Λένε πως όταν ήρθε η στιγμή για την καθιερωμένη προσευχή, η Μουέτζα, η αγαπημένη γάτα του Μωάμεθ, κοιμόταν πάνω στο χέρι του. Αντί να την ενοχλήσει, ο προφήτης έκοψε το μανίκι του. Της χάρισε επίσης επτά ψυχές και την ικανότητα όταν πέφτει να προσγειώνεται πάντοτε στα πόδια της.
Το παραμύθι αυτό διάβασα αφού γνώρισα από κοντά τις γάτες της Κωνσταντινούπολης και της Προύσας. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί σχεδόν όλες τους ήταν τόσο ήρεμες και μπορούσες να τις χαϊδέψεις χωρίς να το βάλουν στα πόδια. Αραχτές σε κατώφλια, μέσα σε γλάστρες, σε περβάζια, κάτω και γύρω από αυτοκίνητα, μέσα σε πάρκα και αλέες, νυσταλέες από τη ζέστη, με κάποιο πρόχειρο δοχείο γεμάτο νερό, ξηρά τροφή σκόρπια κάπου κοντά τους ή αλουμινόχαρτο με απομεινάρια από κάποιο τραπέζι – δείγματα φροντίδας και την ίδια στιγμή, ανθρωπιάς.
Οι πιο λιγοστοί αδέσποτοι σκύλοι είχαν και αυτοί την τιμητική τους: συνήθως κοιμόντουσαν πλάι σε κάποια παρέα που έπινε το τσάι της με το χαρακτηριστικό γυάλινο ποτηράκι, στην Πόλη μα και στο Εσκισεχίρ. Κυρίως όμως, έφεραν το απαραίτητο σημάδι στο αυτί ότι είναι εμβολιασμένοι και στειρωμένοι. Εδώ, η φροντίδα είχε και έναν χαρακτήρα θεσμικό.
Προσωπικά, ουδέποτε κατανόησα το ψευδές δίλημμα «σκύλος ή γάτα» (απλώς λέω απερίφραστα και με ενθουσιασμό «ναι» και στα δύο, καθότι μεγάλωσα και με σκύλους και με γάτες), μολονότι υποκύπτω στη γοητεία της αρχαίας γαλής μάλλον πιο εύκολα. Ταξιδεύοντας στην Τουρκία των αντιθέσεων, πλάι στο Ισλάμ της οπισθοδρόμησης και των απεχθών «εγκλημάτων τιμής», εντόπισα αυτή την τρυφερότητα και τη χάρη μέσα σε γραφικούς ή λερούς δρόμους: τα αγαπημένα αιλουροειδή της Πατρίσια Χάισμιθ να τυγχάνουν ιδιαίτερης αγάπης και προστασίας τόσο από θρησκευόμενους Τούρκους του Ικονίου, όσο και από τους κοσμικούς, κοσμοπολίτες Τούρκους της Πόλης – πολιτισμικό κατάλοιπο, προφανώς, μιας μακραίωνης παράδοσης που φτάνει έως τις ημέρες του Μεγάλου Προφήτη.
Ειδικά, στην είσοδο του Πολεμικού Μουσείου της Κωνσταντινούπολης, μια τιγρέ θηλυκιά που αποζητούσε το χάδι με την ίδια ευκολία που εκνευριζόταν κι όλας, έδινε το μοναδικό της ρεσιτάλ με αλλεπάλληλες «ανασκελιές» στο κόκκινο χαλί της κεντρικής εισόδου. Καταλάβαινε πολύ καλά τι της έλεγα, διότι τα ζώα που προσεγγίζεις σε ξένη χώρα μιλούν την ίδια γλώσσα με σένα, με όλους. Τα ζώα μιλούν μια γλώσσα πανανθρώπινη.