Η Μαντλέν Πεϊρού (Madeleine Peyroux) δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Μιλήσαμε τηλεφωνικά μια νύχτα του Οκτώβρη. Είχε διάθεση να εξομολογηθεί, να δείξει πόσο προσγειωμένη είναι, ότι ζει σε αυτόν τον πλανήτη, ανησυχεί, δεν μας μελαγχολεί με τη μουσική της άδικα. Και τώρα που έρχεται για μια συναυλία στην Αθήνα με νέο άλμπουμ το οποίο κυκλοφόρησε την άνοιξη του 2011, το βραχνό ηχόχρωμά της αποκτά άλλη διάσταση. Είναι και οι επανεκτελέσεις, ο Λέοναρντ Κοέν, ο Μπομπ Ντίλαν, ο Χανκ Γουίλιαμς, αγνώριστοι, καθώς η Μαντλέν Πεϊρού σήμερα διασκευάζει ακόμη και Μπιτλς.
Η Μπίλι Χόλιντεϊ του σήμερα; Στα 37 της χρόνια το κορίτσι που ξεκίνησε να τραγουδάει στον δρόμο στα 15 της, κάπου ανάμεσα στην Αθήνα (της Τζόρτζια), το Μπρούκλιν, την Καλιφόρνια και το Παρίσι δεν έχει τίποτα να αποδείξει. Εξακολουθεί να διατηρεί χαμηλό προφίλ και να εξαφανίζεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα, όπως τότε, μετά την κυκλοφορία του πρώτου της άλμπουμ…
– Πού σας βρίσκουμε;
– Στο Γουισκόνσκιν. Ετοιμάζομαι να παίξω αύριο στο campus του Πανεπιστημίου. Είναι πολύτιμο πράγμα να μπορείς να ταξιδεύεις, αν και η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές, δεν βλέπω τα μέρη, στα οποία, πηγαίνω. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να μπερδεύομαι με τον κόσμο, να χάνομαι. Οσο πιο διαφορετικό είναι το κοινό, τόσο το καλύτερο.
– Παρ’ όλα αυτά εξακολουθείτε να απολαμβάνετε τα ταξίδια;
– Τώρα πια κάθε ταξίδι κρύβει και προκλήσεις. Προσωπικά αναζητώ την ποίηση μέσα σε όλα κι ας βλέπω συχνά μόνο τον διάδρομο προσγείωσης στο αεροδρόμιο. Να σκεφτείτε ότι έχω έρθει τρεις φορές στην Ελλάδα μέχρι σήμερα και δεν έχω κατορθώσει να ανέβω στην Ακρόπολη ή να δω το Νέο Μουσείο.
– Τι έχει αλλάξει από την προηγούμενη εμφάνισή σας στην Ελλάδα;
– Για να ενωθείς με τον κόσμο πρέπει να διαισθάνεσαι τι έχει αλλάξει. Ο κόσμος έχει αλλάξει. Οι άνθρωποι ξέρουν τι συμβαίνει γύρω τους, δεν ζουν με ψευδαισθήσεις. Ολοι σκέφτονται τα χρήματα, όλοι μιλούν διαρκώς για ευρώ και δολάρια. Τίποτα δεν είναι όπως πριν.
– Είναι πολυτέλεια η μουσική;
– Στις δύσκολες εποχές δεν μπορούν όλοι να πάνε σε μια συναυλία, για καθαρά πρακτικούς λόγους. Ξέρω στις συναυλίες μου ότι οι θεατές, πολλοί από τους θεατές, έκαναν μια θυσία. Κι εγώ το αναγνωρίζω αυτό. Και πρέπει να το ξέρουμε και να το λέμε και να είμαστε ευγνώμονες για ό, τι κάνουμε. Προσπαθώ να μιλάω στο κοινό γι ‘αυτό που βιώνει, δεν μπορώ να ζω μέσα σε μια φούσκα.
– Κοινωνική δικτύωση. Την εκμεταλλεύεστε για τη δουλειά σας;
– Με ενδιαφέρει η επικοινωνία. Η διαδικτυακή επικοινωνία, μέσω των μπλογκ, μπορεί να κρύβει ορισμένες φορές κάτι ενδιαφέρον. Εγώ θα προτιμήσω το πανεπιστήμιο της ζωής και ας ακούγομαι υπερβολική. Είναι εύκολο για μένα να το λέω γιατί υπήρξα τυχερή. Παρ’ όλα αυτά έχω προσπαθήσει να έχω μιας μορφής παρουσία στο Ιντερνετ. Τα μηνύματα πάντως τα διαβάζω. Δεν ασχολούμαι καθόλου με το Twitter. Δε νομίζω ότι έχω μια τόσο συναρπαστική ζωή, για να βγάζω κάθε τρία λεπτά «έκτακτο δελτίο».
– Υπάρχουν φορές που εξαφανίζεστε. Εξακολουθείτε να έχετε τάσεις φυγής;
– Διάβασα πρόσφατα μια συνέντευξη του Τόνι Μπένετ, στην οποία, αναρωτιόταν ποιο ήταν το πιο δύσκολο πράγμα στη διάρκεια της καριέρας του. Είπε, «μια μέρα το σκεφτόμουν και αντί να μιλήσω, άρχισα να κλαίω». Αν μπορεί να το παραδεχθεί αυτό ένας καλλιτέχνης σαν τον Τόνι Μπένετ, τότε μπορώ κι εγώ. Υπάρχουν φορές που δεν αισθάνεσαι άνθρωπος. Δεν θυμάσαι πού βρίσκεσαι, σε ποιο μέρος της Γης έχεις ξυπνήσει, ποιος είσαι.
Η Μadeleine Peyroux εμφανίζεται το Σάββατο 5 Νοεμβρίου (8.30 μ. μ.) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.