Το Σάββατο το απόγευμα έκανα έναν μεγάλο περίπατο στο κέντρο της Αθήνας.
Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε χιλιοειπωμένες διαπιστώσεις για τα φαινόμενα υποβάθμισης που μαστίζουν το κέντρο. Προσωπικά, βρήκα την κατάσταση ελαφρώς βελτιωμένη. Ας ελπίσουμε ότι αποδίδουν πρωτοβουλίες της οργανωμένης Πολιτείας. Λίγο αργότερα ένας οδηγός ταξί, με τον οποίο θέλησα να μοιραστώ την αισιόδοξη παρατήρησή μου, απέδωσε την εικόνα στην τύχη. Αν υπάρχει ένας κλάδος που αρέσκεται στον πεσιμισμό, αυτός σίγουρα είναι των οδηγών ταξί και ακολουθούμε εμείς οι δημοσιογράφοι.
Κατά τη διάρκεια του περιπάτου επιβεβαιώθηκε μια παλιά πεποίθηση. Ο «διχασμός» του κέντρου είναι κατά βάση γεωγραφικός. Αν θεωρήσουμε την Ομόνοια ως κομβικό σημείο σε αυτόν τον κάπως ξεπερασμένο διαχωρισμό (τα όρια όλο και «ανεβαίνουν»), οφείλουμε να σταθούμε σε έναν νέο, απροσδόκητο «σύμμαχο» στις μελλοντικές επιχειρήσεις αναβάθμισης του αθηναϊκού κέντρου. Είναι η πλατεία Κοτζιά (ή Εθνικής Αντίστασης).
Σκεφθείτε το. Ανάμεσα στην ερημιά της Ομόνοιας και στην κοσμοπλημμύρα της πλατείας στο Μοναστηράκι φαντάζει σήμερα ένας μεταιχμιακός τόπος, στο όριο δύο κόσμων.
Η πλατεία Κοτζιά είναι «ψυχικά» πιο κοντά στην Ομόνοια παρά στο Μοναστηράκι. Τα βράδια ο κόσμος δεν την πλησιάζει εύκολα. Το άνοιγμα του CAMP σε κτίριο της πλατείας «κατέβασε» Αθηναίους, αλλά προφανώς δεν αρκεί. Χρειάζονται περισσότερες και πιο τολμηρές κινήσεις εκ μέρους της Πολιτείας. Η εμπορική δυναμική της Κοτζιά είναι περιορισμένη, αλλά γιατί να μην κοιτάξουμε προς το εξαιρετικό αρχιτεκτονικό της δυναμικό; Η Εθνική Τράπεζα διαθέτει τρία μεγάλα κτίρια που θα μπορούσαν να συνδράμουν μια εκστρατεία ανάκτησης της πλατείας. Στην άλλη άκρη βρίσκεται η έδρα του Δήμου Αθηναίων. Εθνική και δήμος θα μπορούσαν να συζητήσουν και να αναλάβουν από κοινού σχετικές πρωτοβουλίες. Η Αθήνα έχει μεγάλη ανάγκη μια ζωντανή, φωτεινή, παραγωγική πλατεία Κοτζιά.