ΑΠΩΛΕΙΑ. Σε μια φωτογραφία του 1966 ο Ραβί Σανκάρ μαθαίνει στον Τζορτζ Χάρισον πώς να παίζει σιτάρ. Σε μια άλλη χαμογελά καθώς τον αγκαλιάζει ο Ρέι Τσαρλς. Ο Ραβί Σανκάρ, που πέθανε σε ηλικία 92 ετών στο Σαν Ντιέγκο, υπήρξε ο Ινδός βιρτουόζος που τοποθέτησε το σιτάρ στον μουσικό χάρτη. Ο Τζορτζ Χάρισον τον αποκαλούσε «νονό της μουσικής του κόσμου». «Εθνικό θησαυρό και πρεσβευτή της ινδικής πολιτιστικής κληρονομιάς στον κόσμο» τον αποκάλεσε ο Ινδός πρωθυπουργός.
Στη Δύση το όνομα Ραβί Σανκάρ αποτελεί συνώνυμο της ινδικής μουσικής. Ραβί σημαίνει ήλιος. Γεννήθηκε στο Μπεναρές το 1920. Ο πιο μικρός από πέντε παιδιά, η οικογένειά του ήταν από τη Βεγγάλη, ο πατέρας του, ο πρώτος πρωθυπουργός του μαχαραγιά.
Ο Ραβί Σανκάρ ασχολήθηκε πρώτα με τον χορό. Ο μεγαλύτερος αδερφός του Ουντέι ίδρυσε δική του ομάδα για να ταξιδεύει την ινδική παράδοση στον κόσμο. Ο Ραβί Σανκάρ, μαζί με τη μητέρα και τα αδέρφια του, μετακόμισε στο Παρίσι το 1930 για να είναι μαζί του. Εκεί άκουσε για πρώτη φορά δυτική κλασική μουσική. Παρ’ όλα αυτά, πίσω στην Ινδία αποφάσισε να μάθει σιτάρ. Στα 18 του μαθήτευσε κοντά στον Αλαουντίν Καν επτά χρόνια. Στην αυτοβιογραφία του «Η μουσική μου, η ζωή μου» (1969) o Σανκάρ λέει ότι ο Μπάμπα, όπως αποκαλούσε τον δάσκαλό του, έκανε τους μαθητές του να μελετούν για ώρες και συχνά τους τιμωρούσε κιόλας.
Ο Ραβί Σανκάρ παντρεύτηκε την κόρη του μέντορά του, αν και ο γάμος δεν κράτησε πολύ. Ο Ινδός μουσικός έδωσε την πρώτη του συναυλία το 1939. Εγραψε μουσική για δύο ινδικές ταινίες, για το θέατρο, για μπαλέτο, έγινε μουσικός διευθυντής του Κρατικού Ραδιοφώνου στην Ινδία, η ενέργειά του ήταν απίστευτη. Εγραψε μουσική για το κλασικό «Apu Trilogy» (1955 – 59), ένα κοντσέρτο για σιτάρ το 1971, δίδαξε ινδική μουσική στον Τζον Κολτρέιν. Και ύστερα το 1966 γνώρισε τον Τζορτζ Χάρισον και τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ σε ένα φιλικό σπίτι. Από αυτή τη συνάντηση γεννήθηκε μια στενή φιλία με τον Χάρισον και ένα άλμπουμ, το «Shankar Family & Friends» (1974).
Συνεργάστηκε όμως και με τον Γεχούντι Μενουχίν. Ηχογράφησαν τρία άλμπουμ μαζί, με το πρώτο να βραβεύεται με Γκράμι. Η συμμετοχή του στα πιο ποπ φεστιβάλ του ’60, από το Μοντερέι μέχρι το Γούντστοκ, συνέβαλε στη δημοτικότητά του στη Δύση. Εγραψε και δεύτερη αυτοβιογραφία, το 1996, με τίτλο «Raga Mala». Τα τελευταία χρόνια μοίραζε τον χρόνο του ανάμεσα στην Καλιφόρνια και το Νέο Δελχί, στο Ravi Shankar Institute of Music and the Performing Αrts.Τον ρώτησαν πρόσφατα τι συμβουλή θα έδινε στους νέους μουσικούς… «Δεν θα έδινα συμβουλή. Θα μάθαινα από εκείνους…».