Αμστερνταμ
Εκθεση
Τhe Van Gogh Μuseum
www.vangoghmuseum.com
«Ο Βαν Γκογκ στην Αμβέρσα και στο Παρίσι. Νέες προοπτικές». Οι επισκέπτες του Μουσείου Βαν Γκογκ που θέλουν να δουν μερικούς από τους πιο φημισμένους πίνακες του Ολλανδού ζωγράφου, μπορούν να ανέβουν στον δεύτερο όροφο. Οσοι ενδιαφέρονται όμως για το πώς εξελίχθηκε η τεχνική και το στυλ του, θα βρουν πολύ ενδιαφέρουσα αυτή την «εκπαιδευτική» έκθεση. Ανάμεσα στο 1885 και τις αρχές του 1888, ο Βαν Γκογκ (1853-90) έμεινε αρκετό καιρό στην Αμβέρσα και στο Παρίσι και εξελίχθηκε από τον συμβατικό ρεαλισμό στον μοντερνισμό, αναδεικνύοντας το μοναδικό ταλέντο του. Η έκθεση οδηγεί τον θεατή πίσω από τον χρωστήρα: στην τεχνική της ζωγραφικής, στην υποστήριξη που είχε ο ζωγράφος, στις επιρροές από την καλλιτεχνική ζωή της Μονμάρτρης, στα κίνητρά του. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν δύο μικρά πορτρέτα, που παλιότερα θεωρούνταν αυτοπροσωπογραφίες, αλλά μετά την παρατήρηση ορισμένων χαρακτηριστικών έχει διατυπωθεί η εικασία ότι το ένα (αριστερά στη φωτ.) είναι το πρώτο γνωστό πορτρέτο του αγαπημένου αδελφού του ζωγράφου, του Τέο Βαν Γκογκ. Το μουσείο έχει αποδεχτεί την υπόθεση αυτή, αλλά ο θεατής καλείται να κρίνει από μόνος του. Εως τις 18 Σεπτεμβρίου.
Αρλ
Φεστιβαλ φωτογραφιας
Rencontres d’ Αrles
www.rencontres-arles.com
«Οι φωτογραφίες του New York Times Magazine». Ανάμεσα στις εκθέσεις που φιλοξενεί το φετινό φεστιβάλ φωτογραφίας Rencontres d’ Arles περιλαμβάνεται ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον αφιέρωμα στις φωτογραφίες του κυριακάτικου περιοδικού της εφημερίδας New York Times, μιας ιδιαίτερα κομψής έκδοσης, με κείμενα και φωτογραφικό υλικό υψηλού επιπέδου, η οποία εδώ και μια εικοσαετία περίπου έχει συνεργαστεί με πλήθος εκλεκτούς φωτογράφους και καλλιτέχνες. Ανάμεσά τους η Ναν Γκόλντιν, ο Τζεφ Κουνς, ο Λι Φριντλάντερ, ο Αντρές Σεράνο, ο Τόμας Ντέμαντ, ο Γκρέγκορι Κρούντσον, ο Μιτς Επστάιν, καθώς και μερικοί φωτογράφοι που κινούνται πλέον ανάμεσα στον Τύπο και τα μουσεία, όπως ο Σεμπαστιάο Σαλγκάδο, ο Πάολο Πελεγκρίν και ο Ζιλ Σερές. Η έκθεση παρουσιάζει μια ανθολογία από τις φωτογραφίες που έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό.
Βερολινο
Εκθεση
Deutsche Guggenheim
www.deutsche-guggenheim.de
«Μια φορά κι έναν καιρό. Φανταστικές αφηγήσεις στο σύγχρονο βίντεο». Τα παραμύθια και η «βίντεο αρτ» δεν έχουν μεγάλη σχέση εκ πρώτης όψεως, ωστόσο η έκθεση αυτή στο Γκουγκενχάιμ του Βερολίνου έχει συγκεντρώσει έργα που σχετίζονται με τον μύθο και τον θρύλο, με την υπογραφή καλλιτεχνών όπως ο Φράνσις Αλυς, η Αλεξάντρα Μιρ, η Μίκα Ρότενμπεργκ, η Κάο Φέι και άλλοι. Στο βίντεο του Αλυς «Οταν η πίστη κινεί βουνά» (2002), 500 άνθρωποι φτυαρίζουν άμμο από έναν αμμόλοφο έτσι ώστε να τον κάνουν να μετατοπιστεί μερικά εκατοστά, ενώ στο έργο της «Οταν η ουτοπία» η Κάο Φέι μετατρέπει ένα ομαδικό πορτρέτο εργατών στο εργοστάσιο της Osram στην Κίνα σε σύγχρονο παραμύθι, καθώς στις συνεντεύξεις παρεμβάλλονται φανταστικές σκηνές. Εως τις 9 Οκτωβρίου.
Λιβερπουλ
Εκθεση
Τate Liverpool
www.tate.co.uk/liverpool
«Rene Magritte: The Pleasure Principle». Ο Ρενέ Μαγκρίτ (1898-1967) ανήκει στους δημοφιλέστερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα. Φημισμένος για τις ευφάνταστες εικόνες του, όπου καθημερινά αντικείμενα (φρούτα, καπέλα, πίπες) πρωταγωνιστούν σε παράδοξους, συχνά χιουμοριστικούς συνειρμούς, ο Βέλγος σουρεαλιστής επηρέασε σημαντικά τον κόσμο της Τέχνης (ιδιαίτερα την ποπ-αρτ) αλλά και όλο το φάσμα της σύγχρονης κουλτούρας, εμπνέοντας λογοτέχνες και διαφημιστές, μουσικούς και σκηνοθέτες, όπως ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ και ο Τέρι Γκίλιαμ. Η έκθεση επιχειρεί να ανιχνεύσει την έμπνευση πίσω από το στυλ του ζωγράφου, εστιάζοντας σε λιγότερο γνωστές πλευρές της ζωής και της καλλιτεχνικής πρακτικής του. Εκτός από γνωστούς πίνακές του (εδώ το «Δωμάτιο ακρόασης»), παρουσιάζονται σχέδια και κολάζ, φωτογραφίες και φιλμ, καθώς και δείγματα διαφημιστικών εργασιών από τα νεανικά του χρόνια. Εως τις 16 Οκτωβρίου.
Λονδινο
Θεατρο
Ηampstead Theatre
www.hampstedtheatre.co.uk
«Loyalty». Η συγγραφέας του έργου, Σάρα Χελμ, είναι παντρεμένη με τον Τζόναθαν Πάουελ, ο οποίος υπηρετούσε ως διευθυντής προσωπικού του γραφείου του Τόνι Μπλερ όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ιράκ. Το έργο είναι μια δραματοποιημένη αναφορά των περιπετειών του ζευγαριού (με τα φανταστικά ονόματα Λόρα και Νικ) στη διάρκεια εκείνης της περιόδου, όταν ένας πόλεμος στον οποίο η Λόρα ήταν παθιασμένα αντίθετη εισέβαλε στη ζωή τους, δοκιμάζοντας τις αντοχές της σχέσης τους. Οι άλλοι ήρωες του έργου διατηρούν τα πραγματικά ονόματα των υπαρκτών πολιτικών προσώπων (Τόνι, Τζορτζ, Κόφι, Αλαστερ). Αν και όσα αφηγείται η συγγραφέας έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, ορισμένοι κριτικοί παρατηρούν ότι λείπει η κορύφωση που θα έκανε συναρπαστικό το έργο στους θεατές. Στον ρόλο της Λόρας, η έμπειρη θεατρική ηθοποιός Μαξίν Πικ δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία.
Νέα Υορκη
Εκθεση
Μetropolitan Museum of Art
www.metmuseum.org
«Night Vision: Photography After Dark». Στα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού, η νυχτερινή φωτογραφία άρχισε να κατακτά τη δική της θέση ως καλλιτεχνικό είδος. Η πρόοδος της τεχνικής έδωσε τη δυνατότητα για λήψεις με χαμηλό φωτισμό και πολλοί επιδόθηκαν με ζήλο στη νυχτερινή φωτογραφία, γοητευμένοι από τις νέες αισθητικές προκλήσεις που συναντούσαν από το σούρουπο ώς την αυγή. Το αστικό τοπίο -υπαίθριες σκηνές και εικόνες από εσωτερικούς χώρους- αλλά και το παιχνίδι ανάμεσα στο τεχνητό φως και το σκοτάδι πρωταγωνιστούν στις εξερευνήσεις τους. Από τη δεκαετία του ’30, εμπνευσμένοι από το πρωτοπόρο έργο του Μπρασάι στο Παρίσι, πολλοί φωτογράφοι εστίασαν στη νυχτερινή κοινωνική ζωή, ενώ άλλοι στράφηκαν στον υπόκοσμο και τους περιθωριακούς της νύχτας. Η έκθεση προσφέρει ένα πανόραμα της νυχτερινής φωτογραφίας από το 1890 έως σήμερα, με τις υπογραφές πολλών γνωστών φωτογράφων, ανάμεσά τους ο Εντουαρντ Στάιχεν, ο Αλφρεντ Στίγκλιτς, ο Αλβιν Κόμπερν (εδώ η φωτογραφία του «Broadway at Night», 1910), ο Μπρασάι, ο Μπιλ Μπραντ, ο Ρόμπερτ Φρανκ, ο Weegee, ο Ντέιβιντ Ντόιτς, ο Σιντ Γκρόσμαν. Εως τις 18 Σεπτεμβρίου.
Αιώνια πόλη
«Εκεί στη Ρώμη, ενώ καθόμουν ανάμεσα στα ερείπια του Καπιτωλίου και ενώ ξυπόλυτοι μοναχοί έψελναν τον Εσπερινό στον ναό του Δία, ήρθε για πρώτη φορά στο μυαλό μου η ιδέα να γράψω για την άνοδο και την παρακμή της πόλης», αφηγείται ο ιστορικός του 19ου αιώνα Εντουαρντ Γκίμπον, συγγραφέας του περίφημου βιβλίου για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η εξιδανικευμένη εικόνα της Ρώμης ως «αιώνιας πόλης» οφείλεται εν μέρει στους καλλιτέχνες του 16ου και του 17ου αιώνα που πήγαν εκεί για να ζωγραφίσουν τα τοπία της, εγκαινιάζοντας στην ουσία την τοπιογραφία. Η έκθεση «Ρώμη: Φύση και Ιδεώδες, 1600-1650», στο Μουσείο Πράδο της Μαδρίτης (έως 25/9), έχει συγκεντρώσει πολλά από αυτά τα έργα, ανάμεσά τους πίνακες του Ρούμπενς, του Καράτσι, του Πουσέν, του Κλοντ Λορέν (εδώ «Ο Οδυσσέας επιστρέφει τη Χρυσηίδα στον πατέρα της», 1644).