Αρλ
Φεστιβαλ φωτογραφιας
Rencontres d’ Arles, www.rencontres-arles.fr
Ενα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ φωτογραφίας στον κόσμο διοργανώνεται κάθε καλοκαίρι στην Αρλ. Η μικρή πόλη της νότιας Γαλλίας, στις εκβολές του Ρήνου, γίνεται τις μέρες αυτές το κέντρο ενδιαφέροντος για τους λάτρεις της φωτογραφίας, συγκεντρώνοντας φωτογράφους, συλλέκτες, γκαλερίστες και εκδότες απ’ όλο τον κόσμο καθώς και πλήθος επισκέπτες. Η φετινή 43η διοργάνωση περιλαμβάνει 50 εκθέσεις που φιλοξενούνται σε ιστορικά κτίρια και υπαίθριους χώρους. Ανάμεσά τους το αφιέρωμα «Οι τσιγγάνοι του Γιόζεφ Κουντέλκα», με την πλήρη σειρά των φωτογραφιών που τράβηξε ο μεγάλος Τσέχος φωτογράφος το 1975 (εδώ μια από τις φωτογραφίες), καθώς και η έκθεση με έργα της Σοφί Καλ, που περιλαμβάνει δύο σειρές φωτογραφιών από την Κωνσταντινούπολη («Η τελευταία εικόνα», με θέμα τυφλούς που έχασαν πρόσφατα την όρασή τους, και «Βλέποντας τη θάλασσα», όπου εστιάζει τον φακό της σε ανθρώπους που βλέπουν για πρώτη φορά τη θάλασσα). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η έκθεση του νέου Αμερικανού φωτογράφου Λούκας Φόγκλια, με θέμα ανθρώπους οι οποίοι, για διάφορους λόγους, εγκατέλειψαν τα αστικά κέντρα για να ζήσουν «μέσα στη Φύση». Το φεστιβάλ θα διαρκέσει ώς τις 23 Σεπτεμβρίου.
Λονδινο
Εκθεση
Τhe Wallace Collection, www.wallacecollection.org
«The Noble Art of the Sword: Fashion and Fencing in Renaissance Europe». Στο Λονδίνο των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου η ξιφομαχία κατέχει περίοπτη θέση ως άθλημα, η έκθεση «Η ευγενής τέχνη του σπαθιού: Μόδα και ξιφομαχία στην αναγεννησιακή Ευρώπη» δίνει την ευκαιρία στους επισκέπτες να γνωρίσουν την ιστορία μιας σημαντικής αλλά ελάχιστα γνωστής περιοχής της αναγεννησιακής τέχνης: της εκπληκτικής καλλιτεχνικής δεξιοτεχνίας που αναπτύχθηκε για την κατασκευή ενός φονικού όπλου που έγινε ταυτόχρονα κόσμημα και αντικείμενο μόδας. Κατά τη μεσαιωνική εποχή το σπαθί ήταν όπλο μάχης και κυνηγιού, τον 16ο αιώνα όμως, καθώς αυξανόταν η κοινωνική κινητικότητα με την άνοδο της μεσαίας τάξης, το σπαθί άρχισε να εξευγενίζεται σε ξίφος, για να αποτελέσει δηλωτικό της κοινωνικής θέσης και στοιχείο της «ειρηνικής» ένδυσης που υπάκουε στη μόδα. Παράλληλα, καθώς καθιερώνονταν οι «μονομαχίες τιμής», το ξίφος δήλωνε την ετοιμότητα του κατόχου του να υπερασπιστεί τον εαυτό του από κάθε προσβολή. Η έκθεση περιλαμβάνει ένα εντυπωσιακό σύνολο από σπαθιά, ξίφη και στιλέτα, ανάμεσά τους μερικά εκπληκτικής ομορφιάς και πολυτέλειας, ενώ εκτίθενται επίσης σπάνια εγχειρίδια με συμβουλές ξιφομαχίας και πλούσια εικονογράφηση. Εως τις 16 Σεπτεμβρίου.
Θεατρο
Gielgud Theatre, www.gielgud.london-theatre-guide.org.uk
«Chariots of Fire». Βασισμένη στην ταινία «Οι δρόμοι της φωτιάς», η παράσταση μεταφέρει για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή μια από τις πιο συναρπαστικές «ολυμπιακές» ιστορίες, με ήρωες δύο νεαρούς δρομείς οι οποίοι, με μόνο όπλο τους την αγνή αγάπη για το άθλημά τους, καταφέρνουν να διακριθούν, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι. Η διασκευή του σεναρίου έγινε από τον Κόλιν Γουέλαντ, η σκηνοθεσία είναι του Εντουαρντ Χολ, η σκηνογράφος Μίριαμ Μπιούδερ μεταμόρφωσε τη θεατρική σκηνή σε στάδιο, ενώ παρούσα είναι και η θρυλική μουσική σύνθεση που έγραψε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου για την ταινία. Η παράσταση, με πρωταγωνιστές τον Νίκολας Γούντσον και τον Τζέιμς Μακάρντλ, έχει αποσπάσει υμνητικές κριτικές και έχει αναδειχθεί σ’ ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά γεγονότα της φετινής ολυμπιακής χρονιάς του Λονδίνου. Εως τις 10 Νοεμβρίου.
Νεα Υορκη
Θεατρο
Studio 54, www.roundabouttheatre.org
«Harvey». Το Studio 54, το περίφημο νάιτ κλαμπ όπου σύχναζαν τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 οι πιο «καυτές» διασημότητες της Νέας Υόρκης, λειτουργεί εδώ και αρκετά χρόνια ως θέατρο, ανήκοντας στον θεατρικό οργανισμό Roundabout Theatre Company. Αυτό τον καιρό φιλοξενεί μια νέα παραγωγή του έργου «Χάρβεϊ», της κωμωδίας της Μέρι Τσέιζ, η οποία τιμήθηκε με βραβείο Πούλιτζερ όταν πρωτοπαρουσιάστηκε, το 1944. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο έχει αναλάβει ο Τζιμ Πάρσονς (γνωστός από την τηλεοπτική σειρά Big Bang Theory), ο οποίος έχει κερδίσει ενθουσιώδη σχόλια για την ερμηνεία του. Υποδύεται τον Ελγουντ, έναν εκκεντρικό μεσήλικα που ισχυρίζεται ότι μιλάει καθημερινά με ένα αόρατο στους άλλους λευκό κουνέλι, τον Χάρβεϊ. Η επίδοσή του στον ρόλο που έπαιξε στην οθόνη ο Τζέιμς Στούαρτ είναι, σύμφωνα με όλους τους κριτικούς, εξαιρετική. Οπως έγραψε ο Τσαρλς Ισεργουντ στους Νιου Γιορκ Τάιμς, «Ο Πάρσονς έχει την ικανότητα να προβάλλει μια ανεπιτήδευτη, εκτός ηλικίας αθωότητα χωρίς την παραμικρή εμφανή προσπάθεια, κι αυτό δεν είναι καθόλου μικρό επίτευγμα για έναν ηθοποιό στους υποψιασμένους καιρούς μας».
Ρωμη
Εκθεση
Μuseo de arte contemporanea de Roma, www.museomarco.org
«Neon: La materia luminosa dell’ arte». Το πρώτο σήμα με νέον εμφανίστηκε στους παρισινούς δρόμους πριν από έναν αιώνα, το 1912. Ενώ αρχικά χρησιμοποιήθηκε κυρίως στη διαφήμιση, η καλλιτεχνική χρήση του τις τελευταίες δεκαετίες έχει αυξηθεί σημαντικά, καθώς επιτρέπει στους καλλιτέχνες να παίξουν με τις γραμμές, τις λέξεις και τα χρώματα, ποιητικά αλλά και χιουμοριστικά. Η έκθεση κάνει μια αναδρομή στην καλλιτεχνική συμβολή του νέον, παρουσιάζοντας 70 έργα 55 καλλιτεχνών, ανάμεσά τους ο πρωτοπόρος στο πεδίο αυτό Νταν Φλέιβιν, ο Μαουρίτσιο Κατελάν, ο Μπρους Νάουμαν (εδώ το έργο του «Raw/War», 1970), ο Τζόζεφ Κόσουθ, ο Ζαν Μισέλ Αλμπερόλα, η Πασκάλ Μαρτίν Ταγιού, η Σιγκαλίτ Λαντάου, ο Τζέισον Ρόαντς και η Τρέισι Εμιν. Εως τις 4 Νοεμβρίου.
Νταϊάν Αρμπους στο Βερολίνο
Οι φωτογραφίες της Νταϊάν Αρμπους (1923-1971) συχνά σοκάρουν με την ανατρεπτική τόλμη τους. Εστιάζοντας με αιχμηρό ανθρωπολογικό ενδιαφέρον στα θέματά της -ζευγάρια και μοναχικοί διαβάτες, παιδιά και γέροντες, μεταμφιεσμένοι και τραβεστί, εκκεντρικοί και διασημότητες- κατάφερνε να αποκαλύπτει το παράξενο μέσα στο γνώριμο και το οικείο μέσα στο εξωτικό. Δημιούργησε αλληγορίες της ανθρώπινης εμπειρίας, εξερευνώντας τη σχέση ανάμεσα στην εξωτερική εμφάνιση και την ταυτότητα, την πίστη και την ψευδαίσθηση, το θέατρο και την πραγματικότητα. Το αφιέρωμα στην Αμερικανίδα φωτογράφο που φιλοξενείται στο κέντρο Martin-Gropius-Bau, στο Βερολίνο (έως 23/9), παρουσιάζει διακόσια περίπου έργα της, ανάμεσά τους πολλές από τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες της (εδώ ο «Νεαρός με μπιγκουντί», 1966) και άλλες που εκτίθενται για πρώτη φορά. Το τελευταίο τμήμα της έκθεσης είναι αφιερωμένο στη βιογραφική και κριτική τεκμηρίωση της ζωής και του έργου της.