Massenet, Werther: Villazon, Koch, Pappano, DG 477 9340
Ορισμένα κορυφαία έργα της γερμανικής λογοτεχνίας κατέκτησαν τον χώρο του λυρικού θεάτρου έχοντας μελοποιηθεί από Γάλλους. Αυτή είναι η περίπτωση του «Φάουστ» που έγινε κυρίως γνωστός στην εκδοχή του Γκουνό, αλλά και του «Βέρθερου» που μελοποιήθηκε από τον Μασνέ. Η όπερα αυτή βασίζεται στο διάσημο επιστολογραφικό μυθιστόρημα του Γκαίτε, που γνώρισε τεράστια επιτυχία, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και επηρέασε από τα ήθη ώς τη μόδα της εποχής.
Οπως ο οπερατικός «Φάουστ» έτσι και ο «Βέρθερος» ακολουθεί τους δικούς του κανόνες, παίρνοντας ουσιαστικές αποστάσεις από το πρωτότυπο. Μετριάζοντας τη μοναξιά του Βέρθερου, δίνει ρομαντικές διαστάσεις στον ανέλπιδο έρωτά του για τη Λότε/Σαρλότ, που στην όπερα τον αγαπά επίσης. Διατηρεί τη σύγκρουση με τον περίγυρο και τις κοινωνικές συμβάσεις, αλλά αφήνει κατά μέρος τις φιλοσοφικές αναζητήσεις. Ο Μασνέ σκιαγράφησε με επιτυχία τον ποιητικό χαρακτήρα ενός ιδεαλιστή Βέρθερου και μιας παγιδευμένης Σαρλότ.
Το έργο έχει ευτυχήσει δισκογραφικά, καθώς αρκετοί άξιοι τενόροι θέλησαν να αναμετρηθούν με τον κεντρικό χαρακτήρα. Η πιο πρόσφατη ηχογράφηση αποτελεί καταγραφή παράστασης της Βασιλικής Οπερας του Κόβεντ Γκάρντεν, που πραγματοποιήθηκε το 2011. Πρωταγωνιστεί ο Μεξικανός Ρολάντο Βιγιασόν, που μετά από σοβαρή φωνητική κρίση επέστρεψε με επιτυχία πάλι στα λυρικά θέατρα. Ο Βέρθερός του μοιάζει να υποφέρει περισσότερο από κάθε άλλον της δισκογραφίας, είναι ευάλωτος και ονειροπόλος αλλά, επίσης, εξαιρετικά καλοτραγουδισμένος. Πλάι του ακούγεται η Γαλλίδα μεσόφωνος Ζοφί Κος, που αποδίδει πειστικά την εσωτερική πάλη της Σαρλότ. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι πλαισιώνεται άξια από την Ερι Νακαμούρα (Ζοφί) και τον Αουντούν Ιβέρσεν (Αλμπέρ), ενώ ο Αντόνιο Παπάνο διασφαλίζει τη θεατρικότητα της ερμηνείας και την ένταση του δράματος.