Σε εποχές παρακμής, σαν τη δική μας, η υψηλή τέχνη ατροφεί, γιατί μας λείπουν οι υψηλές αξίες. Η μοναδική σύγχρονη αξία παραμένει το χρήμα. Με αποτέλεσμα, να γνωρίζουν άνθηση τα λαϊκά λογοτεχνικά είδη: από το ιστορικό και το αστυνομικό μυθιστόρημα, ώς την πορνογραφία που, για λόγους καθωσπρεπισμού, στην Ελλάδα βαφτίσαμε «ερωτογραφία».
Η λέξη είναι παραπλανητική, αφού συνήθως η λογοτεχνία επικεντρώνεται ούτως ή άλλως στον έρωτα. Οσο παραπλανητική είναι και η «πορνογραφία», εάν δεν μιλάμε για τον πορνικό έρωτα (ο χαρακτηρισμός πρωτοαποδόθηκε στον αρχαίο ζωγράφο Παρράσιο, που χρησιμοποιούσε ως μοντέλα «εταίρες»). Από τον Αριστοφάνη ώς τον Εμπειρίκο, η υψηλή τέχνη κατέφυγε στην πορνογραφία, για τους δικούς της, αλλότριους σκοπούς. Ας μην ξεχνάμε τον ανατρεπτικό χαρακτήρα της καθαρόαιμης πορνογραφίας (τα έχει εξηγήσει επαρκώς ο Ηλίας Πετρόπουλος).
Το παγκόσμιο φαινόμενο ανάλογων μυθιστορημάτων εντάσσεται στο πλαίσιο της σημερινής γενικευμένης παρακμής. Και πρόκειται για «μαλακό πορνό», αλλιώς δεν θα γνώριζε τόσο μαζική αποδοχή. Από ηθική σκοπιά, αυτή είναι η αληθινή πορνογραφία. Προφανώς, είναι η τελευταία αναλαμπή της εποχής της Πλασματικής Ευδαιμονίας. Οσο η οικονομική κρίση θα βαθαίνει, θα έχουμε ανάγκη μια λογοτεχνία πιο ουσιαστική. Μαζί με τη δυστυχία σε υλικό επίπεδο, δεν μπορεί παρά να έρθει και μια πνευματική αναγέννηση.