Μερικές φορές οι παραδόσεις αντιστέκονται στην εξέλιξη και στην τεχνολογία, όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς από την αμείωτη κίνηση που παρατηρείται στους θερινούς κινηματογράφους.
Για πολλά χρόνια η σωτηρία τους υπήρξε μείζον θέμα για τον κόσμο του κινηματογράφου. Αρκετοί δεν κατάφεραν να σωθούν και μετατράπηκαν σε οικόπεδα και πάρκινγκ. Ομως όσοι διατηρήθηκαν φαίνεται ότι εξακολουθούν να συγκεντρώνουν την προτίμηση του κοινού τους καλοκαιρινούς μήνες. Θέμα πια για τους θερινούς κινηματογράφους δεν είναι αν θα διατηρηθούν ή όχι, αλλά πού βρίσκονται στον ανταγωνισμό με τις σαφώς πιο εξελιγμένες τεχνολογικά αίθουσες των multiplex.
Πριν από μία τουλάχιστον δεκαετία, η πλειοψηφία των ταινιών που προβάλλονταν το καλοκαίρι ήταν κυρίως επαναλήψεις και επανεκδόσεις. Εδώ και χρόνια, ωστόσο, η διανομή συνεχίζεται κανονικά, με πέντε, έξι ή και περισσότερες (εννιά αυτή την εβδομάδα!) νέες ταινίες στις αίθουσες.
Ο ανταγωνισμός βρίσκεται πια στην ποιότητα της προβολής, ειδικά για τις υπερπαραγωγές που βασίζονται στη διαύγεια της εικόνας, την ένταση του ήχου, αλλά και το 3D, το οποίο συνοδεύει πλέον σχεδόν όλα τα μπλοκμπάστερ.
Δύο ρεύματα θεατών τείνουν να διαμορφωθούν, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά στα οποία δίνουν προτεραιότητα. Από τη μια οι θεατές των multiplex, που ψηφίζουν κλιματισμό, σκοτεινή αίθουσα σε όλη τη διάρκεια της προβολής, απομονωμένο περιβάλλον και δυνατό ήχο. Ισως και σε συνδυασμό με ψώνια στα εμπορικά κέντρα, στα οποία στεγάζονται.
Από την άλλη, εκείνοι που επιμένουν παραδοσιακά στα θερινά, με ανοιχτό χώρο, καρέκλα σκηνοθέτη, τραπεζάκι με σουβλάκια, τσιγάρο, ακόμη και μπαλκόνια με ανοιχτές πόρτες γύρω από τον μαντρότοιχο.
Ζητήσαμε τη γνώμη ενός ανθρώπου που εργάζεται μέσα στη διανομή ταινιών και έχει στενή σχέση, όχι μόνο επαγγελματική, αλλά και λατρείας, με τον κινηματογράφο και μιας μαθήτριας λυκείου, από τη γενιά που έχει μεγαλώσει στα multiplex. Το αποτέλεσμα είναι ασυνήθιστα απρόσμενο.