«Οι Ελληνες στην Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετωπίζονται όπως οι SDF, δηλαδή οι άστεγοι του Παρισιού: τους λυπόμαστε, αλλά δεν ταυτιζόμαστε». Καίριο σχόλιο μιας Γαλλίδας δημοσιογράφου, άλλη μια μικρή σκοτεινή ψηφίδα από τις χιλιάδες, που σχηματίζουν τη συνολική κακή εικόνα για τη χώρα μας. Είναι γνωστή η αίσθηση που έχουν σήμερα οι ξένοι για την Ελλάδα. Η συνεχής αναπαραγωγή του κακού ειδώλου μας στα διεθνή ΜΜΕ επιδεινώνει ακόμα περισσότερο την αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας. Περνώντας με ευκολία, από τον ναρκισσισμό στην αυτοϋποτίμηση και την αυτοϋπονόμευση, βαλλόμαστε από παντού, την ίδια στιγμή που προσπαθούμε να διασώσουμε, άγαρμπα και χωρίς κεντρικό σχέδιο, την πολιτιστική και τουριστική ακτινοβολία μας. Δηλαδή, τη μόνη «δεξαμενή» όπου πάντα βασίζουμε την ελπίδα για ανάκαμψη.
Σε αυτήν την εσωστρεφή και δύσκολη περίοδο, η απόπειρα να αναδιαμορφώσουμε επικοινωνιακά το αρνητικό μας προφίλ, φαίνεται βασική προτεραιότητα. Το αποκαλούμενο rebranding επιχειρεί να αλλάξει μέσα από διαφημιστικές καμπάνιες και άλλες πρωτοβουλίες στο εξωτερικό, τα στερεοτυπικά χαρακτηριστικά που μας αποδίδονται διαρκώς. Εδώ όμως προκύπτει μια σειρά ερωτημάτων: Μπορεί μια χώρα να αποκτήσει καλύτερη εικόνα, αν την ακουμπήσει το μαγικό ραβδί του μάρκετινγκ; Είναι αρκετό ν’ αλλάξει μόνο το «περιτύλιγμα», χωρίς την ουσία; Μήπως η αναδιαμόρφωση γίνεται με όρους λαϊφστάιλ, εστιάζοντας στις εφήμερες εντυπώσεις; Ποιες πλευρές θα έπρεπε να προβάλουμε, έτσι ώστε να ανακτήσουμε την αυτοπεποίθησή μας και να την αναμεταδώσουμε στους ξένους; Η «Κ» ζήτησε από ανθρώπους των γραμμάτων, του πολιτισμού, του τουρισμού να καταθέσουν την άποψή τους για το rebranding της χώρας.