Εύβοια. Λίγα χιλιόμετρα από τη λουτρόπολη της Αιδηψού και άλλο τόσο από την αρχαία Ιστιαία, ο ορεινός Αγιος οδηγεί το καλοκαίρι στον Αγιόκαμπο, ένα παλαιό ψαροχώρι στον Βόρειο Ευβοϊκό.
Τη δεκαετία του ’70, τα καθαρά, δροσερά του νερά έσχιζαν καΐκια. Ακόμα κι όταν δεν τα έβλεπες, άκουγες το υπόκωφο ντούκου ντούκου, ενώ τις νύχτες, όταν τα καΐκια έβγαιναν για πυροφάνι, η σκοτεινή θάλασσα γέμιζε μυστήρια φώτα. Επεφτες να κοιμηθείς και το ντούκου ντούκου του καϊκιού σε νανούριζε γλυκά.
Είναι όμορφος τόπος. Κακοποιημένος οικιστικά, αλλά γεμάτος πράσινο. Το χώμα είναι εύφορο και το διατρέχει υπογείως νερό από τις πηγές των γύρω λόφων. Στη μεγάλη παραλία του Αγιόκαμπου θα βρει κανείς βότσαλα, λεπτή άμμο και κελύφη μικροσκοπικών κοχυλιών. Στα νερά του βαπτίζεται κανείς. Η αυγή του φεγγαριού, πίσω από τα βουνά του Αγίου, ενώ κολυμπάτε, και η πορφυρή δύση του ηλίου, πίσω από τη Γλύφα, είναι μια μοναδική ανταμοιβή.
Στο κέντρο του χωριού θα βρείτε ψαρομεζέδες αλλά και σουβλάκι, ωστόσο, αν πάτε με το αυτοκίνητο ώς τον πολύ κοντινό Νέο Πύργο και τους γραφικούς Ωρεούς, στο «Λιμανάκι» του Νίκου και στο «Κοχύλι» του Χρηστάκη αντίστοιχα, θα βρείτε φρέσκο μπακαλιάρο ψητό, καλοτηγανισμένες κουτσομούρες, θράψαλο και τα συναφή. Οι επιλογές είναι προσωπική, υποκειμενική υπόθεση, έτσι κι αλλιώς υπάρχει εύρος και ποικιλία για φαγητό στην περιοχή. Οι εκ του βορρά ορμώμενοι ταξιδιώτες έρχονται στον Αγιόκαμπο μέσω του πορθμείου της Γλύφας. Για τους νότιους και τους Αθηναίους, το φέρι από την Αρκίτσα στην Αιδηψό εξυπηρετεί μια χαρά (η Αρκίτσα απέχει 150 χλμ. από την Αθήνα, επί της Αθηνών-Λαμίας), αλλά αν προτιμάτε μια πραγματικά υπέροχη αυτοκινητάδα, στρίβετε από τη Χαλκίδα και σιγά σιγά αφήνεστε στην πράσινη μαγεία της βόρειας Εύβοιας – αρκεί να έχετε υπομονή με τις πολλές στροφές…