ΠΟΛΗ. Για να φτάσω στη Φωκίωνος Νέγρη έπρεπε να διασχίσω τη νέα «νεκρή ζώνη» της Αθήνας. Από την πλατεία Συντάγματος μέχρι το Πεδίον του Αρεως. Δρόμοι, γειτονιές, πλατείες κάτω από ένα αόρατο πέπλο σιωπής. Ελάχιστη κίνηση, μόνο οι απαραίτητες μετακινήσεις, κάποιες δουλειές, να πληρωθεί ένας λογαριασμός, το τρόλεϊ στο ύψος της Ακαδημίας, η Ομόνοια ένα αφιλόξενο ταψί που βράζει. Πού είναι η πόλη που ξέραμε; Ξαφνικά αναπολώ το παλιό καλό χάος της Αθήνας: την φρακαρισμένη Πανεπιστημίου, την κοσμοπλημμύρα της Ομόνοιας, το ατελείωτο πήγαινε-έλα στα Χαυτεία.
Ευτυχώς στη Φωκίωνος Νέγρη όλα είναι όπως τα έχω αφήσει. Με εξαίρεση τα ενοικιαστήρια πίσω από άδειες βιτρίνες. Αλλά είναι καλοκαίρι κι ο κόσμος έχει βγει για το σουλάτσο του, ένα παγωτό, να δει δύο φίλους. Λίγο πιο πάνω από τη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης κάτι που δεν έχω ξαναδεί ποτέ σε δρόμο της Αθήνας. Ενας «κινητός» υπαίθριος κινηματογράφος που είναι έτοιμος να προβάλλει μια παλιά επιτυχία του ελληνικού κινηματογράφου με τη Ρένα Βλαχοπούλου και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Οι καρέκλες όλες πιασμένες. Μπροστά δεκάδες πιτσιρίκια, Ελληνάκια, μετανάστες δεύτερης γενιάς, γι’ όλους αυτό που μοιάζει έτοιμο να ξεκινήσει είναι ούτως ή άλλως πρωτάκουστο. Δύο βήματα από το σπίτι τους, εκεί που συνήθως κλωτσάνε μια μπάλα ή απλά βλέπουν τους φίλους τους, έχει στηθεί κανονικό σινεμά, χωρίς εισιτήριο, με δωρεάν πορτοκαλάδες και διάφορα «καλούδια». Να είναι καλά ο ΣΚΑΪ, η Amita και ο Δήμος Αθηναίων που για δύο ολόκληρες εβδομάδες έφεραν μια τόσο αγαπημένη αθηναϊκή συνήθεια στις γειτονιές και στις πλατείες της Αθήνας και του Πειραιά, προβάλλοντας εξίσου αγαπημένες ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου.
Η ιδέα είναι απλή και την είχαν πολλοί αυτό το περίεργο καλοκαίρι. Σε μια εποχή που το κέντρο της Αθήνας αδειάζει από κόσμο, αφήνοντας χώρο στο σκοτάδι, στην ερημιά, στον φόβο και στο έγκλημα, πρωτοβουλίες με διαφορετικές αφετηρίες επιχειρούν να «γεμίσουν» το κενό προβάλλοντας ταινίες, παίζοντας μουσικές, χορεύοντας. Την πρώτη εβδομάδα Ιουλίου το πρώτο φεστιβάλ swing έγινε στην πλατεία Αβησσυνίας, ενώ πολύ δημοφιλή είναι τα αυτοσχέδια πάρτι swing στην απόληξη του πεζόδρομου της Ερμού στο πάρκο της παλιάς Κορεάτικης Αγοράς.
Σε ένα από τα πιο «δύσκολα» σημεία του Κέντρου, στον Κήπο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, φιλοξενείται τις τελευταίες έξι Παρασκευές η Φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων για να προσφέρει αφιλοκερδώς στο αθηναϊκό κοινό σειρά συναυλιών ελληνικής και ξένης μουσικής. Πρόκειται για πρωτοβουλία του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων, σε συνεργασία με το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το καλοκαίρι του 2011. Το επόμενο και τελευταίο «ραντεβού» την Παρασκευή 5 Αυγούστου. Ο Δήμος Αθηναίων στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Καλοκαίρι στην πόλη: Ο πολιτισμός πάει στις πλατείες και στους δρόμους» φέρνει τη Φιλαρμονική και στον Εθνικό Κήπο (τελευταία Κυριακή αύριο στις 12 το μεσημέρι).
Τους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας πήραν και οι Νύχτες Πρεμιέρας, το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας, που μόλις διοργάνωσαν το 1ο Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου της Αθήνας (Athens Open Air Film Festival) με προβολές στους ανοιχτούς χώρους της πόλης και ελεύθερη είσοδο. Κι άλλοι υπαίθριοι κινηματογράφοι, από την πλατεία Αγ. Ειρήνης μέχρι την Ακαδημία Πλάτωνος και το Μεταξουργείο. Οι Νύχτες Πρεμιέρας έχουν σκοπό να μεταφέρουν την ιδέα της εξωστρέφειας με εκδηλώσεις σε γειτονιές του κέντρου κατά τη διάρκεια και του χειμώνα.
Στο ίδιο μήκος κύματος και η Εθνική Λυρική Σκηνή, οι άνθρωποι της οποίας επεξεργάστηκαν μια ολόκληρη ενότητα εκδηλώσεων εκτός των «επίσημων» χώρων του Ιδρύματος, έξω στην πόλη. Η ενότητα ονομάζεται «Δράσεις στην Αθήνα» και ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ΕΛΣ Μύρων Μιχαηλίδης μάς δίνει ένα-δυο παραδείγματα: «Κάποιοι μονωδοί μας στο πλαίσιο του θεσμού της Οπερας της Βαλίτσας θα παρουσιάζουν συμπτυγμένες εκδοχές γνωστών έργων με την κατάλληλη τεχνική βοήθεια.
Επίσης το Μπαλέτο μας θα παρουσιάζει νούμερα έξω από τη Λυρική και πρόβες των νέων μας χορογράφων. Ουσιαστικά το εισιτήριο που πληρώνεις κανείς για μια παράσταση της Λυρικής είναι μια συνδρομή για ένα τρίωρο όνειρο. Εμείς θέλουμε αυτό το όνειρο να το πάμε στις συνοικίες, έξω από τα σπίτια των ανθρώπων».