Η πτήση από την Αθήνα προς τη Βαρκελώνη είναι σαν μια ευθεία γραμμή, που κόβει νοερά στη μέση τη δυτική Μεσόγειο. Φτάνοντας για πρώτη φορά στην πόλη έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε έναν φιλικό τόπο – συμβάλλει σε αυτό κι ο ήχος της γλώσσας (καταλανικής ή ισπανικής) που δεν ξενίζει το ελληνικό αυτί. Εάν τύχει δε και αποφύγεις το Σαββατοκύριακο, που η πόλη μοιάζει σαν μια τεράστια πλατεία όπου μπορείς να συναντήσεις όλες τις φυλές του πλανήτη, αυτή η αίσθηση γίνεται μόνιμη.
Αν είσαι ο τύπος του κοσμοπολίτη, που ταξιδεύει Σαββατοκύριακα σε δημοφιλείς προορισμούς της Ευρώπης κι αρκείται σε βόλτες στο κέντρο της πόλης και σ’ επισκέψεις σε ξακουστά αξιοθέατα, τότε θα πρέπει να ξυπνάς πρωί για να πιάνεις καλή θέση στις ουρές. Χρειάζεσαι υπομονή για διαβείς την πύλη της Sagrada Familia ή ν’ ανέβεις τη σκάλα στην Casa Βatlo.
Αν θέλεις να ζήσεις λίγο τον ρυθμό της πόλης που δεν καταγράφεται στους τουριστικούς οδηγούς, θα πρέπει να χαθείς στα στενά δεξιά και αριστερά από τον πεζόδρομο της Ράμπλας (με λίγη προσοχή το βράδυ στο Ραβάλ). Να δοκιμάσεις εξωτικά φρούτα στα πίσω μαγαζιά της Μποκερία (η αγορά της Βαρκελώνης) ή χαμόν ιμπέρικο στα τάπας-μπαρ, δίπλα στους πάγκους με τα ψάρια και τα θαλασσινά. Τον αληθινό ρυθμό της πόλης τον νιώθεις και στις γειτονιές κάτω από τον λόφο του πάρκου Γκουέλ, αλλά και στους στενούς δρόμους στο εσωτερικό της Μπαρτσελονέτα.
Οι πιο αυθεντικές στιγμές από το ταξίδι μου στη Βαρκελώνη; Ο πυρετός των Καταλανών τη βραδιά που η Μπάρτσα έπαιζε με τη Ρεάλ στη Μαδρίτη. Η μαγεία στο εσωτερικό της Sagrada Familia (ένα θαύμα της αρχιτεκτονικής του Γκαουντί) και η λύπη όταν βρέθηκα στο εσωτερικό της αρένας της πόλης. Ο χώρος που πριν από μερικά χρόνια φιλοξενούσε τις ταυρομαχίες έχει γίνει mall. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Χεμινγουέι.