Πολύ ευγενικά, η υπάλληλος στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Κουμπάρη έλεγε στους επισκέπτες που δήλωναν ότι έχουν κατεύθυνση το εστιατόριο του Μουσείου: «Αν θέλετε μπορείτε να δώσετε ένα ευρώ για είσοδο. Είναι προαιρετικό όμως», πρόσθετε, σχεδόν συνεσταλμένα. «Αν είναι για τη στήριξη του Μουσείου, να δώσουμε», είπε ένας επισκέπτης. «Γι’ αυτό ακριβώς είναι. Σας ευχαριστώ πολύ που το κατανοείτε», απάντησε με την ίδια ευγένεια η υπάλληλος. Η αλήθεια είναι ότι όσοι κατευθυνόμασταν προς το εστιατόριο του Μουσείου Μπενάκη μέχρι σήμερα παίρναμε ένα εισιτήριο με την ένδειξη «δωρεάν». Οι καιροί όμως είναι δύσκολοι. Για όλους. Και για τα μουσεία. Ετσι, προκειμένου να τονώσει τα έσοδά του το Μουσείο Μπενάκη αποφάσισε την προαιρετική είσοδο του ενός ευρώ εφόσον θέλουμε να απολαύσουμε τη θέα προς στον Εθνικό Κήπο και την Ακρόπολη, αλλά και τα νόστιμα εδέσματα του εστιατορίου.
Αυτό που παρατήρησα ήταν ότι κανείς από τους αρκετούς επισκέπτες που είχε το Μουσείο εκείνη την ώρα δεν δυσανασχέτησε. Η ευγένεια της υπαλλήλου, το προαιρετικόν του αιτήματος, αλλά κυρίως η αγάπη όλων των επισκεπτών για το Μουσείο Μπενάκη και την προσφορά του στον πολιτισμό της Αθήνας απέσυρε οποιαδήποτε πιθανότητα βαρυγκόμιας ή άρνησης. Ρόλο, ασφαλώς, έπαιξε και η ειλικρίνεια του Μουσείου Μπενάκη, ενός μεγάλου οργανισμού που δεν δίστασε να γνωστοποιήσει, με κομψότητα και ευγένεια, τις νέες ανάγκες του, σε όσους χρόνια το στηρίζουν.