Αμηχανία χαρακτήρισε τη συναυλία που πραγματοποιήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου στον αρχαιολογικό χώρο της νότιας κλιτύος της Ακρόπολης, στο πλαίσιο συνεργασίας του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το σωματείο «Διάζωμα».
Αντίθετα από άλλους, ο συγκεκριμένος αρχαιολογικός χώρος ελάχιστα προσφέρεται για μουσικές εκδηλώσεις.
Η κίνηση της πεζοδρομημένης Διονυσίου Αρεοπαγίτου, αυξημένη τα Σαββατόβραδα, επιβαρύνεται από κάθε είδους θορυβώδεις ατραξιόν, όπως το τρενάκι του Δήμου Αθηναίων, που μετατρέπει την πόλη σε παιδική χαρά.
Επιπλέον, η ανύπαρκτη ακουστική του χώρου επέβαλε την πραγματοποίηση της συναυλίας με σύστημα ενίσχυσης ήχου, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν το καλύτερο: ο ήχος της ορχήστρας πρόβαλε τσίγκινος, ο ηχόχρωμα των φωνών αλλοιωνόταν.
Αμήχανο, όμως, ήταν και το πρόγραμμα της εκδήλωσης, που περιλάμβανε έργα Ξενάκη, Κουρουπού, Βιβάλντι και Γκλουκ. Αρχή έγινε με την «Ψάπφα» του Ξενάκη, σύνθεση για κρουστά, που απέδωσε άριστα ο Δημήτρης Δεσύλλας.
Ο μη προφανής γενικός τίτλος της βραδιάς «Μουσική και αισχύλειος λόγος» παρέπεμπε ευθέως -και αποκλειστικά- στο κεντρικό έργο της συναυλίας, τον «Μονόλογο» από τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Γιώργου Κουρουπού, που ακούστηκε σε παγκόσμια πρώτη. Σύνθεση για φωνή, κρουστά και ηχογραφημένους ήχους αποδόθηκε από τον μπασοβαρύτονο Τάσο Αποστόλου και τον Δεσύλλα. Το αισχύλειο κείμενο ακούστηκε στο πρωτότυπο, αλλά και μεταφρασμένο από τον Π. Μουλλά.
Ως προς την αισθητική, η πρόταση του Κουρουπού ανταποκρίθηκε στην υπερμεγέθη μορφή του Τιτάνα: Το φωνητικό μέρος συνδύαζε απαγγελία του λόγου, η οποία υπήρξε έντονα θεατρική, αλλά και μελοποιημένο μέρος, το οποίο αποκτούσε επιβλητικές διαστάσεις, οδηγώντας συχνά τη φωνή στα όριά της. Παράλληλα, η μουσική «εικονογραφούσε» τον λόγο, δίνοντας ήχο στον μανιασμένο αέρα και στη θάλασσα, ενώ ταυτόχρονα εξέφραζε την αγωνία και τον ασταμάτητο αγώνα του Προμηθέα.
Αδύνατον να αντιληφθεί κανείς με ποιο σκεπτικό επιλέχτηκαν τα αποσπάσματα από την «Ολυμπιάδα» του Βιβάλντι και την όπερα «Ορφέας και Ευρυδίκη» του Γκλουκ που ακολούθησαν, ποια η σχέση τους με όσα προηγήθηκαν. Ως πιθανότερη εξήγηση προβάλλει ο ελληνοθεματικός τίτλος, το ιδεολόγημα της «ελληνικότητας», που κατατρέχει την πολιτιστική μας ζωή. Αδικο να κρίνει κανείς την Καμεράτα υπό τον Γιώργο Πέτρου, την υψίφωνο Μυρσίνη Μαργαρίτη και τη μεσόφωνο Ειρήνη Καράγιαννη κάτω από τέτοιες συνθήκες.