φορά στο παρελθόν, σκηνοθετώντας, το 2009, το έργο του «England People Very Nice», με θέμα τις σχέσεις ανάμεσα στους Βρετανούς και τους μετανάστες.
Η πλοκή του «One Man, Two Govnors» δεν είναι εύκολο να περιγραφεί. Ο Ρίτσαρντ Μπιν έχει τοποθετήσει τη δράση στο «έκλυτο» Μπράιτον του 1963, και το σημείο – κλειδί είναι ότι ο Φράνσις Χένσαλ, ένας αποτυχημένος οργανοπαίκτης λαϊκής ορχήστρας, βρίσκεται να δουλεύει για δύο αφεντικά. Το πρώτο, η Ρέιτσελ Κραμπ, έχει μεταμφιεστεί: φορώντας ανδρικά ρούχα παριστάνει πως είναι ο δίδυμος αδελφός της, ένας γκάνγκστερ που πρόσφατα σκοτώθηκε. Το άλλο αφεντικό είναι ένας φαντασμένος δανδής, ο Στάνλεϊ Στάμπερς, ο οποίος όχι μόνο ήταν εκείνος που σκότωσε τον αδελφό της Ρέιτσελ, αλλά είναι και ο κρυφός εραστής της. Κανένα από τα αφεντικά του Φράνσις δεν ξέρει ότι το άλλο βρίσκεται στο Μπράιτον, καθώς ο πρόθυμος «βοηθός» τους πηδάει από τον ένα στον άλλο σαν μπαλάκι του τένις και, στην πιο φημισμένη σκηνή του έργου, σερβίρει γεύμα και στους δύο ταυτόχρονα.
Οι ερμηνείες
Ερμηνεύοντας τον Φράνσις Χένσαλ, ο Τζέιμς Κόρντεν κάνει τη μετάβαση από τον Γκολντόνι στην Αγγλία του ’60 με εξαιρετική άνεση. Στο αρχικό έργο, ο «υπηρέτης» παρακινείται από την ακατάσχετη λαιμαργία του, και είναι υπέροχο να βλέπεις τον Κόρντεν να μασουλάει με απόγνωση ένα γράμμα. Ακόμα καλύτερη είναι η στιγμή όπου μια κυρία ελαφρών ηθών, η οποία τον έχει ξελογιάσει, τον ρωτάει αν προτιμάει να φάει ή να κάνει έρωτα: τα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου του Κόρντεν μεταλλάσσονται σε μια σπουδή συνοφρυωμένης αυτοσυγκέντρωσης, πριν απαντήσει: «Δύσκολο να διαλέξω, μα την πίστη μου».
Ωστόσο, το μεγάλο χάρισμα του Τζέιμς Κόρντεν είναι το ότι συνδυάζει τη σωματική ευκινησία θαλάσσιου παχύδερμου με μια αφοπλιστική εγκαρδιότητα, μια καλοκάγαθη ευθυμία που του επιτρέπει να παίρνει με το μέρος του τους θεατές σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Εκείνο που κάνει την παράσταση θρίαμβο είναι ο συνδυασμός της οπτικής και της λεκτικής κωμωδίας. Ο Ρίτσαρντ Μπιν και ο Νίκολας Χάιτνερ κάνουν τη σκηνή του γεύματος απίστευτα κωμική, προσθέτοντας έναν επιπλέον χαρακτήρα: έναν ογδοντάρη σερβιτόρο, υπέροχα ερμηνευμένο από τον Τομ Εντεν, ο οποίος έχει την εκπληκτική ικανότητα να κουτρουβαλάει σε μια μεγάλη σκάλα και, φτάνοντας κάτω, να γυρίζει πίσω σαν λαστιχένια μπάλα που μπιστάει. Με έναν παράξενα αγγλικό τρόπο, τα σωματικά γκαγκ συνοδεύονται από συνεχή ροή λεκτικών αστείων.
Ο θίασος προσφέρει μια πλούσια γκάμα ερμηνειών στους δεύτερους ρόλους, από τον Ολιβερ Κρις, του οποίου ο Στάνλεϊ είναι ένα μνημείο υπεροψίας κακομαθημένου πλουσιόπαιδου, μέχρι τον Ντάνιελ Ρίγκμπι, ο οποίος μετατρέπει έναν επίδοξο ηθοποιό σε ανθολογία επιτηδευμένων θεατρικών μανιερισμών. Η Ρέιτσελ της μεταμφιεσμένης σε άνδρα Τζεμίνα Ρούπερ έχει όλη τη «μάτσο» μαγκιά που χρειάζεται, η Σούζι Τόαζ ενσαρκώνει περίφημα τη λαϊκή γκόμενα, ενώ η μουσική του Γκραντ Ολντινγκ, ενορχηστρωμένη σε στυλ λαϊκής αγγλικής μπάντας, προσθέτει ακόμα μεγαλύτερη ευθυμία σε μια παράσταση όπου το Εθνικό Θέατρο όχι μόνο αξιοποίησε τον Γκολντόνι, αλλά χτύπησε φλέβα χρυσού.