Μια σχέση παράξενη, αλλά εξαιρετικά ισχυρή, έχει αποτυπωθεί σε δύο ταινίες που έχουν διχάσει. Την 1η Μαρτίου βγαίνει στις αίθουσες το «Μεθυσμένο ημερολόγιο», με τον Τζόνι Ντεπ να υποδύεται για δεύτερη φορά έναν μυθιστορηματικό ήρωα που βασίζεται σε βιβλίο, αλλά και στη ζωή, του Χάντερ Σ. Τόμσον. Το «Μεθυσμένο ημερολόγιο» που σκηνοθέτησε ο Μπρους Ρόμπινσον, αφηγείται τις περιπέτειες ενός Αμερικανού δημοσιογράφου, του Πολ Κεμπ (ψευδώνυμο για τον ίδιο τον Τόμσον), ο οποίος ταξιδεύει στο Πουέρτο Ρίκο τη δεκαετία του ’50 με σκοπό να δουλέψει για μια αγγλόφωνη εφημερίδα. Φτάνοντας εκεί, θα πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα στη δουλειά, την επαφή του με τους ντόπιους, με τους Αμερικανούς που ζουν εκεί, περιστασιακούς έρωτες και πολύ ποτό.
Το ποτό, τα ναρκωτικά, τα όπλα, μια ζωή που ελάχιστη σχέση έχει με το «κανονικό», είναι αυτά που σημάδεψαν τη ζωή του Χάντερ Σ. Τόμσον. Είναι ο κόσμος που είχε αποτυπωθεί και στο ζαλιστικό «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας» του Τέρι Γκίλιαμ, που έχει εξίσου φανατικούς οπαδούς και πολέμιους. Τόσο αυτή η ταινία, που γυρίστηκε το 1998, όσο και το «Μεθυσμένο ημερολόγιο», είχαν περιορισμένη εισπρακτική επιτυχία και αντιφατικές κριτικές.
Ζωή ταραχώδης
Σε όλη του τη ζωή και μέχρι την αυτοκτονία του, στα 68 του χρόνια, τον Φεβρουάριο 2005, με ένα από τα αγαπημένα του όπλα, ο Τόμσον ήταν μια απολύτως αντισυμβατική προσωπικότητα. Δοκίμασε κάθε πιθανή ουσία, έκανε αμέτρητες δουλειές, δούλεψε σε μεγάλα έντυπα και απολύθηκε από τα περισσότερα, έζησε για έναν χρόνο με τους Hell’s Angels και τις μηχανές τους και εκδιώχθηκε όταν έγραψε για εκείνους και αυτοί θεώρησαν ότι εκμεταλλεύτηκε την εμπιστοσύνη τους.
Το στυλ της γραφής του θεωρήθηκε αρχικά ότι ανήκει στη νέα δημοσιογραφία που αναπτύχθηκε το ’60 και το ’70 στην Αμερική, μπλέκοντας το ρεπορτάζ με την προσωπική αφήγηση. Ο ίδιος ο Τόμσον όμως είχε τις ενστάσεις του. Ελεγε ότι άλλοι εκπρόσωποι της νέας δημοσιογραφίας, όπως ο Τομ Γουλφ, ήταν πολύ καλύτεροι ρεπόρτερ. Εκείνος ωστόσο είναι ο αποκλειστικά υπεύθυνος για τη δημιουργία της δημοσιογραφίας Gonzo, στην οποία εκτός από το πρώτο πρόσωπο στην αφήγηση, έμπαιναν και πολλά στοιχεία μυθοπλασίας.
Ο Τόμσον έχει υπάρξει μια πραγματική εμμονή για τον Τζόνι Ντεπ και με τη δική του πίεση και τη δύναμη του ονόματός του κατάφερε να γυριστεί η ταινία, που κανείς δεν θεωρούσε επαρκώς εμπορική. Ο Ντεπ διάβασε το «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας» στην εφηβική του ηλικία και είχε ενθουσιαστεί. Κατάφερε να συναντήσει τον Τόμσον πολλά χρόνια αργότερα, το 1994, σε ένα μπαρ στο Κολοράντο, όπου πήγε ακολουθώντας την πληροφορία που τού έδωσε ένας φίλος του. Είδε τον Τόμσον να μπαίνει μέσα κρατώντας ένα ρόπαλο, απ’ αυτά που σκοτώνουν τα βόδια, και ένα ηλεκτρονικό πιστόλι. «Χαίρω πολύ, είμαι ο Χάντερ», είπε.
Στενή φιλία
Οι δυο τους τα βρήκαν αμέσως και πήγαν στο σπίτι του συγγραφέα, όπου την προσοχή του Ντεπ τράβηξε ένα όπλο. Ο Τόμσον τον ρώτησε αν θέλει να πυροβολήσει και, μετά τη θετική απάντηση, εκείνος εμφάνισε μια χειροποίητη βόμβα από φιάλη υγραερίου και ζήτησε από τον Ντεπ να την πυροβολήσει στην αυλή.
Το διάστημα που πέρασαν μαζί για την προετοιμασία του «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας» έκανε ακόμη πιο στενή τη φιλία τους και χάρη στην επιμονή του Ντεπ ο Τόμσον αποφάσισε να εκδώσει το «Μεθυσμένο ημερολόγιο», το οποίο είχε κλεισμένο για πολλά χρόνια σε ένα κουτί. Αν και γράφτηκε στις αρχές του ’60, δημοσιεύτηκε μόλις το 1998 και με τον όρο ότι, αν γίνει ποτέ ταινία, μόνο ο Ντεπ θα έπρεπε να παίξει τον κεντρικό ρόλο.
Ακόμη και μετά τον θάνατο του Τόμσον, ο Ντεπ επέμεινε ιδιαίτερα ώστε το βιβλίο να φτάσει στη μεγάλη οθόνη. Ο ίδιος θεωρεί τη φιλική σχέση του με τον Τόμσον μια από τις σημαντικότερες της ζωής του και, όταν εκείνος πέθανε, ανέλαβε τα έξοδα της αντισυμβατικής επίσης κηδείας του, όπου η τέφρα του εκτοξεύτηκε από ένα κανόνι. «Δεν υπήρχε ποτέ μια στιγμή πλήξης δίπλα στον Χάντερ», έχει πει ο Ντεπ. «Ούτε μία φορά. Αισθάνομαι ότι το πνεύμα του είναι δίπλα μου 24 ώρες το 24ωρο. Θα ήθελα να συνεχίσω να παίζω τον Χάντερ. Είναι κάτι που με ανακουφίζει, γιατί με αυτόν τον τρόπο συνεχίζω να επισκέπτομαι έναν αγαπημένο φίλο που μου λείπει πολύ».
Ακραία μέθοδος
Η στενή φιλία που δημιουργήθηκε ανάμεσα στον Τζόνι Ντεπ και τον Χάντερ Σ. Τόμσον είχε ως αποτέλεσμα να φτάσει στα άκρα η υποκριτική μέθοδος του Ντεπ στους χαρακτήρες, οι οποίοι βασίζονται στον ίδιο τον συγγραφέα. Στο «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας», πριν να αρχίσουν τα γυρίσματα, ο Ντεπ (φωτ.) εγκατέλειψε το αυτοκίνητό του και πήρε την κόκκινη κάμπριο Σεβρολέ του Τόμσον, περνώντας ατέλειωτες ώρες οδήγησης στην Καλιφόρνια. Οπως είχε πει, θεωρούσε ότι είναι η καλύτερη προετοιμασία για τον ρόλο.
Από ένα σημείο της ταινίας και μετά, ο Ντεπ εμφανίζεται με ξυρισμένο κεφάλι. Δεν ήθελε να τον ξυρίσει κανείς άλλος από τον Τόμσον. Τα περισσότερα ρούχα που φοράει στην ταινία ανήκουν στον συγγραφέα. Ο Ντεπ είχε περάσει τέσσερις μήνες μαζί του προκειμένου να μελετήσει την ομιλία και την κίνησή του και παράλληλα έψαξε και την αποθήκη του. Η «μέθοδος» μπορεί να είχε αποτέλεσμα στην ερμηνεία, όμως ο Τόμσον από την πλευρά του είπε ότι αν έβλεπε ποτέ κάποιον να παίζει όπως έπαιζε ο Ντεπ θα έπιανε μια καρέκλα να του την πετάξει.