ΚΡΙΤΙΚΗ ΧΟΡΟΥ. Επανέρχομαι στις αμφιβολίες μου για τις χορογραφήσεις γνωστών έργων (συμφωνίες, κοντσέρτα, κ.ά.) καθώς όλα, λίγο-πολύ, αναφέρονται σε προσωπικές συγκινησιακές μνήμες. Οι οποίες, αμφιβολίες, αναιρέθηκαν, καθώς στις παρούσες προτάσεις του Ρενάτο Τζανέλα για το Μπαλέτο της ΕΛΣ είχαμε αφηρημένες, εμπνευσμένες χορο-τοποθετήσεις στον απλωτό χώρο, με έντονες κάποιες εσώτερες συγκινήσεις. Το σόλο στο αντάτζο του κοντσέρτου αρ. 23 του Μότσαρτ, ειδικά «κατασκευασμένο» για τον περίφημο Β. Μάλαχοφ (το έχουμε δει σε Γκαλά στο Ηρώδειο παλαιότερα) ερμηνεύτηκε άψογα από ένα λιτό και ευαίσθητο Ν. Ζέκα. Αξιος για… Γκαλά ο Ντανίλο! Στο «Αυτοκρατορικό» κοντσέρτο του Μπετόβεν ο Τζανέλα… κέντησε. Τα πέντε σολιστικά ζεύγη με απλά μαύρα ρουχαλάκια εναλλάχτηκαν στις ατμόσφαιρες με ποικίλες διαφοροποιήσεις. Το περιμένει κανείς από την αστραφτερή Μ. Κουσουνή-Φίκα, αυτό είναι το στοιχείο της. Και δίπλα της, συνεπής συνοδός, ο Β. Μπίκος. Τι ωραίοι χορευτές, με υποδόριο χιούμορ, η Α. Στεργιανού και ο Γ. Βαρβαριώτης. Και πόσο απόλυτα ταιριαστοί οι πανύψηλοι πανέμορφοι Α. Γάσπαρη και Ι. Σάτζκο. Από την πείρα τους να χορεύουν μαζί στα ρεπερτόρια, η Σ. Καμπουράκη με τον Α. Νέσκωβ αποτελούν ένα ζευγάρι par excellence. Και ήταν… excellent! Επιτέλους – η ακριβοθώρητη Ε. Ισαακίδου φάνηκε στον πυρήνα του έργου μέσα στο χρυσό της κοστούμι (η μόνη χωρίς μαύρα), μια «χρυσή» μπαλαρίνα με συνοδό τον πάντα τόσο, μα τόσο αποτελεσματικό Σ. Παπανούση κομψό στα μαύρα.
Πάλλευκα τα «περιβαλλοντικά» ζεύγη του συνόλου με πολλά και δύσκολα περάσματα. Υπήρξαν έξοχοι όλοι και αν παρατηρήθηκαν κάποιες μικροατασθαλίες στη συνοχή, μόνον εγώ τις πρόσεξα. Οι εισαγωγικές «Ρωμαίες»(;) με μωβ εσθήτες μεταβλήθηκαν σε… λευκές. Παιχνίδια φωτισμών και ατμόσφαιρας. Λυπήθηκα που δεν μπορούσα να επανέλθω και τη δεύτερη μέρα. Μένω με μια γλυκιά προσμονή. Αραγε θα το ξαναδούμε αυτό το υπέροχο «διεθνές» δίπτυχο; (Ρωμαϊκή Αγορά, 30/6).