Την πρώτη φορά που πήγα στην Καλαμάτα, περίπου πριν από είκοσι χρόνια, έμεινα στο ξενοδοχείο Rex, ένα από τα πρώτα νεοκλασικά κτίρια της πόλης, δίπλα στο σημερινό δημαρχείο, το οποίο από τα τέλη του 19ου αιώνα φιλοξένησε σημαντικές προσωπικότητες, Ελληνες και ξένους πολιτικούς, ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων. Ηταν μόλις ένα χρόνο μετά την ανακαίνιση και επαναλειτουργία του και η ατμόσφαιρα με είχε μαγέψει. Από τότε, όποτε πηγαίνω στην Καλαμάτα (κάθε χρόνο λόγω του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού) αλλά κι όποτε συζητώ γι’ αυτήν ή την θυμάμαι, φέρνω στον νου μου τα ψηλοτάβανα δωμάτια του Ρεξ, τα ξύλινα πατώματα, τα στενά μπαλκόνια εποχής που κοιτούν προς το Κάστρο, την ησυχία και την ευγένεια όσων δουλεύουν σε αυτό, σαν μια αίσθηση άλλης εποχής.
Τόσα χρόνια, πάνω κάτω, πάντα Ιούλιο, η πόλη της Καλαμάτας μου έχει γίνει οικεία, σχεδόν δική μου θα την περιέγραφα. Περίεργο… Επιασα τον εαυτό μου να κάνω τέτοιους συλλογισμούς, πριν από λίγες μέρες στην πιο πρόσφατη επίσκεψή μου, ατενίζοντας το Κάστρο της Καλαμάτας (χώρος που κατοίκησε η Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ, Ισαβέλλα των Βιλεαρδουίνων) από ένα απροσδόκητο σημείο με καταπληκτική θέα προς το Κάστρο… Ναι… Στα ΚΤΕΛ Καλαμάτας που βρίσκονται στο βορειότερο σημείο της πόλης.
Ενα κάστρο πνιγμένο στα δέντρα, μέσα στο οποίο φιλοξενείται τα τελευταία χρόνια το Αμφιθέατρο για παραστάσεις του Φεστιβάλ Χορού και άλλες εκδηλώσεις. Μία από τις αγαπημένες μου διαδρομές είναι η ανηφορική βόλτα προς το Κάστρο. Αν μένεις στο Ρεξ είναι κοντά. Ανεβαίνεις την Αριστομένους, κεντρικό δρόμο της Καλαμάτας με ωραία μαγαζιά, περνάς από το ιστορικό κέντρο και ανηφορίζεις προς την εκκλησία της Υπαπαντής. Εκεί υπάρχουν δύο επιλογές, θα σας πω τη δική μου των τελευταίων χρόνων. Περνάς την Υπαπαντή, ανεβαίνεις τα σκαλάκια έξω από το Ωδείο, στρίβεις δεξιά. Εκεί βρίσκεται ο πιο όμορφος για μένα δρόμος της Καλαμάτας, με το πιο ήσυχο, χαριτωμένο σπιτάκι… Πάντα το κοιτάζω και σκέφτομαι πως θα ήθελα να έμενα σε αυτό!
Υπήρχαν βράδια, όταν τελείωναν αργά οι παραστάσεις που αντί να πάρω ταξί, περπατούσα όλη τη διαδρομή έως κάτω στην Παραλία της Καλαμάτας. Ηταν λίγο σκοτεινά κι ερημικά, αλλά μου άρεσε να νιώθω την πόλη. Στην Πλατεία Αριστομένους, όπου δυστυχώς τώρα γίνονται έργα (μαθαίνω πως θα κρατήσουν καιρό), με τον ωραίο πεζόδρομο, απαραίτητη η στάση στον Αθανασίου (τις ώρες που είναι ανοιχτός!) για γλυκά, πέρασμα από το Δημοτικό Θέατρο, τις γραμμές του τρένου σχεδόν μέσα σε ένα δασάκι (υπάρχει καφετέρια και παιδική χαρά εκεί) κι ύστερα περιπλάνηση στους δρόμους μιας πόλης που αν και σεισμόπληκτη, ξαναχτίστηκε αρμονική και καλαίσθητη. Ανάμεσα στις σύγχρονες πολυκατοικίες, τα νεοκλασικά κτίρια, οι βίλες εποχής όλα σε ισορροπία. Από το Λιμάνι στρίβεις αριστερά και φτάνεις στον κεντρικό δρόμο της παραλίας. Φυσικά εκεί σε χτυπάει η «βαβούρα» της νύχτας, η θάλασσα να λάμπει από τα φώτα των μαγαζιών. Καθώς περπατάς δεν χρειάζεται να σηκώσεις πολύ το βλέμμα και νιώθεις σχεδόν την ύπαρξή του, ακόμη και στο σκοτάδι. Ο Ταΰγετος, αγαπημένο βουνό. Τον έχω πάντα στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι τη θάλασσα στην Καλαμάτα. Μπαίνεις στα βαθιά νερά της, κοιτάς πάνω και βλέπεις τη θέα ενός πραγματικά μαγικού βουνού. Θυμάμαι εκδρομές σε χωριά του, σε ψηλές κορφές, με τη μυρωδιά από το θυμάρι να μας συντροφεύει στο ανέβασμα (στις απίστευτες στροφές!), το κρυστάλλινο νερό της πηγής κάτω από τον πλάτανο του χωριού να μας ξεδιψάει. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά. Για την Καλαμάτα, αγαπημένη πόλη…