Ο Τζουντ Λο είναι το μεγάλο θέλγητρο στη νέα παρουσίαση του θεατρικού έργου «Αννα Κρίστι», που έγραψε ο Ευγένιος Ο’ Νιλ το 1921. Η ερμηνεία του όμως είναι η μία μόνο σ’ ένα τρίπτυχο εξαιρετικών ερμηνειών. Οι άλλες δύο είναι της Ρουθ Ουίλσον και του Ντέιβιντ Χέιμαν. Σκηνοθετημένη από τον Ρομπ Ασφορντ, η παράσταση αποκαλύπτει την εσωτερική ένταση ενός έργου, το οποίο εύκολα μπορεί να πέσει στις παγίδες του μελοδράματος.
Πολύ συνοπτικά, η πλοκή του Ο’ Νιλ μοιάζει με εκείνα τα βικτωριανά έργα όπου πρωταγωνιστεί κάποια «γυναίκα με παρελθόν». Η ηρωίδα, η Αννα Κρίστι, ανταμώνει ύστερα από χρόνια με τον πατέρα της, τον Κρις, έναν ηλικιωμένο θαλασσόλυκο που τώρα είναι καπετάνιος σε μια μαούνα που μεταφέρει κάρβουνο, στο Προβινστάουν.
Εκείνο που δεν γνωρίζουν ούτε ο Κρις ούτε ο Ματ, ένας θαλασσοδαρμένος Ιρλανδός θερμαστής που την ερωτεύεται κεραυνοβόλα, είναι πως η Αννα εργαζόταν ως πόρνη στη Μινεσότα. Μέσα στην άγνοιά τους, ο Κρις και ο Ματ μάχονται για την πνευματική κατάκτησή της. Οταν η αλήθεια βγαίνει στο φως, την απορρίπτουν με εξίσου μεγάλο πάθος. Οταν όμως τελικά ο Ματ αποφασίζει να παντρευτεί την Αννα, η λυτρωτική ευτυχία μοιάζει προσιτή.
Πραγματικός όμως πρωταγωνιστής είναι η ίδια η θάλασσα. Η παράσταση ξεκινά με ένα πανδαιμόνιο από μπουρούδες και σειρήνες του καραβιού, και την ανάσυρση του ναυαγού Ματ μέσα στην καταιγίδα.
Οι ερμηνείες είναι αντάξιες της οπτικής δύναμης της παράστασης. Η Ρουθ Ουίλσον, ακολουθώντας τα βήματα της Γκρέτας Γκάρμπο στην οθόνη και της Νατάσας Ρίτσαρντσον στη σκηνή, όχι μόνο ανταποκρίνεται περίφημα στην περιγραφή του Ο’ Νίλ για την «ψηλή, ξανθιά κόρη των Βίκινγκς», αλλά ενσαρκώνει επίσης μια γυναίκα βαθιά τραυματισμένη από το παρελθόν της.
Ο Τζουντ Λο, στην καλύτερη ερμηνεία του που έχω δει, είναι επίσης εξαιρετικός.
Ο Ντέιβιντ Χάιμαν κάνει τον δυνητικά βαρετό Κρις μια φιγούρα γεμάτη ηλεκτρισμό και σοφία, καθώς μιλάει για το αδιαπέραστο μυστήριο της θάλασσας.