Την άνοιξη του 2011 ο Παύλος Μάτεσις δεν είχε τη χαρά να δει στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το πιο δημοφιλές και πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημά του, τη «Μητέρα του σκύλου», που ευφυώς είχε σκηνοθετήσει ο Σέρβος Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς. Είχε ήδη πληγεί από εγκεφαλικό τον Δεκέμβριο του 2010, παρακολουθώντας μια παράσταση στο Θέατρο Τέχνης. Προχθές, στις 8 το πρωί της Κυριακής, ο Παύλος Μάτεσις άφησε την τελευταία του πνοή στο ιδιωτικό θεραπευτήριο όπου νοσηλευόταν αυτά τα δύο χρόνια (ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Εργων Λόγου είχε αναλάβει σιωπηρά τα έξοδα νοσηλείας), αν και τις τελευταίες ημέρες η κατάστασή του είχε επιδεινωθεί και νοσηλευόταν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Ηταν 80 χρόνων, και άντεξε δύο ολόκληρα χρόνια χωρίς να μπορεί να μιλήσει (είχε πληγεί το κέντρο λόγου), είχε όμως πλήρη συνείδηση.
Ο Παύλος Μάτεσις ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα των γραμμάτων, και σίγουρα δεν μπορεί κανείς να τον κατατάξει σε μία κατηγορία δημιουργίας. Βέβαια, ο ίδιος έλεγε ότι είναι άνθρωπος του θεάτρου. «Στην πεζογραφία θεωρώ τον εαυτό μου λαθρεπιβάτη», έλεγε στην «Κ» το 2003, παρότι τα μυθιστορήματά του έκαναν πάντα πολλές εκδόσεις – η δε «Μητέρα του σκύλου» έχει κάνει ήδη 50 εκδόσεις και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (όλα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτης).
Γεννήθηκε το 1933 στη Δίβρη της Πελοποννήσου. Σπούδασε θέατρο και μουσική. Δίδαξε υποκριτική στη Σχολή Σταυράκου, ενώ διετέλεσε βοηθός-δραματουργός στο Εθνικό Θέατρο. Η πρώτη όμως επίσημη εμφάνισή του στο θέατρο ήταν το 1967 με το έργο «Η τελετή» (θέατρο Νέας Ιωνίας, 1967, και Εθνικό Θέατρο, 1969). Συνολικά έγραψε δεκατέσσερα θεατρικά έργα, έντεκα από τα οποία ανέβηκαν από τους σημαντικότερους αθηναϊκούς θιάσους, όπως τα «Περιποιητής φυτών», «Το φάντασμα του κυρίου Ραμόν Νοβάρο», «Η βουή», «Βιοχημεία», «Η καθαίρεση» κ.ά. Επίσης έγραψε και σκηνοθέτησε δύο σειρές για τη δημόσια τηλεόραση.
Ηταν παθιασμένος τόσο με το θέατρο όσο με τη λογοτεχνία, αλλά και τη μετάφραση, αφού χειριζόταν θαυμάσια τρεις γλώσσες και είχε υπογράψει σπουδαίες μεταφράσεις, λογοτεχνικές και θεατρικές. Μετέφρασε Αριστοφάνη (οκτώ έργα), Σαίξπηρ, Μπεν Τζόνσον, Κρίστοφερ Μάρλοου, Φώκνερ, Πίντερ, Βιτράκ, Μολιέρο, Μπομαρσέ, Σταντάλ, Ιονέσκο, Αρτώ, Μρόζεκ, Ορτον, Ακρόυντ, Φρίελ κ.ά. Για όλες του τις δημιουργικές δραστηριότητες ο Παύλος Μάτεσις τιμήθηκε με πολλά βραβεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ο Παύλος Μάτεσις αγαπούσε το κέντρο της Αθήνας (το σπίτι του ήταν στο λόφο του Στρέφη), περπατούσε πολύ, έβλεπε συχνά θέατρο και δεν χαριζόταν σε κανέναν. Ο,τι είχε να πει το έλεγε ευθέως, ενίοτε και με οξύ τρόπο. Και όχι μόνο για τους άλλους, αλλά και για τον εαυτό του. Ελεγε σε μια συνέντευξή του στην «Κ» τον Ιανουάριο του 2003: «Εχω δύο αναπηρίες: δεν ζηλεύω και δεν θαυμάζω».
Σήμερα, στις 4 το απόγευμα, στο Νεκροταφείο Παπάγου ο Παύλος Μάτεσις θα ξεκινήσει το ταξίδι για να συναντήσει την πιο αγαπημένη του ηρωίδα, τη Ραραού, εκείνη την απίστευτη γυναίκα στη «Μητέρα του σκύλου». Και ίσως να γίνει πραγματικότητα εκείνη η τελευταία παράγραφος της «Μητέρας του σκύλου»: «Λέω, μετά από δύο, τρεις αιώνες, όταν και η πουλακίδα μου και εγώ θα έχουμε γίνει δύο σκόνες αμέριμνες, μπορεί (μια ελπίδα λέω), μπορεί να μας ανασηκώσει μια μέρα το ίδιο αεράκι, και να μας ενώσει για λίγο, στον αέρα. Δυο στιγμές παρέα».