Πριν από τρία χρόνια, όταν εγκαινιάστηκε η νέα πλατεία στο Γκάζι είχα δυσφορήσει. Εκεί που εκβάλλει το μετρό είχα δει μία πλατεία με τυχαία διαμόρφωση και φτηνά υλικά. Σήμερα τείνω να αναθεωρήσω. Οχι γιατί άλλαξε κάτι στην εμφάνιση της πλατείας. Παραμένει το ίδιο ανιαρή, το ίδιο ατυχής, με μία μόνιμη εντύπωση «ημιτελούς». Τα δέντρα έχουν βέβαια μεγαλώσει και, έστω και αν τα φύτεψε μεθυσμένος κηπουρός εδώ και εκεί, έχουν σχηματίσει μία συστάδα πρασίνου.
Η γνώμη μου, λοιπόν, μετριάστηκε όταν πριν από λίγες εβδομάδες χρειάστηκε να διασχίσω την πλατεία όσο ο ήλιος ήταν ακόμη ψηλά. Είχα λίγα λεπτά άνεση χρόνου, οπότε άφησα το βλέμμα να περιεργαστεί τον κόσμο. Παρότι έκανε ζέστη, μερικοί ηλικωμένοι κάθονταν στα παγκάκια που δέχονταν τις τελευταίες πλάγιες ακτίνες του ηλίου και σιγοκουβέντιαζαν αποσπασμένοι από τον γύρω κόσμο. Ενα ζευγάρι μεταναστών με μωρό στο καροτσάκι έκανε βόλτα, πάνω – κάτω. Αλλά εκείνο που με έβγαλε από τον δικό μου κόσμο, αυτή τη φορά, ήταν τα παιδιά.
Ηταν δυο – τρεις παρέες, αγοράκια τα περισσότερα, σε κατάσταση απόλυτης ανεμελιάς. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι η πλατεία ήταν μία ασφαλής αγκαλιά και τα παιδιά λυσσομανούσαν. Οι φωνές τους, χαρούμενες, μπέρδευαν τα γέλια με τις κραυγές και τότε σκέφτηκα ότι εκείνη την ώρα τα παιδιά αυτά βίωναν ευτυχία. Ξανακοίταξα την πλατεία. Τσιμεντένια πεζούλια, άβολες χαράξεις, άσχημα κτίρια ολόγυρα. Εκεί, όμως, είχε δημιουργηθεί ένας πυρήνας εκρηκτικής ζωής, που προστάτευε ανθρώπινες συμπεριφορές, τις οποίες σπάνια συναντούμε στο κέντρο της Αθήνας.
Η πόλη, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι μόνο συνάρτηση ορθολογισμού, στόχου δηλαδή και αισθητικού σχεδιασμού. Μπορεί να αποκλίνει μέσα στο αστικό χάος και να απελευθερώνει απρογραμμάτιστες εκλύσεις ευτυχίας. Οταν ξανασκέφτηκα την πρώτη, εγκεφαλική μου κριτική για την «επαρχιακή» πλατεία Περσεφόνης, που γεννήθηκε το 2009, είδα ότι είχα πέσει στο ίδιο λάθος. Η πλατεία δεν έχει τίποτε να διεκδικήσει από ομορφιά, αλλά μέσα από τη ζωή που σφύζει γύρω της ποτίστηκε με διάθεση για χαρά. Ξαναπερπατώντας στην πλατεία στο Γκάζι ξανακοίταξα τα τσιμεντένια πεζούλια και έφερα στο νου μου τις φωνές των παιδιών.