ΑΠΩΛΕΙΑ. Από τους δημιουργούς με ιδιαίτερη, προσωπική γραφή, που καλλιεργούσε ώς το τέλος, ο γεννημένος στη Χιλή Γαλλοχιλιανός σκηνοθέτης Ραούλ Ρουίζ πέθανε την περασμένη Παρασκευή σε ηλικία 70 ετών.
Ο Ρουίζ ήταν ιδιόρρυθμος, ακατάτακτος, διανοούμενος, με ένα «δικό του» χιούμορ, δομημένο πάνω στο παράλογο. Αγαπημένος των Γάλλων κριτικών (αυτοεξορίστηκε στη Γαλλία στη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ), που παθιάζονταν με τις ταινίες του. Τις θεωρούσαν «έξοχες, μείγμα μπαρόκ και σουρεαλισμού, που στηρίζεται στη λογοτεχνική παράδοση». Από τις, περίπου, 95 ταινίες που γύρισε, λίγες είχαν προβληθεί στην Ελλάδα. Ανάμεσά τους: «Η υπόθεση του κλεμμένου πίνακα» (1978, από το μυθιστόρημα του Πιερ Κλοσσόφσκι «Le Baphomet»), «Οι τρεις κορόνες του ναύτη» (1983), «Τρεις ζωές και ένας μόνο θάνατος» (1996, με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι), «Γενεαλογία ενός εγκλήματος» (1997, Αργυρή Αρκτος στο Βερολίνο), «Ο ξανακερδισμένος χρόνος» (1999, πάνω στο «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ), «Η κωμωδία της αθωότητας» (2001, με την Ιζαμπέλ Ιπέρ), «Αγριες ψυχές» (2001), «Κλιμτ» (2006, με θέμα τη ζωή του ζωγράφου που υποδύεται ο Τζον Μάλκοβιτς) κ.ά. Ο Ρουίζ αδιαφορεί για την αφηγηματική σαφήνεια, ακολουθεί τη συνειρμική, ελλειπτική γραφή, ανασυνθέτει έναν κόσμο μυστικό, δημιουργώντας, τις περισσότερες φορές ταινίες – δοκίμια. Πέρυσι είχε τιμηθεί με το βραβείο «Λουί Ντελίκ» για μια σειρά έξι επεισοδίων με τίτλο «Τα μυστήρια της Λισσαβώνας», βασισμένη στο μυθιστόρημα του Πορτογάλου συγγραφέα του 19ου αιώνα Καμίλο Καστέλο Μπράνκο.