Γιατί άραγε το Shamrock ασκούσε τέτοια έλξη πάνω μας; Για τέσσερις μήνες εννιά Ελληνίδες είχαμε «προσγειωθεί» στο Salzburg και η παραποτάμια irish pub είχε γίνει το στέκι μας. Παρά την επίμονη μπαρότσαρκα σε όλο το μήκος του ποταμού Salzach, η παρέα ψήφιζε πάντοτε τους «Ιρλανδούς». Στα είκοσί μας από Ιρλανδούς ξέραμε μόνο τους U2 και στην Ιρλανδία δεν είχαμε πατήσει ποτέ, φαίνεται όμως ότι νιώθαμε πιο άνετα στο εναλλακτικό μαγαζί ιρλανδικού τύπου στην καρδιά μιας «αξιοπρεπούς» κεντροευρωπαϊκής πόλης. Ξένοι αυτοί, ξένες και εμείς. Η μπίρα ήταν φθηνή και κανείς δεν μας στραβοκοιτούσε όταν είχαμε μείνει «ταπί» και μοιραζόμασταν δύο άτομα ένα ποτό. Ούτε και εμείς όμως παρεξηγούσαμε μερικούς περιθωριακούς θαμώνες. Και όταν κάποιοι μεθυσμένοι έβγαιναν έξω για να τους φυσήξει το αεράκι και να χαζέψουν τις βίλες στην αντίπερα όχθη, κοιταζόμασταν μεταξύ μας με κατανόηση. Τα Σάββατα με τη live μουσική, δίναμε «μάχη» για μια θέση στο κοινό. Και όταν είχαμε επισκέψεις από Ελλάδα, στα αξιοθέατα είχαμε προσθέσει και το Shamrock.
Το αδελφάκι του, η irish pub «ο’ malley’s», μας φάνταζε τότε «κυριλέ». «Πάμε, όπως είμαστε», έλεγε η φίλη μου η Ειρήνη και με μια ορθοπεταλιά φθάναμε από τη φοιτητική εστία στο Shamrock. «Παρκάραμε» τα ποδήλατα και να ‘μαστε: αναμαλλιασμένες με το τζιν και ένα μεγάλο «μεσογειακό» χαμόγελο. Στην είσοδο μας ήξεραν πια. Να έφταιγε το ημίφως ή μήπως η ιδιότυπη αρχιτεκτονική, που θύμιζε κατακόμβη και μας δημιουργούσε την αίσθηση ότι ζούσαμε ένα παραμύθι; Στο Shamrock έγιναν σοβαρές συζητήσεις, de profundis εξομολογήσεις, αλλά και ενδιαφέρουσες γνωριμίες. Τότε, όταν απαντούσες ότι είσαι Ελληνίδα, οι αντιδράσεις ήταν ενθουσιώδεις. Ολοι προσδοκούσαν μια πρόσκλησή σου το καλοκαίρι – για σένα ή τον ήλιο της χώρας σου.
Φέτος, θα ξαναπάμε στο Shamrock. Δέκα χρόνια μετά, θα περάσουμε για ένα ποτό «τιμής ένεκεν». Δεν θα φοράμε τζιν, γιατί θα επιστρέφουμε από μια βάφτιση. Μία εξ ημών την έκλεψε για πάντα το ξωτικό της πόλης.