Προ-βολες

Μια ταχύτατη αλλά βάρβαρη μέθοδος για να αντιληφθεί κανείς ότι μεγάλωσε πια είναι να επισκεφθεί ξανά το μέρος όπου πέρασε τα παιδικά του καλοκαίρια. Δεν μιλώ με διάθεση ρομαντισμού, αναπολώντας γλυκερές αναμνήσεις όπως τη μυρωδιά του γιασεμιού στον κινηματογράφο -ίσως διότι στη γενιά μου o θερινός μοσχομύριζε ποπ κορν- ούτε νυχτερινές παρέες με κιθάρες στην παραλία, καθώς είχαν ξεφυτρώσει ήδη τα πρώτα μπαρ. Αναφέρομαι στο σοκ που παθαίνει κανείς όταν στη θέση ενός παλιού μεσοαστικού θερέτρου, όπως το Πόρτο Ράφτη, βρίσκει μια νέα Λούτσα, σε πολύ χειρότερη εκδοχή από εκείνη της δεκαετίας του ’90. Υποτίθεται ότι η δημιουργία του αεροδρομίου στα Σπάτα, που ώθησε πολλούς εργαζομένους να επιλέξουν την περιοχή για μόνιμη κατοικία, θα δημιουργούσε άλλες προοπτικές ανάπτυξης. Καθώς όμως ο Ελληνας κουβαλάει μαζί του το χάος όπου και αν εγκατασταθεί -εκτός και αν είναι η μακρινή Στοκχόλμη- το αποτέλεσμα είναι πανομοιότυπο. Στους στενούς και κακοφτιαγμένους δρόμους που οδηγούν στις παραλίες, οι πεζοί κινδυνεύουν από τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Τα Σαββατοκύριακα συμφέρει να κυκλοφορεί κανείς με τα πόδια παρά να περνάει ώρες κολλημένος στην κίνηση, σαν να βρίσκεται στην Ομόνοια. Αν πάρει την παράτολμη απόφαση να βγει για να αγοράσει ψωμί και εφημερίδα, πληρώνει δέκα ευρώ βενζίνη και χαλάει την διάθεσή του. Μπαρ και εστιατόρια κάνουν κόντρες στα ντεσιμπέλ,, με εξασφαλισμένη απώλεια ακοής των θαμώνων. Οι νεοταβέρνες με τα άσπρα τραπέζια και τα γλαστράκια με τον βασιλικό μοιάζουν να έχουν γίνει copy paste από το Γκάζι. Συνεπώς αν και είσαι μακριά από το αθηναϊκό κέντρο, με πρόθεση να κάνεις ανάπαυλα, ζεις μέσα σε μια μάντρα αυτοκινήτων. Βεβαιως, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω στην εποχή της εφηβείας μου, όπου όλα ήταν διαφορετικά. Ούτε θα περίμενε κανείς να έχει το Πόρτο Ράφτη την ευνομία και την ησυχία της Γενεύης. Ας υπάρξει όμως τουλάχιστον ένας στοιχειώδης έλεγχος κίνησης και στάθμευσης. Ξέχασα να το πω: το μόνο που έχει μείνει ίδιο από τότε είναι ότι δεν υπάρχει πουθενά αστυνομία.