Αν προσπαθήσει κανείς να μαντέψει την ιστορία της ελληνικής κοινωνίας κοιτάζοντας την ελληνική τηλεόραση, θα του φαινόταν απίστευτο ότι μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες οι ομοφυλόφιλοι εισέπρατταν από τη σιωπηρή προκατάληψη έως τη δημόσια χλεύη. Θεωρούνταν αποδιοπομπαίοι και «ανώμαλοι» μόνο και μόνο γιατί ήταν διαφορετικοί.
Ακόμη και μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, υπέστησαν κάποτε τον διασυρμό ενώ ελάχιστοι, όπως ο Γιώργος Μαρίνος, βρήκαν το δημόσιο θάρρος της διαφορετικότητάς τους. Σε μια εποχή που και ο κινηματογράφος απεικόνιζε τους ομοφυλόφιλους σαν καρικατούρες.
Σήμερα στην τηλεόραση βλέπουμε παντού ομοφυλόφιλους. Στα μεσημεριανάδικα, τα σίριαλ, τα τοκ σόου. Καθώς εμφανίζονται παντού και μάλιστα ως ρόλοι, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι παίρνουν την εκδίκησή τους για τις τόσες δεκαετίες καταπίεσης και αδικίας.
Στην ελληνική τηλεόραση μπορούν επιτέλους να μιλούν ελεύθερα, να λένε σεξουαλικά αστεία ή και να μασκαρεύουν τους στρέιτ σε γκέι όπως στην εκπομπή Fab 5 με τους Ηλία Ψινάκη, Λάκη Γαβαλά, Πάνο Φασουλή, Τρύφωνα Σαμαρά, Γιώργο Μέρλο.
Αλλά είναι έτσι; Στ’ αλήθεια δικαιώνονται οι ομοφυλόφιλοι μέσα από τον τρόπο που σήμερα εκπροσωπούνται στην τηλεόραση; Στην πραγματικότητα το αντίθετο συμβαίνει. Η ελληνική τηλεόραση, που δεν νοιάζεται για το αυθεντικό ταλέντο παρά μόνο για τα πρόσκαιρα νούμερα και οτιδήποτε προκαλεί τζέρτζελο, προβάλλει μόνο την πιο «διαχυτική» και υπερβολική πλευρά της ομοφυλόφιλης συμπεριφοράς, ταυτίζοντάς την με το κουτσομπολιό, το ξεκατίνιασμα, τη γελοιοποίηση, το τσίρκο.
Πολύ απλά η T.V. δικαιώνει ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο, μόνο της «κραγμένης», όπως και οποιονδήποτε άλλον ενδίδει στα τερτίπια της υστερίας και των καλιαρντών για να φανεί. Και είναι κρίμα για επαγγελματίες που νομίζουν πως, προκειμένου να ξεχωρίσουν, μπορούν να κάνουν και τη μεγαλύτερη σάχλα.
Πολύ δικαιολογημένα, οι ομοφυλόφιλοι που δεν ξεφτιλίζουν την ερωτική τους ταυτότητα -είναι ασφαλώς πολύ περισσότεροι από τους άλλους-, αισθάνονται προσβεβλημένοι από την τηλεοπτική εκμετάλλευση.
Βεβαίως υπάρχει και αυτή η πλευρά, της διαχυτικότητας και της αυτοπροβολής, με τη διαφορά ότι στην τηλεόραση υπερτονίζονται μόνο αυτοί: Ρόλοι υστερικού λαϊκού κομμωτή, τρελού μόδιστρου, νευρωτικής νοικοκυράς, εθνικού μάνατζερ.