Φίλιπ Νόρμαν
«Μικ Τζάγκερ»
μετ.: Σέβυ Σπυριδογιαννάκη, εκδ. Ψυχογιός
«Ο Τολστόι παρατηρεί στην αρχή της Αννας Καρένινα ότι, ενώ οι δυστυχισμένες οικογένειες είναι δυστυχισμένες με εξόχως πρωτότυπους και ποικίλους τρόπους, οι ευτυχισμένες οικογένειες τείνουν να είναι σχεδόν βαρετά ίδιες και απαράλλαχτες. Το αστέρι μας, το μελλοντικό σύμβολο της επανάστασης και της εικονοκλασίας, μεγάλωσε ακριβώς σε μια τέτοια ευτυχή κανονικότητα.
»Ο ήσυχος, σωματικά δυναμικός πατέρας του και η ενθουσιώδης, κοινωνικά φιλόδοξη μητέρα του ήταν ένα απολύτως ταιριαστό ζευγάρι, αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον και στα παιδιά τους. Σε αντίθεση με πολλά μεταπολεμικά σπίτια, η ατμόσφαιρα στην Ντένβερ Ρόουντ 39 απέπνεε απόλυτη ασφάλεια, με γεύματα, μπάνιο και ύπνο σε συγκεκριμένες ώρες και αξίες στη σωστή τους θέση».
Αν και δύσκολα θα σκεφτόταν κάποιος να βάλει δίπλα στη λέξη «κανονικότητα» το όνομα του Μικ Τζάγκερ (γενν. 1943), ωστόσο η περιγραφή αυτή βρίσκεται στις πρώτες σελίδες της εξαιρετικής βιογραφίας του από τον μετρ του είδους Φίλιπ Νόρμαν. Ανταποκριτή των Sunday Times και συγγραφέα βιβλίων για τους Μπιτλς, τον Μουαμάρ Καντάφι, τον Ελτον Τζον, τον Μπάντι Χόλι.
Ακολουθώντας την πλούσια παράδοση των Βρετανών στο είδος της βιογραφίας, ο Νόρμαν ξεψαχνίζει τη ζωή του Τζάγκερ χαρίζοντάς μας ένα απολαυστικό, άμεσο ανάγνωσμα όπου δεν υπάρχει τίποτα στρογγυλεμένο.
Με λίγα λόγια το τρίπτυχο «sex and drugs and rock ‘n’ roll» έχει τη θέση που θα ταίριαζε σε έναν ροκ σταρ με ιλιγγιώδη ζωή και καριέρα που διατρέχει τέσσερις δεκαετίες.
Ο συγγραφέας ξετυλίγει το κουβάρι από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του Τζάγκερ. Ο καλός και έξυπνος μαθητής έγινε αργότερα ένας κλασικός μεσοαστός φοιτητής με την μπεζ μάλλινη ζακέτα του και το μαντίλι του LSE (London School of Economics) με τις μαύρες, μοβ και κίτρινες ρίγες, πριν συνδεθεί στενά με τον Κιθ Ρίτσαρντς και αρχίσει η περιπέτεια της μουσικής.
Οι πρώτες εμφανίσεις, τα πρώτα άλμπουμ, ο ρόλος του μάνατζερ του γκρουπ Αντριου Ολντχαμ, οι γυναίκες του Τζάγκερ, τα ναρκωτικά, τα μπλεξίματα με το τμήμα δίωξης ναρκωτικών της Σκότλαντ Γιαρντ, η πρώτη αποτυχημένη απόπειρα των Ρόλινγκ Στόουν να «τρυπώσουν» στην Αμερική, η Μπιάνκα, ο Μπάουι, για τη σχέση του οποίου με τον Τζάγκερ είχαν πυροδοτηθεί ατέλειωτες φήμες, οι μεγάλες περιοδείες, η απόλυτη καταξίωση, μια διαδρομή πυρετώδης που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Σημαντικό κεφάλαιο του βιβλίου είναι η σχέση του με τη Μάριαν Φέιθφουλ ή αλλιώς η σχέση της διανοούμενης κόρης μιας Αυστριακής βαρόνης με τον γιο ενός δασκάλου γυμναστικής, ένα ειδύλλιο που σκανδάλισε τη δεκαετία του ’60 ακόμη περισσότερο και από αυτό του Τζον Λένον και της Γιόκο Ονο. Ούτως ή άλλως στο βιβλίο οι παραλληρισμοί με τα Σκαθάρια είναι πολλοί.
Ο Φίλιπ Νόρμαν σκιαγραφεί περίτεχνα το πορτρέτο ενός εκπληκτικού καλλιτέχνη, ενός ηγέτη, αλλά και ενός ανθρώπου που «υπό την τυρρανία του κουλ, δεν φανέρωσε κανένα συναίσθημα στον έξω κόσμο». Διαβάζεται απνευστί, ακόμη και από κάποιον που δεν έχει ακούσει ούτε ένα τραγούδι του.