Ας λένε ό, τι θέλουν. Το θέατρο της Επιδαύρου εξακολουθεί να προκαλεί δέος. Χρόνια τώρα με τα συν και τα πλην του, με τις δυνατές ή ακόμη και τις μέτριες παραστάσεις του είναι εκεί, ανίκητο από τον χρόνο, έτοιμο να αντέξει ακόμη και την πιο εξεζητημένη παράσταση. Ενας ρόλος που με τον καιρό και παρά τις αντιρρήσεις πολλών «ειδικών» ενδυναμώνεται και με αυτό τον τρόπο συμβάλλει στο να διευρυνθεί εντυπωσιακά ο κύκλος των θεατών. Τα τελευταία χρόνια το θέατρο της Επιδαύρου κατακλύζεται από νέους. Βαπτίζονται οι νέοι σ’ αυτή τη θεατρική κολυμβήθρα και διαιωνίζουν την παράδοση της προσέλευσης. Κρατούν το θέατρο ζώντα οργανισμό, έτοιμο να αποδώσει στις μελλοντικές γενιές τους καρπούς ενός συγκλονιστικού παρελθόντος. Γι’ αυτό και ενοχλούμαι αφάνταστα με τα επικριτικά σχόλια που πολλές φορές ακούω ή αν θέλετε την ειρωνεία των παλαιότερων που διατείνονται ότι «να, ένα μπανάκι στη Νέα Επίδαυρο είναι που έκανε τους νέους να ανηφορίσουν προς το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου»! Εστω κι έτσι, αγαπητοί μου, δημιουργείται η μαγιά. Το πρόπλασμα που στη συνέχεια θα προκαλέσει τη δημιουργική έκρηξη. Προς τι όλος αυτός ο αρνητισμός και η ελιτίστικη συμπεριφορά; Και στο κάτω κάτω, τα νέα παιδιά δεν έχουν την αναίδεια να φτάνουν στο θέατρο ένα τέταρτο μετά την καθορισμένη ώρα έναρξης, όπως συμβαίνει συχνά με τους «λάτρεις» ή τους «κοσμικούς»!
Ημουν από τους τυχερούς που παρακολούθησαν τον Κέβιν Σπέισι στον Ριχάρδο τον Γ΄ σ’ ένα κατάμεστο θέατρο. Κατάμεστο και τις τρεις μέρες. Την τελευταία στιγμή στα ταμεία του θεάτρου στον προαύλιο χώρο, δίπλα τους οδηγούς ταξί που ήταν παρόντες και ευτυχώς ήσυχοι, πολλοί πάσχιζαν για ένα εισιτήριο οπουδήποτε, ακόμη και στις άκρες του θεάτρου. Ευταξία και ησυχία παντού, ώς τη στιγμή που όλοι καθήσαμε στις θέσεις μας. Τη στιγμή ακριβώς που ο ήλιος, δύοντας φόρτιζε με ανεπανάλληπτο τρόπο το αργολικό τοπίο. Οι θεοί, άραγε, ήταν παρόντες; Κι ενώ η ώρα ήδη είχε φτάσει 9, ώρα έναρξης της παράστασης, η προσέλευση συνεχίζονταν σε ρυθμούς… ρελαντί. Ο κόσμος χειροκροτούσε προς υπενθύμιση της ώρας, αλλά δίχως αποτέλεσμα. Μετρούσαμε και περιμέναμε. Μετρούσαμε και εκνευριζόμασταν. Ο Ελληνας, σκεφτόμασταν. Ιδιος και απαράλλακτος. Καρμπόν συμπεριφοράς σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Δεν θα έκανε κοινωνό αυτής της συμπεριφοράς του το θέατρο της Επιδαύρου; Αλίμονο! Το ερώτημα είναι γιατί οι υπεύθυνοι του θεάτρου δεν κλείνουν την κεντρική είσοδο; Οι αργές προσελεύσεις «ολοκληρώθηκαν» στις 9.17 (με το δικό μου ρολόι) και η παράσταση ξεκίνησε. Ξέρετε; Είναι προτιμότερο να σχολιάζουμε αρνητικά αυτή την ειδική κατηγορία των Ελλήνων που φτάνουν παντού αργοπορημένοι κι όχι τους νέους που παλεύουν να γνωριστούν με την τέχνη σε όλες της τις μορφές.