Μοιάζει να είναι ισχυρή η φετινή τάση στις αθηναϊκές θεατρικές σκηνές. Ταινίες που έγραψαν λαμπρές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού και του ξένου κινηματογράφου, στο παρελθόν ή στα νεότερα χρόνια, διασκευάζονται και ανεβαίνουν σε θεατρικές σκηνές. Και κάποιες γίνονται πάλι επιτυχίες. Μετρήσαμε ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά δεκατρείς (!) παραστάσεις φέτος τον χειμώνα στην Αθήνα, με έργα που προέρχονται από μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες. Ας τις καταγράψουμε:
– Στο θέατρο Faust (Καλαμιώτου 11 και Αθηναΐδος 12) ο Γιάννης Βούρος και ο Αλέκος Συσσοβίτης παρουσιάζουν το έργο «Sunset Limited» του βραβευμένου με Πούλιτζερ Κόρμακ Μακάρθι, που έγινε πέρυσι ταινία.
– Στο θέατρο «Εμπορικόν» η Ελένη Σκότη σκηνοθετεί τη βραβευμένη με 5 Οσκαρ ταινία του 1985 «Κράμερ εναντίον Κράμερ», σε απόδοση Μιρέλλας Παπαοικονόμου.
– Το Εθνικό Θέατρο επενδύει φέτος στο «Ζ» (στη Νέα Σκηνή) σε σκηνοθεσία Εφης Θεοδώρου, μεταφέροντας με εύστοχο τρόπο το γνωστό μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού που είχε γίνει διεθνώς γνωστό μέσα από την ταινία του Κώστα Γαβρά. Στη «Σκηνή Κοτοπούλη-Rex», ο Κωνσταντίνος Ρήγος μεταφέρει από προχθές την ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη «Τα κόκκινα φανάρια».
– Στο «Θησείον» (Τουρναβίτου 7) η Αλίκη Δανέζη-Κnutsen, μια κινηματογραφική σκηνοθέτις, υπογράφει τη σκηνοθεσία στην πρόσφατη κινηματογραφική επιτυχία «Οι ζωές των άλλων».
– Στο «Μικρό Παλλάς» (Αμερικής 2), ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης ξαναθυμίζει την επιτυχία της Ρένας Βλαχοπούλου «Μια τρελή, τρελή σαραντάρα» με τη Βίκυ Σταυροπούλου.
– Στο «Από Μηχανής Θέατρο» (Ακαδήμου 13), η Κατερίνα Μπερδέκα ζωντανεύει στη σκηνή το «Εγκλημα στα παρασκήνια», του Γιάννη Μαρή, επίσης κινηματογραφική επιτυχία με τον Αλέκο Αλεξανδράκη.
– Στο θέατρο «Σημείο» (Χαρ. Τρικούπη 10, Καλλιθέα) μπορούμε να δούμε στη σκηνή το «Μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη» του Μπέργκμαν, σε σκηνοθεσία Ι. Μακρή – Ν. Διαμαντή.
– Στο θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης» παρουσιάζεται (μέχρι 27/1) «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», που στη μεγάλη οθόνη είχε γίνει μεγάλη επιτυχία με την Τζένη Καρέζη και τον Ντίνο Ηλιόπουλο.
– Στην Αγίου Μελετίου, για δεύτερη σεζόν στο θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη», παρουσιάζεται η κωμωδία με τον Μελ Μπρουκς «Να ζει κανείς ή να μη ζει» σε σκηνοθεσία Μ. Ρέππα – Θ. Παπαθανασίου και στο θεάτρο «Μπροντγουαίη» παρουσιάζεται «Το θαύμα της Ανυ Σάλιβαν» σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου.
– Στο θέατρο «Γκλόρια» της οδού Ιπποκράτους ο Δημήτρης Λιγνάδης σκηνοθέτησε τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και τον Γιάννη Στάνκογλου στον «Ανθρωπο της βροχής», που είχε γίνει ταινία το 1988 με τον Ντάστιν Χόφμαν και τον Τομ Κρουζ.
– Στο θέατρο «Λαμπέτη» (Λ. Αλεξάνδρας 106), οι Μ. Ρέππας και Θ. Παπαθανασίου σκηνοθετούν τη μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία του 1997 «The full monty» – επί το ελληνικότερον, «Ανδρες έτοιμοι για όλα».
Μεγάλη η συγκομιδή. Να πούμε ότι η τάση είχε ξεκινήσει πριν από μερικά χρόνια, με τη μεταφορά των σπαρταριστών ελληνικών κωμωδιών σε καλοκαιρινά θέατρα («Τα κίτρινα γάντια»), αλλά σίγουρα η μεγάλη επιτυχία του «Μπακαλόγατου» με τον Πέτρο Φιλιππίδη άνοιξε τον δρόμο. Από τότε πολλές κινηματογραφικές επιτυχίες ξαναδοκίμασαν να επικοινωνήσουν με το κοινό από τη σκηνή του θεάτρου («Η θεία απ’ το Σικάγο» με την Αννα Παναγιωτοπούλου, «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα» πέρυσι με τον Γιάννη Μπέζο και τη Ναταλία Τσαλίκη κ.ά.).
Τι να δηλώνει αυτή η στροφή; «Δεν το έχω σκεφτεί κι αν δεν με καλούσε ο Χατζηπαναγιώτης, δεν θα σκεφτόμουν να κάνω αυτό το έργο. Σκέφτομαι ότι ίσως γιατί κάποιος βασίζεται στη σιγουριά της μαζικής επιτυχίας μιας ταινίας κι αυτό γίνεται κίνητρο», λέει ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Δημήτρης Λιγνάδης. Και προσθέτει: «Ισως γιατί στη φοβισμένη εποχή να μη στρέφεται κανείς εύκολα στο ρίσκο των νεοελλήνων συγγραφέων, ίσως να έχει κουραστεί από την ευθεία ή την πλάγια –κυρίως την πλάγια– ερμηνεία των κλασικών και να στρέφεται στα σίγουρα».
Η κριτικός θεάτρου της «Κ» Αννυ Κολτσιδοπούλου πιστεύει ότι «ο κινηματογράφος έγινε αποκούμπι, επειδή εξαντλήθηκαν τα λογοτεχνικά κείμενα και οι λογοτεχνικοί μονόλογοι, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια είχαν κατακλύσει τις ελληνικές σκηνές. Παλαιότερα ο κόσμος ήταν διστακτικός, επειδή δεν ήθελε να χαλάσει την κινηματογραφική εικόνα του έργου. Ομως, κάποιες μεγάλες επιτυχίες οσκαρικών επιτυχιών που μεταφέρθηκαν στη σκηνή (π.χ. ο Σταμάτης Φασουλής με το «Καμπαρέ»), έπεισαν το κοινό. Ισως πάλι να έσπασαν τα στεγανά ανάμεσα στις τέχνες», λέει και προσθέτει ότι αρκετοί από τους νέους σκηνοθέτες «κάνουν αναδημιουργία, δεν κάνουν κόπια μεταφοράς στο θέατρο».