Βερολινο
Εκθεση
Βode Μuseum
www.berlin.de/bode-museum
«Πρόσωπα της Αναγέννησης». Η έκθεση ιχνηλατεί την εξέλιξη της αναγεννησιακής προσωπογραφίας, παρουσιάζοντας μια πλειάδα αριστουργημάτων της ιταλικής τέχνης, ανάμεσά τους τον περίφημο πίνακα του Λεονάρντο ντα Βίντσι «Η κυρία με την ερμίνα» (1490), έργο που ανήκει στο Μουσείο Τσαρτόρισκι της Κρακοβίας. Εως τον 15ο αιώνα, η απαθανάτιση σε πορτρέτα περιοριζόταν κυρίως σε επιφανή πρόσωπα της πολιτικής ή εκκλησιαστικής ηγεσίας, στη συνέχεια όμως οι καλλιτέχνες άρχισαν να ζωγραφίζουν άνδρες και γυναίκες εκτός αυτής της ελίτ, συμβάλλοντας στην αντίληψη της ατομικής αξίας του ανθρώπου που αναπτυσσόταν τότε και διαμορφώνοντας νέα πρότυπα ομορφιάς (εδώ το «Πορτρέτο νεαρής γυναίκας», του Λορέντσο ντι Κρέντι). Στα 150 περίπου έργα που εκτίθενται -πίνακες, σχέδια, μετάλλια, προτομές- αντιπροσωπεύονται πολλοί φημισμένοι καλλιτέχνες, όπως ο Μποτιτσέλι, ο Ντονατέλο, ο Μαντένια, ο Πιζανέλο και ο Μπελίνι. Εως τις 20 Νοεμβρίου.
Μοσχα
Εκθεση
Μουσείο Πούσκιν Καλών Τεχνών
www.museum.ru/gmii/defengl.htm
«Σαλβαντόρ Νταλί: Ρετροσπεκτίβα». Η έκθεση παρουσιάζει 120 περίπου έργα του Νταλί (ελαιογραφίες, σχέδια, ακουαρέλες) τα οποία προέρχονται από το Ιδρυμα Γκαλά-Σαλβαντόρ Νταλί της Βαρκελώνης και καλύπτουν το σύνολο της καλλιτεχνικής διαδρομής του Καταλανού σουρεαλιστή (1904-1989). Ανάμεσα στα έργα που εκτίθενται -πολλά από τα οποία είναι εμπνευσμένα από την Γκαλά, τη Ρωσίδα σύζυγο του ζωγράφου- περιλαμβάνονται δύο πίνακες που ο Νταλί ζωγράφισε πριν κλείσει τα 20 χρόνια του, καθώς και το φημισμένο «Πορτρέτο της Γκαλά με δύο αρνίσια παϊδάκια που ισορροπούν στον ώμο της, 1933» (φωτ.), σύμβολο της «λαίμαργης» αγάπης του για τη γυναίκα του. Η έκθεση συμπληρώνεται από μια αναπαράσταση της εγκατάστασης «Δωμάτιο της Μέι Γουέστ, 1974» που ο Νταλί έφτιαξε με βάση το δικό του έργο του 1934 «Το πρόσωπο της Μέι Γουέστ (χρησιμοποιήσιμο ως σουρεαλιστικό δωμάτιο)». Εως τις 13 Νοεμβρίου.
Παρισι
Εκθεσεισ
Galleries du Grand Palais
www.grandpalais.fr
«Des jouets et des hommes». Δεν είναι απαραίτητο να συνοδεύει κανείς παιδιά για να δικαιολογήσει την επίσκεψή του σ’ αυτό το μεγάλο αφιέρωμα στα παιχνίδια. Ισως μάλιστα το (νοσταλγικό) ενδιαφέρον των μεγάλων να είναι εξίσου έντονο με τη χαρούμενη περιέργεια των μικρών μπροστά στα εκθέματα – χίλια περίπου παιχνίδια που χρονολογούνται από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη εποχή: «Πλαγγόνες» από κερί και κούκλες Μπάρμπι, αρκουδάκια και ξύλινα άλογα, κουρδιστά παιχνίδια, τρένα και αυτοκινητάκια, τηλεκατευθυνόμενα και βιντεογκέιμ. Ιχνηλατώντας την ιστορία του παιχνιδιού στον δυτικό κόσμο, η έκθεση αναδεικνύει τη σημασία του στην εκπαίδευση του ανθρώπου από τη γέννησή του, καθώς και τη διφορούμενη σχέση του παιδιού με το παιχνίδι στη μύησή του στον κόσμο των μεγάλων. Τα παιχνίδια εκτίθενται σε θεματικές ενότητες και συνοδεύονται από έργα ζωγραφικής με πρωταγωνιστές παιδιά και από τα χιουμοριστικά «οπτικά θέατρα» του Γάλλου video artist Πιερίκ Σορέν. Εως τις 23 Ιανουαρίου.
Centre Pompidou
www.centrepompidou.fr
«Edvard Munch, l’ oeil modern». Η έκθεση παρουσιάζει μια μεγάλη ανθολογία έργων του Εντβαρντ Μουνκ -ογδόντα ελαιογραφίες, τριάντα έργα σε χαρτί, πενήντα φωτογραφίες και ένα φιλμ- με στόχο να διερευνήσει τη σχέση του Νορβηγού καλλιτέχνη (1853-1944) με τον μοντερνισμό και τις τεχνολογικές εξελίξεις. Παρουσιάζοντας κάτω από διαφορετικό φως το έργο του Μουνκ, ο οποίος υπήρξε ένας από τους μεγάλους προδρόμους του εξπρεσιονισμού, δείχνει πώς η περιέργειά του για όλες τις μορφές αναπαράστασης που αναπτύχθηκαν στην εποχή του τροφοδότησε την έμπνευσή του. Οι πειραματισμοί του με τη φωτογραφία και την κινηματογράφηση, η ανάγνωση εικονογραφημένων εντύπων, ακόμα και η δουλειά του για το θέατρο, επηρέασαν βαθιά το έργο του, μέσα στο οποίο ιχνηλατείται η σύνδεση με τη νεωτερικότητα. Εως τις 9 Ιανουαρίου.
Νεα Υορκη
Θεατρο
City Center Stage
www.nycitycenter.org
«The Bald Soprano». Ο Χαλ Μπρουκς έχει παρουσιάσει με επιτυχία στο παρελθόν σόλο παραστάσεις, ανάμεσά τους τα έργα «No Child…» και «Thom Paine (based on nothing)», τώρα όμως δοκιμάζει τις δυνάμεις του σ’ ένα πολυπρόσωπο έργο. Στην πρώτη του συνεργασία με τον θεατρικό όμιλο Pearl Theater Company, εισχωρεί στον σουρεαλιστικό κόσμο του Ευγένιου Ιονέσκο σκηνοθετώντας τη «Φαλακρή τραγουδίστρια», πρωτοποριακό έργο του «θεάτρου του παραλόγου» που επιτίθεται στον αστικό κομφορμισμό, αναδεικνύοντας τη ματαιότητα της γλώσσας και της επικοινωνίας. Με κεντρικούς πρωταγωνιστές δύο ζευγάρια, τους Σμιθ και τους Μάρτιν, το έργο είναι σαν μια μουσική σύνθεση φτιαγμένη από λογικές ανατροπές, συζητήσεις χωρίς νόημα, έκκεντρους αφορισμούς και λέξεις αποσπασμένες από τη σημασία τους. Οι ηθοποιοί ακολουθούν τον ρυθμό του έργου τονίζοντας την κωμική του διάσταση. Η Ρέιτσελ Μπότσαμ, ο Μπράντφορντ Κάρβερ, ο Μπραντ Χέμπερλι και η Τζόλι Αμπραχαμ ερμηνεύουν τα δύο ζευγάρια, ενώ συμμετέχουν επίσης η Ρόμπιν Λέσλι Μπράουν και ο Νταν Ντέιλι.
SoΗo Playhouse
www.sohoplayhouse.com
«The Rap Guide to Evolution». Ο Μπάμπα Μπρίνκμαν, ράπερ από τον Καναδά με μεταπτυχιακό στη μεσαιωνική και αναγεννησιακή αγγλική φιλολογία, έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, παρουσιάζοντας σε χιπ χοπ εκδοχές έργα του Τσόσερ και προφορικά έπη όπως τα «Beowulff» και «Γκιλγκαμές». Στον «Ραπ οδηγό στην εξέλιξη», που κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Fringe του Εδιμβούργου το 2009, ο Μπρίνκμαν (φωτ.) προσεγγίζει τον Δαρβίνο με χιούμορ και αναλυτική δεξιοτεχνία, κάνοντας οξυδερκείς κοινωνικές αναφορές και αναδεικνύοντας παραλληλισμούς ανάμεσα στη φυσική επιλογή και τις εξελίξεις στη ραπ σκηνή.
ΟυΑσιγκτον
Εκθεση
Τhe National Gallery of Art
www.nga.gov
«Warhol: Headlines». Είναι γνωστή η εμμονή του Αντι Γουόρχολ για τις εντυπωσιακές ειδήσεις έτσι όπως παρουσιάζονταν στον Τύπο – καταστροφές, ατυχήματα, σκάνδαλα διασημοτήτων. Του άρεσε να δίνει δικές του εκδοχές των ειδήσεων, δημιουργώντας «σελίδες» στο στυλ σκανδαλοθηρικών εφημερίδων, όπως οι New York Daily News και National Inquirer, αλλά και σοβαρών, όπως η Washington Post. Η έκθεση παρουσιάζει σελίδες του Γουόρχολ μαζί με τις σελίδες των εντύπων απ’ όπου άντλησε την έμπνευσή του, ενώ εκτίθενται επίσης σχέδια, φωτογραφίες, γλυπτά και βίντεο (εδώ το «Αφαιρετικό γλυπτό», αναπαράσταση τσαλακωμένης εφημερίδας). Ανάμεσα στα εκθέματα, ο πίνακας «129 Die in Jet, 1962», όπου ο Γουόρχολ χρησιμοποίησε μια εικόνα από τη New York Mirror της 4ης Ιουνίου 1962. Ηταν το τελευταίο «ζωγραφισμένο» έργο του, καθώς αργότερα χρησιμοποιούσε μεταξοτυπίες φωτογραφικών εικόνων πάνω σε μονόχρωμο καμβά. Εως τις 2 Ιανουαρίου.
Τέχνη για την τέχνη
Από τα μέσα του 19ου αιώνα αναπτύχθηκε στους καλλιτεχνικούς κύκλους της Αγγλίας μια τάση απόδρασης από την ασχήμια, τον στυγνό υλισμό και την υποκρισία της εποχής, μέσα από την εξιδανίκευση της τέχνης και της ομορφιάς. Ζωγράφοι, λογοτέχνες, διακοσμητές, στράφηκαν σε καλλιτεχνικές δημιουργίες με στόχο την αισθητική απόλαυση, απορρίπτοντας τις άκαμπτες αρχές της βικτωριανής ηθικής. Η έκθεση «Ομορφιά, ηθική κι αισθησιασμός στην Αγγλία του Οσκαρ Ουάιλντ», στο παρισινό Μουσείο Ορσέ (έως 15/1), παρακολουθεί το «αισθητικό κίνημα» από το 1860 έως το τέλος της βικτωριανής περιόδου και του 19ου αιώνα, παρουσιάζοντας έργα ζωγράφων όπως ο Ροσέτι, ο Μπερν-Τζόουνς, ο Λάιτον (εδώ η «Pavonia»), ο Μόρις, καθώς επίσης έπιπλα, ενδύματα και διακοσμητικά αντικείμενα, σε συνδυασμό με αφορισμούς του Οσκαρ Ουάιλντ, του πνευματικού «ηγέτη» του κινήματος («Βρισκόμαστε όλοι στον υπόνομο, μερικοί όμως κοιτάμε τ’ αστέρια»).