«Η μαμά λέει ότι δεν μπορούμε να είμαστε συνέχεια μαζί. Δεν μπορεί να έρχεται μαζί μου στο σχολείο, ούτε εγώ μπορώ να πηγαίνω μαζί της στη δουλειά. Μα μου λείπεις όταν δεν είμαστε μαζί, παραπονιέμαι…». Από την πρώτη στιγμή που ξεφύλλισα το βιβλίο της Αθηνάς Ανδρουτσοπούλου «Κουβέντες με τη Μαμά» των εκδόσεων Ψυχογιός, μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Θα μου πείτε έχει να κάνει ότι βρίσκομαι σε μια ανάλογη «φάση» όπου οι κουβέντες με τη σχεδόν πέντε ετών κόρη μου μοιάζουν σαν να έχουν βγει από αυτό το βιβλίο. Περιττό να πω ότι σε μικρό χρονικό διάστημα έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο χρήσιμα «εργαλεία» μου. Το θέμα του; Τι λέει η μαμά στη μικρή της κόρη για τον φόβο, τη μοναξιά, την αγάπη, το μεγάλωμα και τις αλλαγές, τη ζωή και τον θάνατο. Αυτές οι τόσο συνηθισμένες ερωτήσεις που κάνουν τα παιδιά κι οι οποίες σε αφήνουν ψάχνοντας για απαντήσεις. Πρόκειται στην ουσία για έξι διαλόγους μεταξύ μιας μητέρας κι ενός μικρού παιδιού που καλύπτουν διάφορες «καυτές» ζώνες πιθανών συζητήσεων («Δε φοβάμαι!», «Πάντα μαζί…», «Οταν μεγαλώσω», «Αγκαλίτσες», «Αχ, αυτές οι αλλαγές!», «Προτού γεννηθώ»). Με συντομία και φρεσκάδα, χιούμορ και συναίσθημα.
Εχει σημασία ότι η Αθηνά Ανδρουτσοπούλου είναι μαμά η ίδια, αλλά και ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια και οικογενειακή θεραπεύτρια, συγγραφέας του βιβλίου «Η αθώα γλώσσα των ονείρων μας» και συν-επιμελήτρια δύο βιβλίων για τις εφαρμογές της συστημικής θεραπείας («Με γόμα και καθρέφτη» και «Με χάρτη και πυξίδα»). Ως μητέρα αισθάνεσαι την οικειότητα και συνενοχή με μια άλλη μαμά που επιπλέον μπορεί να σου χαρίσει ασφάλεια δίνοντας τις απαντήσεις που ίσως έψαχνες. Από την άλλη το παιδί, στο οποίο εξάλλου απευθύνεται, έχει στα χέρια του ένα όμορφα εικονογραφημένο, ελαφρύ και εύκολο στο ξεφύλλισμά του βιβλίο, που μπορεί να πάρει μαζί του παντού. Στο κρεβάτι του, στην τσέπη της σχολικής τσάντας του, κρυφά ή φανερά από την μαμά η τη δασκάλα του.
Από τα αγαπημένα μου σημεία είναι το κεφάλαιο «Αγκαλίτσες» όπου η μητέρα εξηγεί πόσο βοηθάει ν’ αγκαλιάζουμε αυτούς που αγαπάμε. Τι γίνεται με τους στριμμένους, αναρωτιέται το κοριτσάκι. «Οσοι είναι συνεχώς στριμμένοι, νομίζουν πως κανένας δεν τους αγαπάει» απαντάει η μαμά. Και πότε θα γίνουν καλοί; «Γίνονται καλοί όταν κάποιος τους πει πως τους αγαπάει κι εκείνοι τον πιστέψουν».
Πάντως, για να σας προετοιμάσω το πιθανότερο είναι ότι τις ερωτήσεις της μικρής ηρωίδας θα διαδεχθούν μετά το τέλος του βιβλίου κι άλλες… κι άλλες… Κι όποιος αντέξει…Τι λέτε;