Δεν πάνε λίγοι μήνες, που στα τέλη Απριλίου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» ο Ζερεμί Ρορέρ διηύθυνε με εξαιρετικό τρόπο την όπερα «Ετσι κάνουν όλες» του Μότσαρτ. Στις 4 Ιουλίου, προσκεκλημένος του Φεστιβάλ Αθηνών, επέστρεψε στον ίδιο χώρο για μία ακόμα όπερα του Μότσαρτ, τον «Ιδομενέα, βασιλιά της Κρήτης». Η εμπειρία υπήρξε αντίστοιχα συναρπαστική, καθώς με το σύνολο «Ο κύκλος της αρμονίας» ο Ρορέρ ανέδειξε τη θεατρικότητα των καταστάσεων αποκλειστικά μέσα από την απόδοση της μουσικής.
Η νεανική του ορχήστρα με τον θυελλώδη, δίχως στρογγυλέματα ήχο των οργάνων εποχής, έριξε γέφυρες με το μέλλον και φανέρωσε με τον πιο εύγλωττο τρόπο τη φυσική διαδοχή του Μότσαρτ από τον Μπετόβεν. Θαυμάσια ξύλινα και ευχάριστα παρεμβατικά χάλκινα πνευστά συνεργάστηκαν με τον ομοιογενή και εντυπωσιακά συντονισμένο ήχο των εγχόρδων, απελευθερώνοντας την επαναστατική και έντονα θεατρική διάσταση της μουσικής. Οι αναρίθμητες διαβαθμίσεις, ειδικά σε ό,τι αφορούσε τη δυναμική, έδωσαν ένα αποτέλεσμα ανάγλυφο και προσδιόριζαν με σαφήνεια όχι μόνο τις διαφορετικές διαθέσεις αλλά και τη μετάπτωση από τη μία στην άλλη.
Ομοιογενής διανομή
Αποφασιστική ήταν η συμβολή της χορωδίας δωματίου «Τα στοιχεία», με άριστα συντονισμένο ήχο, μεγάλης πλαστικότητας: Τόσο στα δραματικά χορωδιακά που αφορούσαν την τραγική μοίρα του βασιλιά της Κρήτης, όσο και στα λυρικά, έπλασε εικόνες μεγάλης δύναμης και έντονων αντιθέσεων.
Οπως η όπερα «Ετσι κάνουν όλες» έτσι και ο «Ιδομενέας» δόθηκε σε συναυλιακή μορφή, γεγονός που επηρέασε ελάχιστα την απόλαυση, καθώς το μουσικό μέρος ήταν στο υψηλό επίπεδο που περιγράφηκε.
Από τη διανομή ξεχώρισε ο Ρίτσαρντ Κροφτ στον κεντρικό ρόλο, τον οποίο έχει ηχογραφήσει με υποδειγματικό τρόπο υπό τη διεύθυνση του Ρενέ Γιάκομπς. Κορυφαίος τενόρος στο συγκεκριμένο ρεπερτόριο, ο Κροφτ τραγούδησε με γεμάτη, σκούρα όσο και λυρική φωνή, ικανή να εκφράσει την απαιτούμενη τρυφερότητα στις σκηνές του Ιδομενέα με τον γιο του. Ταυτόχρονα, διέθετε την τεχνική και την ακρίβεια ώστε να ανταποκριθεί άριστα στις παράτολμες δεξιοτεχνικές απαιτήσεις του ρόλου, και μάλιστα παρά τις ιδιαίτερα ζωηρές ταχύτητες του Ρορέρ.
Θαυμάσια ήταν επίσης η Ιλια της Ζοφί Καρτοϊζέρ με φωνή λαμπερή, διαυγή, αβαρή αλλά ισχυρή, που απέδωσε με λυρισμό τον ανιδιοτελή έρωτα. Τον Ιδάμανθυ, ρόλο που αποδίδεται από μεσόφωνο, ερμήνευσε πειστικά και με τέχνη η Κέιτ Λίντζι, ενώ η υψίφωνος Αλεξάντρα Τσόκου διέθετε την ένταση και το πάθος για την Ηλέκτρα, όχι όμως και τις απαραίτητες χαμηλές νότες. Τους βασικούς ερμηνευτές πλαισίωσαν πολύ καλά ο Ξαβιέ Μας ως Αρβάκης, ο Εμιλιάνο Γκονζάλεθ-Τόρο ως Αρχιερέας και ο εντυπωσιακός βαθύφωνος Ναχουέλ ντι Πιέρο ως φωνή του Ποσειδώνα.