Ζει και δουλεύει στην Αθήνα, στη δική μας Αθήνα της ύφεσης και των περιορισμένων ευκαιριών. Κι όμως η συζήτηση μαζί του ανοίγει ένα παράθυρο αισιοδοξίας. Ο Σταύρος Γασπαράτος είναι συνθέτης. Οι της κλασικής μουσικής τον ονομάζουν «ηλεκτρονικό», οι της ηλεκτρονικής, «κλασικό», δηλαδή πολύ τονικό και ακουστικό. Ο ίδιος δεν ασχολείται με χαρακτηρισμούς. Το 2013 θα κυκλοφορήσει το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, αλλά ο κύριος όγκος της δουλειάς του αφορά το θέατρο, τον κινηματογράφο και τον χορό.
Οταν συναντηθήκαμε βρισκόταν στην τελική ευθεία για την σύνθεση της πρωτότυπης μουσικής στην παράσταση «Η Αγία Ιωάννα των σφαγείων» του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, είχε ξεκινήσει να γράφει τη μουσική για τον «Καλό άνθρωπος του Σετσουάν» -του Μπρεχτ επίσης- που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθούσε τις πρόβες στο «Μετάξι» του Αλεσάντρο Μπαρρίκο σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, και το ίδιο έκανε για την «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ που πρόκειται να ανεβάσει ο Γιάννης Μπέζος. Μέσα στην επόμενη χρονιά θα παιχτεί στις αίθουσες η ταινία «Αίμα» του Διαμαντή Καραναστάση, στην οποία υπογράφει την πρωτότυπη μουσική, ενώ ξεκινούν τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Στάθη Αθανασίου για την οποία επίσης κάνει τη μουσική. «Δουλεύω σκληρά, ατελείωτες ώρες», μου είπε. «Αλλά ακόμη και τις πιο πιεσμένες μέρες μου δεν ξεχνώ πόσο ανασφαλής ένιωθα 15 χρόνια πριν, όταν αποφάσισα ότι θέλω να αφοσιωθώ στη μουσική. Δεν πίστευα ούτε κατά διάνοια τότε ότι σήμερα θα μπορούσα να ζω συνθέτοντας μουσική».
Συνεχής αναμέτρηση
Αυτή η απόφαση πάρθηκε λίγο πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο ως μηχανολόγος μηχανικός. Εκείνη την εποχή συμμετείχε στους «Γύρω γύρω», ένα μουσικό σχήμα που συνεργάστηκε περιστασιακά με τον Νίκο Κυπουργό. Ετσι, κάπως τυχαία, άρχισε να εργάζεται για το θέατρο. «Υστερα το ένα έφερε το άλλο. Η θεατρική δουλειά ταίριαξε με το ύφος της μουσικής μου, αλλά και με τον τρόπο ζωής μου. Η συνεχόμενη εναλλαγή συνεργατών και η σύμπραξη με ανθρώπους που πασχίζουν για έναν κοινό στόχο άλλαξε το πώς αντιμετώπιζα τη μουσική συνολικότερα. Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τις ευκολίες μου, να συμμορφωθώ με κανόνες που με στρίμωξαν -τις απαιτήσεις των σκηνοθετών, τις επιταγές των θεατρικών κειμένων- και να ανανεωθώ. Η συνεχής αναμέτρηση με διαφορετικά μουσικά είδη με κρατάει ζωντανό. Εκτός αυτού στο θέατρο, τον κινηματογράφο, τον χορό η μοναχική δουλειά της σύνθεσης γίνεται ομαδική, και εισπράττεις γρήγορα τα αποτελέσματά της. Ισως μιλάω ως μηχανικός τώρα, όχι ως καλλιτέχνης, αλλά μου αρέσει η δουλειά μου να έχει άμεση εφαρμογή».
Και φέτος, πώς σκέφτεται να αντιμετωπίσει την πρόκληση των δύο έργων του Μπρεχτ που θα παίζονται ταυτόχρονα στη αθηναϊκή σκηνή;
«Είναι δύο πολύ απαιτητικές δουλειές, δύο παράξενα μιούζικαλ με πολλά τραγούδια και ζωντανή μουσικής επί σκηνής. Μεγάλη πρόκληση και τρομερή αγωνία. Ευτυχώς είμαι από τους συνθέτες που δουλεύουν πολύ στην πρόβα και εμπνέομαι από όσα φέρνουν οι ηθοποιοί και όσα συζητάμε με τον σκηνοθέτη. Ετσι το άγχος της σύνθεσης κάπως μοιράζεται και μετατρέπεται σε κοινό στοίχημα. Η σωστή μουσική μιας παράστασης είναι εκείνη που γίνεται ένα με το συνολικό δημιούργημα, αυτή που νιώθεις ότι δεν θα μπορούσε παρά να ακούγεται εδώ τη συγκεκριμένη στιγμή».